ประสบการ์ชีวิตเล่าก่อนเข้ามหาลัย

คืผมกเป็นนร ธรรมดาที่มีความฝันอยากกเป็นนักวาด แต่ชีวิตมันเหมือนไม่อํานวยเลย บ้านอยู่ในทำเลที่ดี(คนบ้า/เสบยาเยอะ) คนในบ้านก็ดี แต่คนสูงอายุบ่นได้ทุกเรื่อง เสียงดัง แม่ก็ดีนะ แต่ความลับนางเยอะ พ่อ(เสีย) ดีที่สุดก็อา ที่คิดว่า Support เรดีที่สุดละและะบ้าน้เราเป็นร้านขายของชำ ปัญหที่พบตลอดคือ วาและลุกๆมาขาย ไม่บางทีมีแบบอยากทำาผลงานแต่งstory เอะอะๆลุกอีกที่มัจำเป็นนใชา่ที่ต้องลุก มาขายของ แต่เราเกิดมาได้ขายของแบบบนี้ตลอดเลย ไปไหนก็ห่วงคนที่บ้หายตลอดเวลามักทำเพื่อคนอื่นเสมอ แม้แต่เพื่อนผมก็ให้เกียรติเสมอ ใจดีตลอดแต่ตลอดมาที่รู้สึกเหมือน มันไรประโยชน์สิ้นดี ไม่รู้สินึกย้อนๆมาก็รู้สึกเสียดายชีวิตตัวเอง ตอนนี้สิ่งที่ชอบก็มีแค่สี กับ ของกิน สิ่งของ อะไรอื่นๆทีชอบตูน หรืออะไรผมมีดูนะ แต่ผมรู้สึกตายด้านมากเลย ตอนนี้ก็จะเขมหาลัยดีแล้วค่อยข้างกังวลเลย กลัวเรื่องทักษะจะน่าอายขายขี้หน้า กับการเข้าสังคมสุดห่วยแตกกของตัวเอง เหนื่อยไมมีใครให้ระบาย รึผมทิ้งคนดีๆไปรึยังไงกัน แม้แต่ตาบ้านมันก็ไม่เซฟกับตัวเอง