สวัสดีครับ ผมต้องเกริ่นก่อนว่า สิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ อาจจะทำให้บางคนอาจจะไม่พอใจกับการกระทำบางส่วนของตัวผมด้วย สามารถติหรือว่าได้แต่เพียงผมแค่คนเดียวนะครับ บุคคลอื่นๆ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการกระทำที่จะกล่าวต่อไปนี้
มาเริ่มที่นิสัยส่วนตัวผมก่อนครับ ผมเป็นคนค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง และเป็นคนเข้าหาคนยาก และนิสัยที่คนส่วนใหญ่จะไม่ชอบคือ "ปาก" ที่สุนัขพร้อมจะออกมาได้ ถ้าเกิดว่าวันไหนที่ผมเก็บกดจนทนไม่ไหวจริงๆ มาเข้าประเด็นหลักเลยละกัน ตามกระทู้ครับ ผมเป็นคนที่อยากจะมีแฟน อยากมีใครสักคน แต่ว่าด้วยความที่เรายังไม่ค่อยเข้าใจกัน เลยไปต่อกันไม่ได้ ซึ่ง ตรงนี้ผมยอมรับว่า ผมเข้าใจครับ ก็เลยปรับตัวมาเรื่อยๆ จนมันถึงจุดๆ นึงที่เราตั้งคำถามว่า "ทำไมเราต้องเปลี่ยนไปขนาดนี้ด้วยวะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราก็ไม่ได้เป็นแบบนี้" ผมก็เลยตอบกับตัวเองว่า "ก็เพื่อคนๆ นึงที่เข้ามาในชีวิตเราละวะ อย่างน้อยก็อยากให้มีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับเรา ต่อให้ไม่ได้คบกันไปตลอดก็ตาม" นั่นแหละครับ ผมก็ปรับหรือเปลี่ยนตัวเองมาตลอด จนผมมาเจอ ประเภทนึงที่ผมไม่สามารถที่จะเข้าใจ และเปลี่ยนหรือปรับอะไรได้เลย คือ "เวลาไม่ว่าง" (จำคำๆนี้ไวให้ดีๆนะครับ จะมีผลต่อจากนี้) ผมเคยมีรุ่นน้องคนนึง เป็นคนคุยคนแรก ที่มีนิสัยแบบนี้ นางเป็น introvert และ ใช้เวลาอยู่กับตัวเองพอตัว ว่างๆก็ตอบผมมาบ้าง แต่ ตรงจุดนี้นี่แหละที่สำคัญคือ นางหายไปเลย โดยที่ไม่บอกกล่าวอะไร นึกสภาพว่า ผมที่แชทหนักขวา พิมพ์หาทุกวัน ประมาณ 3-5 ครั้ง จนครบ 5 วัน นางทักกลับว่า "เธอ ช่วยเค้าทำงานหน่อย อันนั้น อันนี้นะ" ผมก็เลยสับสนบวกกับความโมโห เล็กๆน้อยๆ เลยบอกไปว่า "ออ พอมีเวลา ก็มาทักหาเค้าด้วยแบบนี้หรอ" นางก็ตอบกลับว่า "เอ้า ขอโทษนะ ถ้าทำให้รู้สึกไม่ดี" แล้วนางก็บล็อกไปเลย มันเลยเป็นความอึนงงตรงที่ว่า "ห้ะ ไม่คิดจะปรับหรือถามอะไรเลยหรอจู่ๆ ก็มาแล้วบล็อก หรืออิหยังวะ" ต่อมาก็เป็นคนที่ 2 ก็ แบบเดิมจากคนแรกเลยครับ ทักถามเรื่องงาน พอทำให้เสร็จ ก็หายยาว กว่าจะตอบอีกที ตี 2-3 ซึ่งตอนนั้นผมก็นอนหลับไปนานแล้ว แต่ด้วยความที่คิดถึง+อยากคุย จึงต้องยอมอดนอน ผมทนมาได้ช่วงนึงจนผมทนไม่ไหว เลยบ่นๆ ไป แต่ถามว่านางรับรู้ไหม ก็รับรู้ แต่ถามว่านางทำตามไหม สำหรับผมที่เห็นนะ ก็คงไม่ ยอมรับครับว่า มันอึดอัดมาก เลยยอมที่จะเลิกคุยต่อ แล้วก็คนล่าสุดที่คุยกัน แต่นางก็คุยกับผมเยอะหน่อย ช่วงที่ว่างๆ นางก็จะโทรมา แต่ช่วงที่ไม่ว่าง นางก็จะไม่ตอบ แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจว่า นางไม่ว่าง แต่เข้า facebook หรือ ig แถมอัพโหลดหรือแชร์อะไรต่างๆได้ แต่กลับไม่คุยกับเราแค่คำๆ เดียว ผมยอมรับว่าตอนแรกก็ทนได้ แต่พอมันบ่อยๆ เข้า ผมเลยทนไม่ไหว เลยต้องมาคุยกับนางว่า "เวลาไม่ว่างของเค้า คือไม่ได้เข้าพวก social media พวกนี้เลย แต่เธอเข้าฉ่ำมาก อัพรูป แชร์นั่น โพสต์นี่ แต่กลับไม่ตอบเค้าเลย" นางก็ไม่พอใจผมตรงที่ผมเป็นคนที่ค่อนข้างขี้บ่น เช่น โพสต์หรือแชร์อะไร ที่มันเกี่ยวกับ รักๆใคร่ๆ หรือแนวๆอกหักงี้(ง่ายๆคือ พูดไปเฉยๆ ไม่ได้มีอะไร) ต่อให้ยังไม่คบกัน ผมก็จะค่อนข้างบ่นแต่ไม่ได้บ่นมากนัก แต่รอบนี้ผมยอมรับครับว่า ผมบ่นแรงจริง จนนางเองก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน นางบอกว่า "ไม่ชอบ เวลาที่เธอบ่นนั่นนี่ โดยที่ไม่ฟังอะไรเลย" ผมก็ยอมรับครับว่า เป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ผมถามนางกลับว่า เธอจะยอมปรับเรื่องการตอบเค้าบ้างไหม แค่วันละคำอย่างน้อยก็ยังดี(อย่างที่กล่าวไปข้างต้นครับว่า ผมไม่ชินกับคนที่หายไปเลย แล้วยิ่งหายไปเกือบอาทิตย์แล้วเล่นโซเชียลฉ่ำๆ) นางตอบว่า "เราไม่ว่างต้องมาปรับแก้อะไรแบบนี้ เราก็เป็นแบบนี้ งั้นเราควรเลิกคุยกันไหม" ก็คุยกันไปมา สรุป ก็ต้องจบลง ซีงผมยอมรับครับว่า การกระทำของผมมันทำให้คนๆ นึงไม่พอใจแน่ๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจคือ บางคน(ย้ำนะครับว่าบางคน) เขาไม่คิดจะปรับ ให้เข้ากับคนๆนั้นเลยหรอ เขาคิดแค่ว่า ทำไมต้องปรับ คนที่ใช่ มันก็ต้องพอดีอยู่แล้ว หรอครับ เพราะนิสัยแรกเริ่มเดิมที่ผมยอมรับครับว่า ผมค่อนข้างเอาแต่ใจ ปากหมา กวนส้นตึก แต่ด้วยอายุที่มันมากขึ้น+วุฒิภาวะ มันเลยเปลี่ยนตัวเองมาได้ไกลขนาดนี้ แต่สิ่ง 2 สิ่งที่ผมเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ คือ อารมณ์เวลาที่ไม่ค่อยพอใจอะไร+เก็บกดไปด้วย เวลามันระเบิดออกมา มันค่อนข้างแรงมาก และการที่บอกว่า ไม่ว่าง มีเวลาทำทุกสิ่งอย่าง ยกเว้นตอบเรา ผมยอมรับครับว่า ผมเปลี่ยนไปมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆ มันทรมานตัวเองมากๆ เวลาคิดเรื่อยเปื่อยว่า ทำไมถึงไม่ตอบเรา ไม่ว่างขนาดนั้นเลยหรอ มันเลยทำให้เราคิดมากทุกครั้งที่เจอแบบนี้ ผมเลยอยากรู้ว่า ผมควรปรับหรือเปลี่ยนอะไรอีกไหมครับ ผมเหนื่อยจิตมากที่ต้องเก็บมาคิดทุกครั้งที่เป็นแบบนี้
