เราชอบคนๆหนึ่งมานานมาก ๆ และเขาก็ชอบเราเหมือนกัน แต่เราไม่ได้คบกันไม่ได้เป็นแฟนกันแต่ทำทุกอย่างเหมือนแฟน

เข้าเรื่องเลยนะ คือเราชอบคนๆหนึ่งมากกก ชอบเขามากเขาก็คงรู้แหละแต่ก่อนที่เราจะชอบเขา เขาเป็นฝ่ายมาชอบเราก่อนมาทำความรู้จักเราก่อนยอมรับเลยตอนที่เขาเข้ามาเขาดีมากดีกับเราทุกอย่างใส่ใจสนใจแต่ช่วงนั้นคือเราเด็กมากถ้าจำไม่ผิดเราอยู่ม.3 อยู่เลยเขาอยู่ม.4 เราคุยกันนานมาก7-8เดือนได้แต่ก็จบลงไม่ได้ไปต่อด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง เราก็ห่างหายกันไปเขาก็ไปมีแฟนเราก็มีแฟนก็ไม่ได้ติดต่อต่างคนต่างใช้ชีวิต... จนเรากลับมาเจอกันอีกในรอบ6ปีตอนนี้ซึ่งช่วงที่เราขึ้นปี1อะ โหววนับว่านานมาก กลับมารอบนี้เราต่างคนต่างโตและทุกอย่างมันดีมากเพราะเราอิสระทั้งคู่ เราคุยกันนับได้ว่านานมาไปมาหากันทำทุกอย่างเหมือนแฟนไปเที่ยวเจอกันบ่อย เขามาหาเราบ่อยมากเราก็มีไปหานัดเจอกันบ่อยขึ้นเรายอมรับตอนนั้นคือมันดีมากเรามั่นใจสะด้วยซ้ำว่ายังไงเราคงได้ใช้คำนั้นอะ เพราะทุกอย่างมันดีโทรหากันแทบจะทุกวันหัวใจฟูมากกตอนนั้นเพราะทั้งเราเข้ามหาลัยด้วย เขาพูดกับเราประโยคหนึ่งที่เราเชื่อเลยว่าเขาคงตกหลุมรักเราแล้วสิคงแพ้ทางเราได้คือเขาพูดว่า...เธอเป็นคนที่คุยด้วยแล้วเค้าสบายใจคุยสนุกเป็นคนที่เค้าอยากคุยด้วยตลอด... ประโยคนี้แหละที่ทำเราใจฟูมากแต่...มันอาจจะดูตัดบทไปหน่อยแต่ถ้าให้เราลงรายละเอียดไปอีกหนังสือ3เล่มก็ไม่จบ  ..เขาบอกกับเราวันสุดท้ายก่อนที่เขาจะไปเลือกอีกคน เขาบอกว่า..เขาคิดกับเราแค่น้อง.... ตอนนั้นคือหูเราดับเว้ยคือเราพูดไม่ออกและไม่รู้ว่ามันผิดพลาดตอนไหนเราพลาดอะไรหรือเราทำอะไรเราล้ำเส้นอะไรคือคำถามมันเต็มหัวไปหมด เอาจริงๆนะทำมัยถึงชอบเขาขนาดนี้ทั้งที่เขาก็ใจร้ายกับเรามากขนาดนี้เหมือนกัน และเชื่อมั้ยจนเราฝึกงานทำงานเขากับเรายังกลับมาเจอกันอีกและช่วงนี้แหละที่เราโตสุดมันแบบเห้ยทำมัยเราไม่คบๆกันให้มันรู้ไปเลย ว่าที่มันเป็นอยู่แบบนี้คือเรามันใช่หรือไม่ใช่ถ้าเออคบกันละมันไปต่อไม่ได้คือนั้นแหละทุกอย่างมันจะหยุดจริงๆ นี่เราเล่นวนมาเจอกันอยู่แบบนี้ละถูก..เราเป็นฝ่ายที่รู้สึกมากกว่าเขาอยู่เเล้ว และใช่เราไม่ได้คบกันเหมือนเดิมจบ เฮงซวย