อยากเล่าเรื่อง ๆ นึงให้ฟังกัน...........วันจันทร์ที่ผ่านมา ( 26/05/25 ) เกือบสูญเสียคนที่รักมาก ๆ ไป โคตรเจ็บปวดโคตรไม่อยากให้มันจริง แถมไม่มีอะไรที่ตัวเองทำได้เพื่อเค้าเลย
วันจันทร์ที่ผ่านมาภรรยามีนัด CT ที่ รพ. ซึ่งมันคือเรื่องธรรมดามาก ๆ ของเราที่จะต้องไป ทำมาหลายครั้งผ่านมาหลายหน......
แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิมและอาจจะไม่มีวันเหมือนเดิมตลอดไปด้วยซ้ำ........................
เค้าว่ากันว่าวันที่เราตายหรือจากไปมันก็แค่วันธรรมดาวันนึง......มันไม่ได้เกินจริงเลยและมันเร็วและเจ็บปวดจนตามความรู้สึกตัวเองไม่ทันจริง ๆ
อยู่กับแฟนจนถึงใกล้เวลาเค้าเข้าไป CT พอดีวันก่อนมีเคลียงานที่ดึกมาก ๆ เสร็จตี 4 กลับมานอนถึงบ้านเกือบ 6 โมงเช้า ทำให้เพลียและหิว ด้วยความที่แฟนก็ทำ CT มาค่อนข้างบ่อยพอถึงเวลาใกล้ทำจึงแยกกันมาหาข้าวกิน.....และกลับไปนั่งรอเค้าที่เดิม.......
นั่งได้ไม่ถึงนาทีพยาบาลหลายคนรีบเข้ามาหา.....ในใจก็คิดแล้วว่าคงมีเรื่องอะไร...แต่ไม่มีว่าจะร้ายแรงมาก
ภรรยามีอาการแพ้อะไรซักอย่างตอนนี้ไม่มีการตอบสนองและกำลังกู้ชีพอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน....
ตอนนั้นคือตามไม่ทันคิดอะไรแทบไม่ออก มันไม่ใช่ มันไม่จริงคือสิ่งแรกที่คิด แต่ก็รู้ตัวว่าต้องถามข้อมูลให้ได้เยอะที่สุด
แต่ไม่มีคำตอบอะไรเลยรอเจอหมออย่างเดียว จากนั้นเค้าก็พามารอที่หน้าห้องฉุกเฉินแจ้งว่าหัวใจหยุดเต้นไปตอนทำ CT และตอนนี้ปั้มขึ้นมาได้ นอกนั้นตอบไม่ได้คาดว่าแพ้สารและให้ยาแก้ไปแล้ว ทำได้แค่รักษาตามอาการและดูว่าเค้าจะได้สติคืนมาไหม อาจจะต้องรอถึง 72 ชั่วโมงว่าจะฟื้นหรือไม่ โชคดีที่จากนั้นประมาณ 30 นาทีเค้าเริ่มรู้สึกตัวมีการตอบสนอง แต่ยังได้รับข่าวร้ายมาอีกว่ามีฝ้าที่ปอดทั้ง 2 ข้างไม่รู้ว่าอาจะโรค จากการแพ้ หรือ การปั้มหัวใจ แต่ใด ๆ คือทำให้เค้าหายใจเองไม่ได้
สิ่งที่ภรรยาเกลียดและกลัวที่สุดคือการสอดท่อ ซึ่งจำเป็นต้องทำซึ่งจากการที่เคยเข้ารับการผ่าตัดรอบก่อนเค้าทรมานจนดึงท่อออกมาเอง ซึ่งทำใจยอมรับไปแล้วในตอนนั้นว่าตายก็ตาย เค้ากลับต้องมาใส่ท่ออีกครั้ง
