เมื่อโลกผลักเราผู้แตกต่าง ลาลาอาศัยอยู่ในตู้ปลา
ปกหนังสือสีสันสดใสดึงดูดตั้งแต่แรกเห็น หญิงสาวคนหนึ่งแหวกว่ายท่ามกลางหมู่มวลปะการัง
และเกลียวคลื่นแห่งฟองอากาศ ด้านล่างของปกหนังสือระบุชื่อ “ลาลาอาศัยในตู้ปลา” และกิตติศักดิ์ คงคา
หากแต่เมื่อมองลึกลงในองค์ประกอบ หญิงสาวอาจเป็นเพียงเด็กสาว ท่วงท่าแหวกมวลน้ำอาจเปลี่ยนไป
เมื่อลองพิจารณาอีกครั้ง คล้ายกับเธอกำลังดำดิ่งสู่ก้นลึกแห่งความสดใส ไม่สิ... อาจไม่ใช่แบบนั้น
ลาลาอาศัยในตู้ปลาเป็นวรรณกรรมกึ่งเยาวชนก็ว่าได้ ที่กล่าวเช่นนั้นก็ด้วยเนื้อหาที่แฝงเร้นในความเรียบง่าย
ความซับซ้อนที่ร้อยเรียงคล้ายไม่ซับซ้อน และคำถามนับร้องพันที่อิงแอบไปกับเรื่องราวอย่างแยบยล แรกเริ่มที่เปิดอ่าน
ต้องยอมรับอย่างสัตย์จริงว่า คำถามนับสิบผุดขึ้นเรียงรายเป็นดอกเห็ด ลาลาเป็นใคร? ลาลาเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง?
ลาลาเป็นของใช้แล้วทิ้ง? เธอเป็นปลา นางเงือก หรืออมนุษย์ที่อาศัยในน้ำ หรือบางทีเธออาจไม่ได้เป็นอะไรนอกจากลาลา?
หนังสือเปิดเรื่องด้วยโลกของลาลา เธอเกิดและโตในครอบครัวสี่มุม บ้านสามเหลี่ยม และโลกที่เต็มไปด้วย
ข้อจำกัดหลายประการ ทุกสิ่งอย่างถูกแบ่งเป็นสอง ซ้าย-ขวา ขาว-ดำ หรือ “ชาย” และ “หญิง” ตัวเลือกของเธอมีไม่มาก
เพราะต่างฝ่ายต่างเฆี่ยนตี ผลักไส ชักจูง และดึงทึ้งจนกว่าเธอจะเข้าไปอยู่ในกรอบของอะไรสักอย่าง และแน่นอน
ลาลาไม่อาจเข้ากับใครในโลกแห่งการนิยาม เธอไม่รู้สิ่งใด เรียกได้ว่าเธอไม่ประสา หากแต่เธอรู้เพียงสิ่งเดียว
อิสรภาพของเธออยู่ในโลกใต้น้ำ
เรื่องราวของเธอน่าติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ (ไม่สิ... เรื่องของเธอยังมีต่อ) ภาษาและการวางโครงเรื่องอันเพริศแพร้ว
ทำให้เราซึมและซับลาลาเข้าไปอยู่ในห้วงอารมณ์ คล้ายเล่นสนุกกับความรู้สึกกับผู้อ่าน บางหน้าทำให้เรารู้สึกรักเรื่องนี้
บางประโยคทำให้เรารู้สึกหลงใหลและยกให้เป็นวรรณกรรมเรื่องที่ชอบ แต่บางคำก็ทำให้เราเกลียดเสียยิ่งกว่าเกลียด
เพราะมันเศร้าเหลือเกินสำหรับเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่อยากมีความสุข แต่ความสุขของเด็กคนนั้นไม่อยู่ในตัวเลือกที่คนแวดล้อมอนุญาต
ถึงจะบอกว่าเกลียด แต่เราไม่ได้รู้สึกเกลียดตัวละคร เรื่องราว หรือคนเขียนแม้แต่น้อย เพราะสิ่งที่เราเกลียด
มันไม่ได้มีตัวตนอยู่เพียงแค่เรื่องแต่ง ในชีวิตจริง สิ่งเหล่านั้นแฝงกลายจนกลมกลืน มันกลืนไปกับพ่อ มันกลายไปกับแม่
ซึมไปกับครู ซับไปกับเพื่อน มันเจือไปกับเด็กคนหนึ่ง และมันจางไปกับความจริง สิ่งเหล่านั้นเร้นแอบไปกับทุกสิ่ง
กัดกินเด็ก ๆ จนแหว่งวิ่น ก่อนจะบ่มเพาะเชื้อโรคน่ารักเกลียด และถ่ายทอดสู่คนยุคถัด ๆ ไปในอีกสิบหรือยี่สิบปี
เราเกลียดเพราะสิ่งนั้น
ถ้าหากคุณอยากรู้ว่าเราเกลียดอะไร และเกลียดเพราะอะไร หนังสือเล่มบาง ๆ ที่สะท้อนสภาพจิตใจของ
เด็กน้อยอย่างอัดแน่นเป็นคำตอบของคำถาม
เพราะลาลาอาศัยอยู่ในตู้ปลา...
