สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็กจบใหม่ ป.ตรี จุลชีววิทยา อายุ 23 ปี ตอนนี้หนูรู้สึกมืดแปดด้าน อาจจะเป็นเพราะความคิดของหนูเอง จบมาแล้ว มันเคว้งมากเลยค่ะ ยังหางานไม่ได้จะ 3 เดือนแล้วค่ะ (แต่ก็มีเพื่อนที่ได้งานแล้ว แต่มันไกลมากๆ จากที่หนูอยู่กับพ่อแม่) ความรู้สึกหนูคือไม่อยากห่างจากพ่อแม่เลยค่ะ ท่านมีโรคประจำตัวกันแล้วพอขึ้นวัย 50 ปี พอจะหางานใกล้ๆ ก็ไม่มีในสายของหนู พอหาไกลก็ติดตรงห่วงพ่อแม่ กับน้องหมาที่เลี้ยงไว้ค่ะ แล้วก็กลัวด้วยค่ะ กับการทำงาน หนูอยากเติบโตในสายงานอยากมีเงินเดือนเยอะๆ อยากมั่นคงเร็วๆ แต่งานที่หนูอาจจะทำ หนูไม่รู้เลยว่ามันจะมั่นคงไหม เครียดค่ะ จะรอสอบราชการมันก็นานเกินไปไม่อยากเกาะพ่อแม่ (งานที่คิดไว้คงเป็นโรงงานสาย QC/QA หรือ งานแล็ปนักจุลชีววิทยา) ถ้ามีพี่ๆ คนไหนอยู่ในสายงานนี้ช่วยแนะนำหนูได้นะคะ ว่ามันโอเคไหม หนูรู้ยังไงก็ต้องออกจากบ้านไปเติบโตแต่ความรู้สึกมันคิดไม่ตก สายที่จบมันไม่ได้มีงานรองรับขนาดนั้น สุดท้ายปริญญาตรีมันก็แค่ใบกระดาษของความพยายาม พอจบมาหนูกลับไม่รู้จะทำยังไงกับมัน //พี่ๆ ที่ทำงานแล้ว หนูขอกำลังใจหรือแนวคิดในการใช้ชีวิตได้ไหมคะ พอห่างจากครอบครัวแล้วเป็นยังไง ปัจจุบันหนูร้องไห้ทุกวัน แอบร้องทุกคืน บางครั้งก็อยากหลับแล้วไม่ตื่น จนคิดว่าตัวเองจะเป็นซึมเศร้าแล้ว อยากเปลี่ยนความคิดเปลี่ยน mindset เลยมาตั้งกระทู้ขอความคิดเห็นจากคนวัยทำงานค่ะ