แค่ชีวิต

สวัสดีคับผมชื่อ นาย สิริชัย  เกิดวันที่15สิงหาคม2545 เคยศึกษาโรงเรียนบ้านปะโคตะกอตั้งแต่ อนุบาล2 ถึง ป.4จนกะทังต้องย้ายไปเรียนโคราชชื่อโรงเรียน บ้านหัวทะเล จนจบ ป.6แล้วศึกษาต่อที่โรงเรียน บุญวัฒนา2 จนเกือบจบ ม.3 เลยต้องกลับชัยภูมิมาเรียนต่อ กศน จนจบ ม.6 ระหว่างนั้นได้ทำงานร้านหมูกะทะนันทวัฒน์ได้2ปี จนปี66ต้องมาเกนต์ทหารเป็นอีก2 ปีชีวิตไม่ได้เกิดมาดี พ่อเลิกกันแม่ กะทิ้งผมไห้อยุ่กลับย่าตั้งแต่6ขวบย่ากะเลี้ยงผมจนอายุ10ขวบ จนน้องสาวย่ากะเอาผมไปดูแลต่อเค้าเลี้ยงผมได้2ปี กะปล่อยไห้ผมอยุ่กลับลูกชายเค้า ระหว่างอยุ่กลับเค้า ผมกะโดนตบตลอดทำไรไม่ถูกใจก็โดน แต่เค้าก็ส่งผมเรียน ม.1-ม.3นะคับ ระหว่างนั้นผมก็ได้ก้าวเข้าไปในโรงเรียนนี้มีเพื่อนอยุ่บ้าง แต่ผมก็ใช้ชีวิตติดเพื่อน โรงเรียนไม่เข้าเข้าแต่ร้านเกมส์จนเรียนไม่จบ ผมเสียใจนะที่เรียนไม่จบแต่ผมมีความสุขนะ มันดีกว่าเราได้เงินไปเรียน40แค่ค่ารถเมก็ครั้งล่ะ8บาทล่ะไปกลับก็16หรือ24บาทข้าวก็จานล่ะ25ล่ะ น้ำกะไม่มีกินผมเลยเลือกทีใชชีวิตแบบผิดๆแต่ระหว่างอยุ่กะลูกชายย่าผมก็ทำงานบ้านเฝ้าร้าน ออกไปขายของที่ตลาดวันที่ว่าไงนะคับจนกะทั่งผมเรียนไม่จบ   ย่าก็ไห้ไปช่วยงานร้านเฟอร์นิเจอร์ผมไปแบบไม่มีความสุขเลยจนได้ทะเลาะกะย่าระหว่างนั้นผมกะได้ขอทวดอยู่ด้วยทวดกะยอมไห้อยุ่จนได้มาหางานทำได้งานทำเสากะปู่ญาติสนิทพอทำได้2ปีกะต้องกลับไปทำงานที่โคราชแทนได้ไปอยุ่กะย่าได้ทำงานร้านหมูกะทะเจ้าของร้านใจดีมากกจนได้มาเกนต์ทหารได้ใบแดง  ทบ.1/66 แฟนผมก็รอผมจนฝึกจบ  ผมได้อยู่อยู่บ้านนาย  นายใจดีนะคับแต่คุณนายไม่ไห้ความเป็นส่วนตัวผมเลย เอาแต่ทำขนมจนผมอ้วนขึ้นไม่ใช่ว่าผมชอบนะ ผมไม่ชอบเลย แต่ผมไม่มีสิทธิ์เลือกคับ ผมทนกะเค้าจนผมปวดขาที่ยังไม่หาเค้าไม่ให้เกียรติผมเลย เอาแต่ใช้แค่ผมตื่น6โมงนอนเที่ยงคนก็เหนื่อยแล้วคับ   แต่ผมทนจนปลด แล้วได้กลับมาบ้านที่ชัยภูมิ จนตอนนี้ยังไม่มีงานทำเลยคับ ณ.ตอนนี้ก็ขอบคุณแฟนผมที่ไม่เคยทิ้งผมไปไหนนะคับผมรักเค้ามาก  จบ .