ตอนนั้นสติแตกมาก ๆ อยู่คนเดียวแล้วยังต้องคอยวิ่งส่งเลือดเค้าไปให้ห้องเลือดเพื่อหาสาเหตุและรีบกลับมารอฟังอาการเค้าที่หน้าห้องฉุกเฉิน ถึงจุด ๆ นั้น ผู้ชายตัวโตอายุเกือบ ๆ 40 เดินไปส่งเลือดไป ร้องไห้ไป แต่ก็พยายามฟังและทำตามขั้นตอนทุกอย่าง เพราะถ้าเราช้าเค้าก็รักษาคนที่เรารักได้ช้า จนผ่านไปประมาณ 2 ชั่วโมงอาการถึงได้ทรงตัวแต่ต้องวางยาให้หลับเพื่อให้ใส่ท่ออย่างไม่ทรมาน ในระหว่างที่เค้าจะทรงตัวตัวผมแหลกสลาย จนแม่ผมและญาติภรรยามาถึงได้เข้ามาช่วยส่งเรื่องต่อถึงได้นั่งนิ่ง ๆ พยายามทำใจให้คิดบวกแต่มันคิดไม่ได้เลย พยายามคุยกับคนที่ไว้ใจและเข้าใจเราจนเริ่มไหว แต่พอเห็นภรรยาในสภาพแขนขาถูกเจาะทุกข้าง มัดมือมัดเท้าปากสอดท่อคือรับไม่ได้กลัวเราจะไปจากเราสุดชีวิต เพราะเคยสัญญาว่าถ้าเค้าจะไปอยากให้เรากอดเค้าไว้จนเค้าไป
ภรรยาผมสุขภาพไม่ดีมาตลอดชีวิตเรา 2 คนไม่ได้อยากมีอะไรมากมายรวยล้นฟ้าแต่ที่เรา 2 คนอยากได้มาก ๆ คือเวลาแต่กลับเหลือน้อยลงทุกที
สุดท้ายวันนี้เค้าก็รอดมาได้กับอาการทางสมองเล็ก ๆ น้อย ๆ ความจำยังไม่กลับมาทั้งหมดคุย ๆ อะไรไปก็ลืมแต่ก็ดีขึ้นทุกวัน และอาการอย่างอื่นเล็ก ๆ น้อย ๆ
พล่ามมาเยอะแยะที่อยากเล่า อยากบอกคือ
1.เราไม่รู้จริง ๆ ว่าวันไหนจะคือวันธรรมดาวันนึงที่เราหรือคนที่รักจะจากไป
2.คนที่มีคู่มีรักครับ ที่คุณตีกัน ด่ากัน นอกใจกัน ทั้ง ๆ คุณอาจจะมีเวลาเหลือล้นแต่อยากบอกว่ามันมีคนที่อิจฉาพวกคุณเหลือเกินที่มีเวลาพอที่จะเอามาทำอะไรอย่างนี้ได้ มันน่าอิจฉาคุณเหลือเกินที่มีเวลาขนาดนั้น อยากบอกให้รักษาเวลานั้นไว้ให้ดีเถอะครับ มันสำคัญมากจริง ๆ
อยากเล่าเรื่อง ๆ นึงให้ฟังกัน.....ผมเกือบสูญเสียคนที่รักมาก ๆ ไป
วันจันทร์ที่ผ่านมาภรรยามีนัด CT ที่ รพ. ซึ่งมันคือเรื่องธรรมดามาก ๆ ของเราที่จะต้องไป ทำมาหลายครั้งผ่านมาหลายหน......
แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิมและอาจจะไม่มีวันเหมือนเดิมตลอดไปด้วยซ้ำ........................
เค้าว่ากันว่าวันที่เราตายหรือจากไปมันก็แค่วันธรรมดาวันนึง......มันไม่ได้เกินจริงเลยและมันเร็วและเจ็บปวดจนตามความรู้สึกตัวเองไม่ทันจริง ๆ
อยู่กับแฟนจนถึงใกล้เวลาเค้าเข้าไป CT พอดีวันก่อนมีเคลียงานที่ดึกมาก ๆ เสร็จตี 4 กลับมานอนถึงบ้านเกือบ 6 โมงเช้า ทำให้เพลียและหิว ด้วยความที่แฟนก็ทำ CT มาค่อนข้างบ่อยพอถึงเวลาใกล้ทำจึงแยกกันมาหาข้าวกิน.....และกลับไปนั่งรอเค้าที่เดิม.......
นั่งได้ไม่ถึงนาทีพยาบาลหลายคนรีบเข้ามาหา.....ในใจก็คิดแล้วว่าคงมีเรื่องอะไร...แต่ไม่มีว่าจะร้ายแรงมาก
ภรรยามีอาการแพ้อะไรซักอย่างตอนนี้ไม่มีการตอบสนองและกำลังกู้ชีพอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน....