เราควรเปลี่ยนหรือปรับตัว เพื่อคนๆนึงได้มากแค่ไหนครับ
มาเริ่มที่นิสัยส่วนตัวผมก่อนครับ ผมเป็นคนค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง และเป็นคนเข้าหาคนยาก และนิสัยที่คนส่วนใหญ่จะไม่ชอบคือ "ปาก" ที่สุนัขพร้อมจะออกมาได้ ถ้าเกิดว่าวันไหนที่ผมเก็บกดจนทนไม่ไหวจริงๆ มาเข้าประเด็นหลักเลยละกัน ตามกระทู้ครับ ผมเป็นคนที่อยากจะมีแฟน อยากมีใครสักคน แต่ว่าด้วยความที่เรายังไม่ค่อยเข้าใจกัน เลยไปต่อกันไม่ได้ ซึ่ง ตรงนี้ผมยอมรับว่า ผมเข้าใจครับ ก็เลยปรับตัวมาเรื่อยๆ จนมันถึงจุดๆ นึงที่เราตั้งคำถามว่า "ทำไมเราต้องเปลี่ยนไปขนาดนี้ด้วยวะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราก็ไม่ได้เป็นแบบนี้" ผมก็เลยตอบกับตัวเองว่า "ก็เพื่อคนๆ นึงที่เข้ามาในชีวิตเราละวะ อย่างน้อยก็อยากให้มีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับเรา ต่อให้ไม่ได้คบกันไปตลอดก็ตาม" นั่นแหละครับ ผมก็ปรับหรือเปลี่ยนตัวเองมาตลอด จนผมมาเจอ ประเภทนึงที่ผมไม่สามารถที่จะเข้าใจ และเปลี่ยนหรือปรับอะไรได้เลย คือ "เวลาไม่ว่าง" (จำคำๆนี้ไวให้ดีๆนะครับ จะมีผลต่อจากนี้) ผมเคยมีรุ่นน้องคนนึง เป็นคนคุยคนแรก ที่มีนิสัยแบบนี้ นางเป็น introvert และ ใช้เวลาอยู่กับตัวเองพอตัว ว่างๆก็ตอบผมมาบ้าง แต่ ตรงจุดนี้นี่แหละที่สำคัญคือ นางหายไปเลย โดยที่ไม่บอกกล่าวอะไร นึกสภาพว่า ผมที่แชทหนักขวา พิมพ์หาทุกวัน ประมาณ 3-5 ครั้ง จนครบ 5 วัน นางทักกลับว่า "เธอ ช่วยเค้าทำงานหน่อย อันนั้น อันนี้นะ" ผมก็เลยสับสนบวกกับความโมโห เล็กๆน้อยๆ เลยบอกไปว่า "ออ พอมีเวลา ก็มาทักหาเค้าด้วยแบบนี้หรอ" นางก็ตอบกลับว่า "เอ้า ขอโทษนะ ถ้าทำให้รู้สึกไม่ดี" แล้วนางก็บล็อกไปเลย มันเลยเป็นความอึนงงตรงที่ว่า "ห้ะ ไม่คิดจะปรับหรือถามอะไรเลยหรอจู่ๆ ก็มาแล้วบล็อก หรืออิหยังวะ" ต่อมาก็เป็นคนที่ 2 ก็ แบบเดิมจากคนแรกเลยครับ ทักถามเรื่องงาน พอทำให้เสร็จ ก็หายยาว กว่าจะตอบอีกที ตี 2-3 ซึ่งตอนนั้นผมก็นอนหลับไปนานแล้ว แต่ด้วยความที่คิดถึง+อยากคุย จึงต้องยอมอดนอน ผมทนมาได้ช่วงนึงจนผมทนไม่ไหว เลยบ่นๆ ไป แต่ถามว่านางรับรู้ไหม ก็รับรู้ แต่ถามว่านางทำตามไหม สำหรับผมที่เห็นนะ ก็คงไม่ ยอมรับครับว่า มันอึดอัดมาก เลยยอมที่จะเลิกคุยต่อ แล้วก็คนล่าสุดที่คุยกัน