ชีวิต เหวลึก และยอดเขาสูงเสียดฟ้า บทที่2 เกลียด

ผมได้ย้ายมาอยู่ที่บ้านยายแก้ว เป็นบ้านสวน บ้านไม้2ชั้นยกสูง. มีระเบียงหน้าบ้าน  ตรงหน้าบ้านมีต้นฝรั่งอยู่2ต้น หลังบ้านกับข้างบ้านอีกฝั่งนึงเป็นสวนหมาก ผสมทุเรียน ส้มโอ ข้างบ้านอีกฝั่งนึงติดกับบ้านเป็นบ้านพี่สาวของยายแก้ว  รวมๆแล้วที่นี่บรรยากาศดีมากๆ  ผมเข้ามากับปู่แค่2คน ส่วนย่าผมไม่ได้เข้ามาเขานั่งกินต้มเลือดหมูรอปู่อยู่หน้าซอย  ยายแก้วเห็นผมมากับปู่เขาก็ถามว่าเจ้านี่หรอ. ปู่บอกว่าฝากดูแลด้วยนะเรื่องโรงเรียนปู่เขาจัดการให้หมดแล้วรวมถึงรถตู้ที่มารับส่งผมด้วย ยายแก้ววเขาก็ บอกกับปู่ว่าได้ จะดูแลให้อย่างดีเลย  ปู่คุยกับยายแก้ว สักพัก ปู่ก็บอกว่าปู่ไปก่อนนะเดียวเย็นวันศุกร์ปู่จะมารับ.....พอรถปู่วิ่งออกลับตาไป ผมตกใจฉี่แทบแตก เสียงยายแก้วตะโกนมาจากด้านหลังผมว่า. จะยืนหาพระแสงอะไร มายกของไปเก็บจะรอให้โคตร............มาเก็บให้รึไง  สลัดผักเอยมันคนละร่างกับเมื่อกี้เลย ผมก็ถามว่าย่าแก้วจะให้ผมยกไปเก็บที่ไหนครับ  ยายแก้วบอกว่ามึ..จะถือเอาไว้ก็เรื่องของ โน่นหน้าห้องน้ำ มีลังเปล่าอยู่ใบนึงของมึ..เอาไว้ใส่สมบัติมึ... ด้วยความกวนหรืออะไรผมถามกลับไปว่าที่นี่ไม่มีตู้เสื้อผ้าหรอเห็นปู่บอกว่าซื้อมาให้แล้ว  เสียงลูกสาวคนเล็กตอบมาอย่างไว ของตู  ตูจะใช้มึ...จะทำไมผมก็เลยเถียงเอ้าปู่เขาซื้อมาให้ตู  ผมก็ยืนเถียงกับลูกสาวคนเล็กของยายแก้วอยู่พักนึง สักพักเหมือนมีไม้มาฟาดที่หลัง ผมหันไปมองยายแก้วนั่นเอง. ง้างหวดผมแบบไม่ต้องนับกันเลยว่ากี่ทีโหรับน้องสยองขวัญ. ไม้ที่ตีผมเป็นไม้ไผ่เหลามาอย่างดีพันด้วยเทปผ้า  โหเตรียมความพร้อมกันน่าดู. โดนไปหลายทีถึงกับทรุด ยายแก้วบอกว่า ที่นี่มันบ้านกูจะมึ..จะมาต่อปากต่อคำกับพวกตูไม่ได้. อีกอย่างถ้ามึ..เอาไปฟ้องปู่กับย่ามึ...  โดนหนักกว่านี้แน่ๆเสื้อผ้ามึ..