ชีวิตที่ต้องเริ่มต้นใหม่ในอายุ42

การเริ่มต้นใหม่ในวัย 42 ไม่ใช่จุดจบ แต่มันคือ “โอกาสครั้งใหม่”

เริ่มต้นใหม่ในวัย 42… กับชีวิตที่พังแบบไม่ทันตั้งตัว
ใครจะคิดว่าอายุ 42 จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ของชีวิตอีกครั้ง... ไม่ใช่จุดเริ่มต้นแบบมีไฟ มีแรงบันดาลใจ แต่มันคือ “การเริ่มต้นจากศูนย์” ที่แทบไม่มีอะไรเหลือ
ชีวิตคู่พังลงไม่เหลือชิ้นดี คนที่เคยเรียกว่าคู่ชีวิต กลับกลายเป็นคนที่ใจแคบ เห็นแก่ตัวที่สุดเท่าที่เคยเจอ ทิ้งทั้งภาระ ทิ้งทั้งหนี้ไว้ให้ แถมยังต้องแบ่งกันรับผิดชอบคนละครึ่ง — แต่รู้ใช่ไหมคะ… ว่าสุดท้าย “ฉัน” ต้องเป็นคนแบกเกือบทั้งหมด เพราะฉันไม่ใช่คนที่หนีปัญหา
งานก็ไม่มี รายได้ก็หายไป ฉันต้องกลับมานั่งนับเงินทุกบาท หาวิธีหาเงินแบบเร่งด่วน เพื่อเลี้ยงดูตัวเอง และที่สำคัญที่สุด — เพื่อเลี้ยงดูลูกในฐานะแม่เลี้ยงเดี่ยว ลูกที่มองหน้าฉันด้วยแววตาไร้เดียงสา แต่เต็มไปด้วยความหวัง
มันเจ็บนะ… ที่ต้องตื่นมาทุกวันโดยไม่มีคำว่า "รัก" หรือ "เป็นห่วง" จากใคร ไม่มีแขนที่เคยโอบ ไม่มีคำว่า "เดี๋ยวช่วยเอง" เหลือแค่เรากับความจริงอันโหดร้าย
แต่ในความพังนั้น…
ฉันก็เริ่มเห็นอะไรบางอย่างชัดขึ้น
ฉันเห็นความเข้มแข็งของตัวเอง
ฉันเห็นว่าลูกคือพลังที่ทำให้ฉันลุกขึ้นใหม่ได้
ฉันเห็นว่า "เขา" ไม่คู่ควรกับหัวใจฉันตั้งแต่แรก
และวันนี้… ฉันกำลังเริ่มต้นใหม่ แม้จะไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป
แต่อย่างน้อย ฉันยังมี "ฉัน"
ฉันที่กำลังจะไม่ยอมแพ้
ฉันที่กำลังจะลุกขึ้นและสร้างอนาคตใหม่ด้วยตัวเอง