แต่นางก็คุยกับผมเยอะหน่อย ช่วงที่ว่างๆ นางก็จะโทรมา แต่ช่วงที่ไม่ว่าง นางก็จะไม่ตอบ แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจว่า นางไม่ว่าง แต่เข้า facebook หรือ ig แถมอัพโหลดหรือแชร์อะไรต่างๆได้ แต่กลับไม่คุยกับเราแค่คำๆ เดียว ผมยอมรับว่าตอนแรกก็ทนได้ แต่พอมันบ่อยๆ เข้า ผมเลยทนไม่ไหว เลยต้องมาคุยกับนางว่า "เวลาไม่ว่างของเค้า คือไม่ได้เข้าพวก social media พวกนี้เลย แต่เธอเข้าฉ่ำมาก อัพรูป แชร์นั่น โพสต์นี่ แต่กลับไม่ตอบเค้าเลย" นางก็ไม่พอใจผมตรงที่ผมเป็นคนที่ค่อนข้างขี้บ่น เช่น โพสต์หรือแชร์อะไร ที่มันเกี่ยวกับ รักๆใคร่ๆ หรือแนวๆอกหักงี้(ง่ายๆคือ พูดไปเฉยๆ ไม่ได้มีอะไร) ต่อให้ยังไม่คบกัน ผมก็จะค่อนข้างบ่นแต่ไม่ได้บ่นมากนัก แต่รอบนี้ผมยอมรับครับว่า ผมบ่นแรงจริง จนนางเองก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน นางบอกว่า "ไม่ชอบ เวลาที่เธอบ่นนั่นนี่ โดยที่ไม่ฟังอะไรเลย" ผมก็ยอมรับครับว่า เป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ผมถามนางกลับว่า เธอจะยอมปรับเรื่องการตอบเค้าบ้างไหม แค่วันละคำอย่างน้อยก็ยังดี(อย่างที่กล่าวไปข้างต้นครับว่า ผมไม่ชินกับคนที่หายไปเลย แล้วยิ่งหายไปเกือบอาทิตย์แล้วเล่นโซเชียลฉ่ำๆ) นางตอบว่า "เราไม่ว่างต้องมาปรับแก้อะไรแบบนี้ เราก็เป็นแบบนี้ งั้นเราควรเลิกคุยกันไหม" ก็คุยกันไปมา สรุป ก็ต้องจบลง ซีงผมยอมรับครับว่า การกระทำของผมมันทำให้คนๆ นึงไม่พอใจแน่ๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจคือ บางคน(ย้ำนะครับว่าบางคน) เขาไม่คิดจะปรับ ให้เข้ากับคนๆนั้นเลยหรอ เขาคิดแค่ว่า ทำไมต้องปรับ คนที่ใช่ มันก็ต้องพอดีอยู่แล้ว หรอครับ เพราะนิสัยแรกเริ่มเดิมที่ผมยอมรับครับว่า ผมค่อนข้างเอาแต่ใจ ปากหมา กวนส้นตึก แต่ด้วยอายุที่มันมากขึ้น+วุฒิภาวะ มันเลยเปลี่ยนตัวเองมาได้ไกลขนาดนี้ แต่สิ่ง 2 สิ่งที่ผมเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ คือ อารมณ์เวลาที่ไม่ค่อยพอใจอะไร+เก็บกดไปด้วย เวลามันระเบิดออกมา มันค่อนข้างแรงมาก และการที่บอกว่า ไม่ว่าง มีเวลาทำทุกสิ่งอย่าง ยกเว้นตอบเรา ผมยอมรับครับว่า ผมเปลี่ยนไปมากกว่านี้ไม่ได้จริงๆ มันทรมานตัวเองมากๆ เวลาคิดเรื่อยเปื่อยว่า ทำไมถึงไม่ตอบเรา ไม่ว่างขนาดนั้นเลยหรอ มันเลยทำให้เราคิดมากทุกครั้งที่เจอแบบนี้ ผมเลยอยากรู้ว่า ผมควรปรับหรือเปลี่ยนอะไรอีกไหมครับ ผมเหนื่อยจิตมากที่ต้องเก็บมาคิดทุกครั้งที่เป็นแบบนี้