แบบนี้เรียกโฮมซิกมั้ยคะ แล้วแก้ยังไง?

สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็กคนนึงที่พ่อแม่แยกทางกันตอนเริ่มคิดได้แล้ว555555 ประมาณ11-12 จากนั้นเลยย้ายมาอยู่กับพ่อในกรุงเทพเพราะ 1ต้องมาเรียน และ 2ก็เหมือนแบ่งลูกกันอยู่แหละค่ะ หนูมีน้องหนึ่งคนเค้าก็จะอยู่กับแม่เป็นส่วนใหญ่

ทุกปี หนูจะกลับบ้านแม่ประมาณ2ครั้งค่ะ แต่ไปครั้งนึงจะไปนาน 1-3เดือนค่ะ

ต้องเล่าก่อนว่าตอนพ่อแม่หนูหย่ากันแล้วหนูย้ายมาอยู่กับพ่อเต็มตัว หลายๆอย่างก็เปลี่ยนไปเยอะ ทั้งนิสัยหนูเอง พฤติกรรม หรือการชินกับการอยู่คนเดียวนานๆก็ติดเป็นนิสัยไปแล้วค่ะ เพราะมีแค่หนู พ่อ อยู่กับสองคน หนูเบยจะชินกับสภาพแวดล้อมที่คนน้อยๆเมื่อเข้าช่วงวัยรุ่น ก็นะ

แต่บ้างฝั่งแม่หนูเค้าคนเยอะค่ะ ตอนเค้ายังไม่หย่ากันก็หนูก็อยู่ที่นี่

เข้าเรื่องตรงนี้นะคะ
(ตัวอักษรมันหนาให้มั้ยนะ ไม่เคยใช้เลย🥹)

คือพอหนูมาอยู่บ้านคุณแม่ ด้วยความที่มาอยู่ทีก็นาน และด้วยความอายุยังน้อยด้วยหนูเลยเป็นคนปรับตัวเร็วค่ะ ก็จะชินกับสภาพแวดล้อมที่มีคนในบ้านเยอะๆ มีเสียงตลอด ได้นอนกับคุณยายในห้อง

แต่พอกลับไปบ้านพ่อเมื่อไหร่ ไม่ใช่ไม่ดีนะคะ แต่มันจะไม่ชิน แล้วจะรู้สึกโหวงมากๆ รู้สึกแย่มากๆ ปวดหัว เป็นมาหลายปีตั้งแต่เค้าเลิกกันยังไม่หายเลยค่ะ ไม่เข้าใจทำไมตัวเองยังไม่ชินซักที

อีกอย่างจะชอบมีความรู้สึกว่า ไม่มีที่ไหนเป็นบ้านได้เลย คือถ้าให้เทียบเป็นภาษาอังกฤษก็ประมาณว่า house but not home อะค่ะ อยู่ที่ไหนก็รู้สึกไม่ใช่ที่ของตัวเองเลย ทั้งบ้านพ่อและแม่ คือหนูชินกับบรรยากาศที่ต่างไปกับทั้งสองบ้านแล้วนะคะ เพราะเรื่องมันนานมากกกกกกก แล้ว แต่หนูยังรู้สึกแบบนี้ทุกวันอยู่เลยค่ะ มันรู้สึกแย่มากๆ กลับจากที่เรียนก็เหนื่อยไม่พอยังต้องมาคิดมากอีกก

ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกันแก้กันยังไงคะ อยากเอาครส.นี้ออกไปมากเลยย😭😭😭😭