ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง
ที่ว่าไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ครอบครัวผมสงสารเพื่อนคนนี้มาก เพราะที่บ้านเขามีแต่คนติดยาและมีปัญหามาก ทั้งเรื่องการศึกษา เเละการใช้จ่าย ครอบครัวผมออกให้ทุกอย่างเลี้ยงดูเป็นอย่างดี เปรียบเหมือนผมกับเพื่อนคนนั้นเป็นพี่น้องกัน ผมก็เชื่อใจเพื่อนคนนี้มาก พอผมมีความรักครั้งเเรกในชีวิตช่วงอายุ 16-17 ปี
ไอเพื่อนสนิทผมก็ดีกับผมมากทั้งการสนับสนุนอะไรหลายๆอย่าง ให้กับผมจนได้ คบกันเพื่อนร่วมห้องคนที่ชอบผ่านไปสัก 2-3 เดือน ช่วงนั้นโรคโควิด กำลังฮิต ผมก็อยากฮิตกับเข้าบางเลยเป็นโควิดด้วย ผมร่างกายอ่อนเเอมาก จึงเป็นอยู่นาน เกือบ 3 สัปดาห์ ช่วงภายใน 3 สัปดาห์นั้น ก็มีเพื่อนร่วมห้องที่เป็นเพื่อนผมอีกคน ส่งทั้งรูปส่งทั้งวิดีโอมา ให้ ภาพที่ผมเห็นคือ เพื่อนสนิทคนนั้นของผม มันทั้งนอนตักทั้งจับมือ แลกโทรศัพท์กันเช็ค ทั้งหยอก ทั้งเต๊าะ ทั้งแอบคุยกันมาตลอดตอนที่ผมเป็นโรคโควิด ผมเข้าไปดูในเเชทของแฟนผม เเชทของเขาเป็นสีชมพู แอบคุยแอบคาสายกันทุกวัน พอผมถามทั้ง2ฝ่าย ทั้ง2ฝ่ายบอกไม่ได้ทำไรที่ผมบอกมาข้างต้นเลย เเต่ผมเห็นเเล้วไง จึงได้ทะเลาะกับเเฟนคนนั้น พอไปปรึกษาเพื่อนเเละพ่อเเม่ ว่าควรทำไง ทุกคนบอกกับผมว่า ผมอะผิดทุกอย่างเลย พ่อเเม่ก็ ด่า ผม เพื่อนก็เหมือนจะเข้าข้างเพื่อนสนิทผม จนผมเกือบเป็นซึมเศร้า ทั้งเครียดทั้งอะไรหลายๆอย่าง ปรึกษาใครก็ไม่ได้
จนได้ไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นอีกรอบ คำที่มันอยู่ในใจตลอดคือคำว่า "ก็ลืมๆไปสิ เรื่องเเค่นี้" ทั้งแฟนคนนั้นเเละเพื่อนสนิทผม ไม่เคยมีใครขอโทษที่ทำกับผมเลย เเต่เป็นผมที่ต้องไปขอโทษพวกนั้นทั้งที่ไม่รู้ว่าผิดเรื่องอะไร
ผมถึงมีปมในใจตลอดกับการเข้าหาผู้หญิงเเละการมีเพื่อน อยากรู้ว่าผมผิดหรอ คนที่ทำถูก เเต่คนที่โดนผิด
ทำไมคนที่ทำถูก เเต่คนที่โดนผิด ?
ที่ว่าไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ครอบครัวผมสงสารเพื่อนคนนี้มาก เพราะที่บ้านเขามีแต่คนติดยาและมีปัญหามาก ทั้งเรื่องการศึกษา เเละการใช้จ่าย ครอบครัวผมออกให้ทุกอย่างเลี้ยงดูเป็นอย่างดี เปรียบเหมือนผมกับเพื่อนคนนั้นเป็นพี่น้องกัน ผมก็เชื่อใจเพื่อนคนนี้มาก พอผมมีความรักครั้งเเรกในชีวิตช่วงอายุ 16-17 ปี
ไอเพื่อนสนิทผมก็ดีกับผมมากทั้งการสนับสนุนอะไรหลายๆอย่าง ให้กับผมจนได้ คบกันเพื่อนร่วมห้องคนที่ชอบผ่านไปสัก 2-3 เดือน ช่วงนั้นโรคโควิด กำลังฮิต ผมก็อยากฮิตกับเข้าบางเลยเป็นโควิดด้วย ผมร่างกายอ่อนเเอมาก จึงเป็นอยู่นาน เกือบ 3 สัปดาห์ ช่วงภายใน 3 สัปดาห์นั้น ก็มีเพื่อนร่วมห้องที่เป็นเพื่อนผมอีกคน ส่งทั้งรูปส่งทั้งวิดีโอมา ให้ ภาพที่ผมเห็นคือ เพื่อนสนิทคนนั้นของผม มันทั้งนอนตักทั้งจับมือ แลกโทรศัพท์กันเช็ค ทั้งหยอก ทั้งเต๊าะ ทั้งแอบคุยกันมาตลอดตอนที่ผมเป็นโรคโควิด ผมเข้าไปดูในเเชทของแฟนผม เเชทของเขาเป็นสีชมพู แอบคุยแอบคาสายกันทุกวัน พอผมถามทั้ง2ฝ่าย ทั้ง2ฝ่ายบอกไม่ได้ทำไรที่ผมบอกมาข้างต้นเลย เเต่ผมเห็นเเล้วไง จึงได้ทะเลาะกับเเฟนคนนั้น พอไปปรึกษาเพื่อนเเละพ่อเเม่ ว่าควรทำไง ทุกคนบอกกับผมว่า ผมอะผิดทุกอย่างเลย พ่อเเม่ก็ ด่า ผม เพื่อนก็เหมือนจะเข้าข้างเพื่อนสนิทผม จนผมเกือบเป็นซึมเศร้า ทั้งเครียดทั้งอะไรหลายๆอย่าง ปรึกษาใครก็ไม่ได้
จนได้ไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นอีกรอบ คำที่มันอยู่ในใจตลอดคือคำว่า "ก็ลืมๆไปสิ เรื่องเเค่นี้" ทั้งแฟนคนนั้นเเละเพื่อนสนิทผม ไม่เคยมีใครขอโทษที่ทำกับผมเลย เเต่เป็นผมที่ต้องไปขอโทษพวกนั้นทั้งที่ไม่รู้ว่าผิดเรื่องอะไร
ผมถึงมีปมในใจตลอดกับการเข้าหาผู้หญิงเเละการมีเพื่อน อยากรู้ว่าผมผิดหรอ คนที่ทำถูก เเต่คนที่โดนผิด