เช่นเดียวกับบางใครที่อาศัยอยู่ในหลุมดำ
[CR] มื่อโลกผลักเราผู้แตกต่าง... ลาลาอาศัยอยู่ในตู้ปลา
ปกหนังสือสีสันสดใสดึงดูดตั้งแต่แรกเห็น หญิงสาวคนหนึ่งแหวกว่ายท่ามกลางหมู่มวลปะการัง
และเกลียวคลื่นแห่งฟองอากาศ ด้านล่างของปกหนังสือระบุชื่อ “ลาลาอาศัยในตู้ปลา” และกิตติศักดิ์ คงคา
หากแต่เมื่อมองลึกลงในองค์ประกอบ หญิงสาวอาจเป็นเพียงเด็กสาว ท่วงท่าแหวกมวลน้ำอาจเปลี่ยนไป
เมื่อลองพิจารณาอีกครั้ง คล้ายกับเธอกำลังดำดิ่งสู่ก้นลึกแห่งความสดใส ไม่สิ... อาจไม่ใช่แบบนั้น
ลาลาอาศัยในตู้ปลาเป็นวรรณกรรมกึ่งเยาวชนก็ว่าได้ ที่กล่าวเช่นนั้นก็ด้วยเนื้อหาที่แฝงเร้นในความเรียบง่าย
ความซับซ้อนที่ร้อยเรียงคล้ายไม่ซับซ้อน และคำถามนับร้องพันที่อิงแอบไปกับเรื่องราวอย่างแยบยล แรกเริ่มที่เปิดอ่าน
ต้องยอมรับอย่างสัตย์จริงว่า คำถามนับสิบผุดขึ้นเรียงรายเป็นดอกเห็ด ลาลาเป็นใคร? ลาลาเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง?
ลาลาเป็นของใช้แล้วทิ้ง? เธอเป็นปลา นางเงือก หรืออมนุษย์ที่อาศัยในน้ำ หรือบางทีเธออาจไม่ได้เป็นอะไรนอกจากลาลา?
หนังสือเปิดเรื่องด้วยโลกของลาลา เธอเกิดและโตในครอบครัวสี่มุม บ้านสามเหลี่ยม และโลกที่เต็มไปด้วย
ข้อจำกัดหลายประการ ทุกสิ่งอย่างถูกแบ่งเป็นสอง ซ้าย-ขวา ขาว-ดำ หรือ “ชาย” และ “หญิง” ตัวเลือกของเธอมีไม่มาก
เพราะต่างฝ่ายต่างเฆี่ยนตี ผลักไส ชักจูง และดึงทึ้งจนกว่าเธอจะเข้าไปอยู่ในกรอบของอะไรสักอย่าง และแน่นอน
ลาลาไม่อาจเข้ากับใครในโลกแห่งการนิยาม เธอไม่รู้สิ่งใด เรียกได้ว่าเธอไม่ประสา หากแต่เธอรู้เพียงสิ่งเดียว
อิสรภาพของเธออยู่ในโลกใต้น้ำ
เรื่องราวของเธอน่าติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ (ไม่สิ... เรื่องของเธอยังมีต่อ) ภาษาและการวางโครงเรื่องอันเพริศแพร้ว
ทำให้เราซึมและซับลาลาเข้าไปอยู่ในห้วงอารมณ์ คล้ายเล่นสนุกกับความรู้สึกกับผู้อ่าน บางหน้าทำให้เรารู้สึกรักเรื่องนี้
บางประโยคทำให้เรารู้สึกหลงใหลและยกให้เป็นวรรณกรรมเรื่องที่ชอบ แต่บางคำก็ทำให้เราเกลียดเสียยิ่งกว่าเกลียด
เพราะมันเศร้าเหลือเกินสำหรับเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่อยากมีความสุข แต่ความสุขของเด็กคนนั้นไม่อยู่ในตัวเลือกที่คนแวดล้อมอนุญาต
ถึงจะบอกว่าเกลียด แต่เราไม่ได้รู้สึกเกลียดตัวละคร เรื่องราว หรือคนเขียนแม้แต่น้อย เพราะสิ่งที่เราเกลียด
มันไม่ได้มีตัวตนอยู่เพียงแค่เรื่องแต่ง ในชีวิตจริง สิ่งเหล่านั้นแฝงกลายจนกลมกลืน มันกลืนไปกับพ่อ มันกลายไปกับแม่
ซึมไปกับครู ซับไปกับเพื่อน มันเจือไปกับเด็กคนหนึ่ง และมันจางไปกับความจริง สิ่งเหล่านั้นเร้นแอบไปกับทุกสิ่ง
กัดกินเด็ก ๆ จนแหว่งวิ่น ก่อนจะบ่มเพาะเชื้อโรคน่ารักเกลียด และถ่ายทอดสู่คนยุคถัด ๆ ไปในอีกสิบหรือยี่สิบปี
เราเกลียดเพราะสิ่งนั้น
ถ้าหากคุณอยากรู้ว่าเราเกลียดอะไร และเกลียดเพราะอะไร หนังสือเล่มบาง ๆ ที่สะท้อนสภาพจิตใจของ
เด็กน้อยอย่างอัดแน่นเป็นคำตอบของคำถาม
เพราะลาลาอาศัยอยู่ในตู้ปลา...
เช่นเดียวกับบางใครที่อาศัยอยู่ในหลุมดำ
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้