มีลังให้ใส่ก็ดีแล้ว  แล้วผมหันมาจะเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปใส่ในลัง แทบอยากจะแหกปากดังๆว่า วรนุชไรเนี่ย. เสื้อผมทุกตัวทุกชิ้นออกมาอยู่นอกกระเป๋าแถมลูกสาวคนเล็ก. เขาใส่รองขึ้นมาเหยียบกระทืบเสื้อผ้าผม สกปรก ทุกชิ้นทุกตัว  โถอะไรวะเนี่ยชีวิตตู แต่พี่สาวคนกลางเขาก็จะดีหน่อย  เขาบอกว่ามานี่เเล้วก็ชี้มือไปที่มืดๆตรงข้างบ้านว่าโน้นกะละมังซักผ้าไปหยิบมา. แฟ๊ปอยู่นี่. สายยางอยู่ตรงโน้น ไปเอามาทีแรกนึกว่าจะซักให้ที่ไหนได้ซักเอง ผมก็เปิดน้ำใส่กะละมังใส่เต็มเลยใส่แฟ๊ป หมดกล่องเลย ฟ้องมันล้นกะละมัง ลูกสาวคนเล็กยายแก้วเห็น. เลยเรียกยายแก้วแม่ๆ ไอ้ต้น มันเล่นแฟ๊ปหมดกล่องเลย ไม่ถึงนาทีโดนจัดไปอีก1ซิงเกิล. วันแรกมาไม่ทันไรโดนไป2ซิงเกิลละ. ผมก็ซักผ้าไปบ่นไปน้ำตาใหลไม่หยุด ร้องได้ห้ามมีเสียง. ผมซักผ้าอยู่ประมาณ4ชัวโมงได้มั่ง ด้วยว่าไม่เคยซักด้วยแล้วก็มีเสื้อผ้าของ4คนแม่ลูกด้วย. กว่าจะล้างแป๊ปหมดก็หลายน้ำอยู่. เหมือนเขาเก็บเสื้อผ้าไว้ให้ผมซักกัน.  เออผมลืมไปที่นั่นมีหลานสาวของยายแก้วด้วยอายุน่าจะเพิ่ง2ขวบเป็นลูกของพี่สาวคนโต ......กลับมาซักผ้าต่อ. ที่นี่มืดและอากาศเย็นมาก ราวตากผ้าดันอยู่หลังบ้านมีแค่แสงไฟริบหรี่ถือตะกร้า ผ้าเดินไปถ้าฉี่แทบแตกคุณวรนุชเอยตุ๊กแก ตัวเท่าแขน มันเกาะอยู่ที่เสาราวตากผ้าผมเลยวิ่งมาบอกยายแก้วว่าย่าครับมันมีตุ๊กแกผมกลัวไม่กล้าไปตาก. ยายแก้วเลยถามว่ามึ..จะไปตากดีๆหรือว่ามึ...จะต้องให้ตูตี......ผมตอบแบบไม่คิดเลยให้ตีครับ ยายแก้วไม่รอช้าจัดให้อีก1ซิงเกิ้ลรอบนี้ดิ้นเด้งไม่ได้เลยมือนึงยายแก้วถือไม้ตีอีกมือนึงจับแขนผมไว้ดิ้น
หนีไม่ออก. โดนตีเสร็จนึกว่าจะไปตากให้ สุดท้ายผมต้องไปตากเอง ไอ้ตุ๊กแกมันก็ยังไม่ไปไหนโถมึ..ก็เกินไปผมเลยลองหาไม้แถวนั้น ลองแหย่มัน. บอกเลยมันไม่กลัวมันอ้าปากแดงๆของมันขู่ใส่ผมโถชีวิต  แต่ถึงยังไงก็ต้องตาก. ผมเลยเอาก้อนหินขว้างใส่มันยายแก้วน่าจะรู้ว่าผมขว้างหินใส่ตุ๊กแก. แกตะโกนมาบอกว่าถ้าตุ๊กแกตูเป็นอะไรไปนะตูจะตีมึ..ให้ยับเหมือนตุ๊กแกเลย......เจอกันในบทที่3. ขอบคุณสำหรับคุณพี่ทุกคนที่ติดตามอ่าน.  ขอบคุณจากใจครับจะพยายามหาเวลามาพิมให้อ่านทุกวันครับ