จู่ๆเราก็ต้องใช้ชีวิตคนเดียวให้ได้ ตอนนี้เราอายุ16ย่าง17ค่ะถือว่าโตพอในระดับหนึ่ง ​คือช่วง2-3เดือนที่ผ่านเราต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าและรับผิดชอบชีวิตหมาอีกสองตัวเพราะว่าพ่อกับแม่เดินทางไปทำงานที่ต่างจังหวัดเราอยู่ห่างกัน2จังหวัดค่ะ การเดินทางไปมาหากันจึงค่อนข้างใช้เวลาพอสมควรจากที่1สัปดาห์เคยมาหา1ครั้ง​ก็เพิ่มเป็น2สัปดาห์3สัปดาก็บ้างทีแรกสนุกค่ะเพราะเป็นส่วนตัวมากเนื่องจากเรา3คนอาศัยในห้องเช่าเล็กๆที่แบ่งห้องนอนไม่ได้ แต่พอเปิดเทอมก็เริ่มรู้สึกต้องการพ่อกับแม่เพราะการเรียนมันหนักจากมัธยมปีที่แล้วเป็นเท่าตัว พอกลับบ้านก็อยากคุยกับพ่อแม่ว่าเจออะไรมาบ้างแต่พออยู่ห่างกันและสถานะการเงินทางบ้านย่ำแย่แบบนี้ก็ไม่อยากโทรไปให้เขาเครียดเพิ่มอีกอย่างพอเปิดหัวข้อจะคุยเรื่องที่เราเจอมาไม่ดีในวันนี้ของเราแม่ก็จะพูดวันนี้เหนื่อยแบบนั้นแบบนี้เราเลยไม่อยากพูดให้เขาคิดอีกเพราะห่างกันก็ดูเป็นห่วงกันมากพอแล้ว ตอนนี้เลยรู้สึกแย่มากเหนื่อยมาก็ไม่รู้จะพูดกับใครดีว่ารู้สึกยังไง อีกทั้งการใช้ชีวิตคนเดียวของเราก็มาแบบกระทันหันไม่ทั้นตั้งตัวไม่ทันได้เตรียมพร้อมอะไรพอตื่นมาอีกวันพ่อแม่ก็ไปทำงานที่อยู่ไกลกันแล้ว