ตอนนั้นคือตามไม่ทันคิดอะไรแทบไม่ออก มันไม่ใช่ มันไม่จริงคือสิ่งแรกที่คิด แต่ก็รู้ตัวว่าต้องถามข้อมูลให้ได้เยอะที่สุด
แต่ไม่มีคำตอบอะไรเลยรอเจอหมออย่างเดียว จากนั้นเค้าก็พามารอที่หน้าห้องฉุกเฉินแจ้งว่าหัวใจหยุดเต้นไปตอนทำ CT และตอนนี้ปั้มขึ้นมาได้ นอกนั้นตอบไม่ได้คาดว่าแพ้สารและให้ยาแก้ไปแล้ว ทำได้แค่รักษาตามอาการและดูว่าเค้าจะได้สติคืนมาไหม อาจจะต้องรอถึง 72 ชั่วโมงว่าจะฟื้นหรือไม่ โชคดีที่จากนั้นประมาณ 30 นาทีเค้าเริ่มรู้สึกตัวมีการตอบสนอง แต่ยังได้รับข่าวร้ายมาอีกว่ามีฝ้าที่ปอดทั้ง 2 ข้างไม่รู้ว่าอาจะโรค จากการแพ้ หรือ การปั้มหัวใจ แต่ใด ๆ คือทำให้เค้าหายใจเองไม่ได้
สิ่งที่ภรรยาเกลียดและกลัวที่สุดคือการสอดท่อ ซึ่งจำเป็นต้องทำซึ่งจากการที่เคยเข้ารับการผ่าตัดรอบก่อนเค้าทรมานจนดึงท่อออกมาเอง ซึ่งทำใจยอมรับไปแล้วในตอนนั้นว่าตายก็ตาย เค้ากลับต้องมาใส่ท่ออีกครั้ง
ตอนนั้นสติแตกมาก ๆ อยู่คนเดียวแล้วยังต้องคอยวิ่งส่งเลือดเค้าไปให้ห้องเลือดเพื่อหาสาเหตุและรีบกลับมารอฟังอาการเค้าที่หน้าห้องฉุกเฉิน ถึงจุด ๆ นั้น ผู้ชายตัวโตอายุเกือบ ๆ 40 เดินไปส่งเลือดไป ร้องไห้ไป แต่ก็พยายามฟังและทำตามขั้นตอนทุกอย่าง เพราะถ้าเราช้าเค้าก็รักษาคนที่เรารักได้ช้า จนผ่านไปประมาณ 2 ชั่วโมงอาการถึงได้ทรงตัวแต่ต้องวางยาให้หลับเพื่อให้ใส่ท่ออย่างไม่ทรมาน ในระหว่างที่เค้าจะทรงตัวตัวผมแหลกสลาย จนแม่ผมและญาติภรรยามาถึงได้เข้ามาช่วยส่งเรื่องต่อถึงได้นั่งนิ่ง ๆ พยายามทำใจให้คิดบวกแต่มันคิดไม่ได้เลย พยายามคุยกับคนที่ไว้ใจและเข้าใจเราจนเริ่มไหว แต่พอเห็นภรรยาในสภาพแขนขาถูกเจาะทุกข้าง มัดมือมัดเท้าปากสอดท่อคือรับไม่ได้กลัวเราจะไปจากเราสุดชีวิต เพราะเคยสัญญาว่าถ้าเค้าจะไปอยากให้เรากอดเค้าไว้จนเค้าไป
ภรรยาผมสุขภาพไม่ดีมาตลอดชีวิตเรา 2 คนไม่ได้อยากมีอะไรมากมายรวยล้นฟ้าแต่ที่เรา 2 คนอยากได้มาก ๆ คือเวลาแต่กลับเหลือน้อยลงทุกที
สุดท้ายวันนี้เค้าก็รอดมาได้กับอาการทางสมองเล็ก ๆ น้อย ๆ ความจำยังไม่กลับมาทั้งหมดคุย ๆ อะไรไปก็ลืมแต่ก็ดีขึ้นทุกวัน และอาการอย่างอื่นเล็ก ๆ น้อย ๆ
พล่ามมาเยอะแยะที่อยากเล่า อยากบอกคือ
1.เราไม่รู้จริง ๆ ว่าวันไหนจะคือวันธรรมดาวันนึงที่เราหรือคนที่รักจะจากไป
2.คนที่มีคู่มีรักครับ ที่คุณตีกัน ด่ากัน นอกใจกัน ทั้ง ๆ คุณอาจจะมีเวลาเหลือล้นแต่อยากบอกว่ามันมีคนที่อิจฉาพวกคุณเหลือเกินที่มีเวลาพอที่จะเอามาทำอะไรอย่างนี้ได้ มันน่าอิจฉาคุณเหลือเกินที่มีเวลาขนาดนั้น อยากบอกให้รักษาเวลานั้นไว้ให้ดีเถอะครับ มันสำคัญมากจริง ๆ