ผมไม่อยากอยู่แล้วครับ ผมรู้สึกทรมานมากๆกับการที่ต้องอยู่ไปวันๆ ไม่ได้เรียน ไม่ได้ทำสิ่งที่ชอบ ผมรู้สึกเกรงใจพ่อกับแม่ผมมากๆ คือผมไม่ทำอะไรเลยนอกจากกินนอน ผมท้อมาก ผมเคยมีงานทำแต่ผมก็ดันออกเพราะทนไม่ได้ ผมมันเป็นบ้าอะไรวะ ทำไมไม่อดทนเลย สมองผมไม่รู้เป็นอะไรประมวลผลอะไรที่ซับซ้อนก็ไม่ได้ จำอะไรก็ไม่ได้ ผมทรมานมาก ผมแทบจะทำอะไรไม่เป็นเลยผมอายุจะ20แล้วแต่ผมยังทำงานแทบไม่ได้ผมเป็นเห้อะไรวะ อยากจะตายๆไปให้พ้นถ้ามีปืนพกสักกระบอกนะผมคงลั่นไกไปแล้ว ผมโคตรเกลียดตัวเองเลย ทั้งอ้วน ทั้งว่างงาน ทั้งไม่เรียนต่อ
บ้านก็จน ผมไม่มีอะไรอีกแล้ว อนาคตผมความฝันผมทุกอย่างมันพังแล้ว พังทุกอย่างเลยไอ้ ผมท้อมาก
ผมไม่น่าออกจากมหาลัยเลย ถึงจะไม่ใช่คณะที่ชอบแต่อย่างน้อยก็ได้เรียนได้เที่ยวกับเพื่อนๆ ผมโง่ โคตรควาย ไอ้สันดาน ไอ้อ้วน ไอ้ขี้เกียจ​ ตอนนี้เพื่อนญาติพี่น้องผมคงมองว่าผมเป็นคนบ้าไปแล้วล่ะ ทำไมต้องเกิดมาจนวะ ทั้งอ้วนที่งไม่หล่อทั้งจน ทำไมกูต้องเจอแต่เรื่องซวยๆวะ ผมเคยทำงานเซเว่น2รอบแต่ผมก็ออกเพราะผมไม่มีความอดทนเอง ตอนนี้ผมกำลังกินยาเพราะเครียดกับซึมเศร้า
ผมเครียดจนทำร้ายตัวเองผมเครียดจนนอนไม่หลับ
ใครก็ได้ช่วยทีครับผมไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมท้อแท้กับการใช้ชีวิตมาก ผมไม่มีหน้าไปพบเพื่อน ไม่มีหน้าไปพบใครเลยผมท้อมากจริงๆ