เรารู้สึกเกลียดแม่มาก มองแม่เหมือนเป็นศัตรูมาตลอด เป็นตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ เพราะ แม่รู้ว่าเรารักอะไรหรือกลัวอะไร เวลาทะเลาะกันแม่จะขู่ทำลายสิ่งนั้น แต่ก็แค่ขู่ค่ะ ตั้งแต่เด็ก เราโตมากับคำพูดที่ว่าใช้เงินเขา ต้องเชื่อฟังเขา พอโตขึ้น เราหาเงินเองได้ เราไม่เคยเหยียบกลับบ้านเลยค่ะ ทุกครั้งที่แม่เราทราบว่าเรามีปัญหาติดขัดเรื่องอะไรก็ตาม แม่จะบอกว่าเพราะเราไม่กตัญญูต่อแม่ หรือ ตอนเด็กๆถ้าเราทะเลาะกับแม่ แม่จะขู่ว่าจะกินยาให้พิการ พ่อเราจะต้องมาดูแลเขา จะไปหาตังค์ให้เราใช้ไม่ได้ ชีวิตที่สุขสบายของเราจะต้องหมดไป ซึ่งพอโตขึ้นมาถึงจุดนี้ เราคิดอย่างเดียวค่ะ ว่าถ้าแม่เราเป็นอะไร เราคงจ้างคนดูแล เหมือนพอหาเงินเองได้แล้วปลดล็อคความกังวลต่างๆในใจเราไป ส่วนพ่อ เราก็ไม่ได้คุยด้วยนานแล้วค่ะ เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งเราแสดงความเห็นกับแม่ว่าพ่อเราไม่ควรทำแบบนี้ในเรื่องเงิน สุดท้ายแม่เราเอาข้อความทั้งหมด ไปให้พ่ออ่านเพราะบอกว่าอยากให้พ่อรับรู้ ผลก็คือเรากับพ่อก็ไม่คุยกันมาหลายปี ซึ่งก็เป็นจุดที่แม่เรามาพูดบ่อยๆว่าเราไม่เหลือใคร เหลือแม่คนเดียว พ่อก็ตัดเรา แต่ลึกๆเราดีใจนะคะ ไม่พูดด้วย ไม่ยุ่งด้วยก็ดี เวลาพ่อเรามีปัญหาจะได้ไม่ต้องมาถึงเรา ตอนนี้เราไม่ได้มีห่วงอะไร ในชีวิต ไม่ได้มีแฟน ไม่ได้มีภาระ ไม่ได้ห่วงพ่อแม่ เราเบื่อจะที่ใช้ดิ้นรนใช้ชีวิตในโลกนี้ ตอนนี้เหมือนเราเรียกร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ คือไม่อยากมีแม่เป็นคนนี้ แต่ในความเป็นจริงคือเราเปลี่ยนแม่ไม่ได้ เราไม่คุยไม่ยุ่งกับแม่ก็มีความสุขดีค่ะ แต่ลึกๆในใจก็เรียกร้องอยากมีแม่เป็นคนอื่น อยากมีแม่เหมือนคนปกติ