เมื่อฉันเป็นโรคแพนิค

สวัสดีค่ะ….ตั้งใจเขียนกระทู้นี้ขึ้นเพื่ออยากแชร์ประสบการณ์ที่อ่อนแอที่สุดของตัวเอง  เราเลี้ยงแมวตัวนึงเป็ยเปอร์เซียค่ะ น้องชื่อตัวเล็ก เป็นเพศเมีย เราเลี้ยงน้องมาได้ 8 ปีแล้วค่ะ จนจะเข้าปีที่ 9 น้องมีอาการป่วย เหมือนคนไม่สงายปกติ มีอาการจาม ไม่ค่อยกินอาหารเหมือนแต่ก่อน จนอยู่ดี ๆ มันมีความคิดขึ้นมาในหัวเราว่า เราควรที่จะทำใจ เพราะน้องแมวเค้าแก่มากแล้ว หลังจากความคิดนี้มาในห้ว เรารู้สึกกลัวการสูญเสียทันที เราเรียกอาการนี้ว่าคือการกลัววันรุ่งขึ้นค่ะ เพราะทุกครั้งที่ตื่นมาเราจะคิดว่าการสูญเสียใกล้เข้ามาทุก ๆ ที ในไม่มีกระจิตกระใจจะไปทำงาน นอนไม่หลับ จนระบบร่างกายเรามันทำงานผิดปกติ จนตอนนี้เราความคิดเราเริ่มลามไปหาคนในครอบครัวแล้วค่ะ กลัวพ่อแม่เราจะตาย กลัวแฟนจะตาย แค่คิดใจมันสั่นอาการแพนิคจะกำเริบตลอด ต้องคอยกินยาแพนิคทุก ๆ คืน และล่าสุดคือวันนี้ค่ะ น้องแมวเรายังจามไม่ทันหาย ดันมาเดินขากะเผลกอีกมะนทำให้เราท้อใจมากค่ะ ที่เราเลี้ยงเค้าไม่ดีรึป่าว ?  เราเลยมีความคิดว่าเราควรที่จะเป็นคนจากไปคนแรก เพื่อที่เราจะไม่ต้องสูญเสียใคร เพราะเราไม่มีความสุขเลยค่ะ ขอโทษตัวเอง ขอโทษพ่อแม่ ขอโทษน้องแมว และขอโทษแฟน ที่มีความคิดบ้า ๆ แบบนี้ แต่อยู่ไปมันทรมานจริง ๆ ค่ะ กินยาก็ไม่ดีขึ้น มีแต่เพลียและนอนหลับ พอตื่นมาก็วนลูปเหมือนเดิม  (ขอบอกว่าเราเคยไปตรวจคลื่นสมอง ผลออกมาไม่ได้เป็นซึมเศร้านะคะ เป็นแค่แพนิคเพราะสารในสมองทำงานผิดปกติค่ะ)