เราแต่งงานมา 2 ปีแล้วค่ะ
มีทะเลาะกันบ้างเรื่องการปรับตัวในการอยู่ร่วมกัน
เราย้ายมาอยู่บ้านสามี ช่วยสามีทำธุรกิจที่บ้าน
หลังแต่งงานสามีเป็นคนติดเพื่อน มีอะไรหลายอย่างที่เค้าเป็นตัวของตัวเองจนเป็นคนละคน ไม่เหมือนตอนคบเป็นแฟน
**ตรงนี้เราไม่รู้ว่าคู่อื่นเป็นยังไงนะคะ**
ก่อนนอนสามีเราเล่นมือถือตลอด ห่วงมือถือ เล่นเสร็จ ชาจแบต นอน (มีบอกฝันดี มีบอกรัก) เหมือนท่องมาเลยค่ะ บอกเสร็จก็ต่างคนต่างนอน ไม่กอด ไม่หอม (เราเคยขอกอด ขอหอมเค้านะคะ จนบางทีเหมือนเค้ารำคาญ เราเลยนิ่งๆ บ้าง สุดท้ายคือยิ่งห่างเหินค่ะ)
เป็นเรื่องที่จุกจิก เล็กๆน้อยๆ แต่เรารู้สึกโหยหาค่ะ รู้สึกขาด
ตื่นนอน ลุกขึ้นไปเลย ไม่มีการพูดใดๆ เป็นแบบนี้ทุกวันถึงจะไม่ทะเลาะกัน
สามีชอบออกไปนั่งเล่นบ้านเพื่อน บ้านลูกพี่ลูกน้องอาทิตย์นึงไป 4-5 วัน กลับบ้านอีกที 3-4 ทุ่ม (เราก็มีไปด้วยบ้างบางครั้ง แต่ไม่ได้ไปด้วยทุกครั้ง เราเป็น introvert ค่ะ ออกไปได้ คุยกับคนอื่นได้ แต่เราไม่ค่อยชอบไปบ่อยขนาดนั้น)
เรื่องของเรื่องเลย เราคิดว่าเราไม่สามารถอยู่กับความสัมพันธ์แบบนี้ได้ไปตลอดค่ะ จะไปไหน ทำอะไร เรื่องของเค้า ต่างคนต่างอยู่ ซึ่งตรงนี้เราคิดว่าเราอยู่คนเดียวสบายใจกว่าถ้าต้องเป็นแบบนี้
เราเลยตัดสินใจพูดคุยกับสามีในทุกเรื่องที่เรารู้สึกน้อยใจ พูดนิ่งๆ ไม่ได้ใส่อารมณ์ใดๆ เพราะคิดแค่ว่าถ้ายังอยากอยู่กับคนนี้ คือต้องคุยกัน
ผลที่ได้คือ
-เค้าพูดกับเราว่า ”เราไม่เหมือนคนอื่นจริงๆแหละ“
หมายถึง คนอื่นเค้าก็ไปนั่งบ้านเพื่อน ไม่เห็นเมียใครบ่น ไม่เห็นใครมีปัญหาสักคน
-เค้าพูดว่า ”ไม่ลองคิดทบทวนตัวเองบ้างเหรอ ทำไมใครไม่คบ ทำไมไม่ชอบคนนั้นคนนี่ ทำไมเข้ากับใครไม่ได้ เพราะอะไร“
(ตรงนี้ขออธิบายก่อนว่า มีช่วงนึงที่เค้ามาบ่นเรื่องลูกพี่ลูกน้องเค้าให้เราฟังบ่อยๆ เราเลยพูดกับเค้าไปว่า ”บ่นว่าเค้าไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ถึงเวลาเค้าใช้ให้ทำอะไรรีบแจ๋นไปทุกที“ ซึ่งเรากับพี่คนนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรกันนะคะ พูดคุยปกติ เราก็ไปนั่งเล่นบ้านเค้าอยู่)
เราพยายามเข้ากับทุกคน ในบรรดาญาติ พี่น้อง เพื่อน เราไม่ได้มีปัญหากับใครเลยค่ะ แค่เราไม่ค่อยชอบไปนั่งบ้านคนอื่นค่ะ
-เราพยายามพูดว่าทั้งหมดที่พูดไม่เกี่ยวกับใครเลย มันเรื่องของความใส่ใจล้วนๆ เค้าไปข้างนอกมาทั้งวัน แต่เวลาเข้าบ้านมา เหมือนคนหมดอาลัยตายยาก ไม่ค่อยคุย ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือ งานบ้านที่เคยแบ่งกันว่าทำอะไร ก็ไม่ทำ ไม่หยิบไม่จับ ไม่ทำอะไรทั้งนั้น
เราพูดอะไรไปกลายเป็นคนงี่เง่า เค้ารับฟังแต่ก็เถียงทุกคำ ดูแคลนเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เค้าบอกเค้าก็มีสังคมของเค้า จะให้อยู่บ้านไม่ไปไหนแบบเราเหรอ?
ทุกคนค่ะ …. มาถึงตรงนี้ ช่วยเตือนสติเราหน่อยได้ไหมคะ ยอมรับเลยว่าตอนนี้รู้สึกด้อยค่าตัวเอง เพราะไม่มีงานทำเป็นของตัวเอง ไม่มีเงินด้วยค่ะ แต่เรามีหมา 1 ตัวที่เราห่วงมากๆเลยค่ะ ไม่รู้เราจะเริ่มจากตรงไหน ขอกำลังใจและคำแนะนำด้วยนะคะ
ชีวิตหลังแต่งงานเป็นยังไงกันบ้างคะ
มีทะเลาะกันบ้างเรื่องการปรับตัวในการอยู่ร่วมกัน
เราย้ายมาอยู่บ้านสามี ช่วยสามีทำธุรกิจที่บ้าน
หลังแต่งงานสามีเป็นคนติดเพื่อน มีอะไรหลายอย่างที่เค้าเป็นตัวของตัวเองจนเป็นคนละคน ไม่เหมือนตอนคบเป็นแฟน
**ตรงนี้เราไม่รู้ว่าคู่อื่นเป็นยังไงนะคะ**
ก่อนนอนสามีเราเล่นมือถือตลอด ห่วงมือถือ เล่นเสร็จ ชาจแบต นอน (มีบอกฝันดี มีบอกรัก) เหมือนท่องมาเลยค่ะ บอกเสร็จก็ต่างคนต่างนอน ไม่กอด ไม่หอม (เราเคยขอกอด ขอหอมเค้านะคะ จนบางทีเหมือนเค้ารำคาญ เราเลยนิ่งๆ บ้าง สุดท้ายคือยิ่งห่างเหินค่ะ)
เป็นเรื่องที่จุกจิก เล็กๆน้อยๆ แต่เรารู้สึกโหยหาค่ะ รู้สึกขาด
ตื่นนอน ลุกขึ้นไปเลย ไม่มีการพูดใดๆ เป็นแบบนี้ทุกวันถึงจะไม่ทะเลาะกัน
สามีชอบออกไปนั่งเล่นบ้านเพื่อน บ้านลูกพี่ลูกน้องอาทิตย์นึงไป 4-5 วัน กลับบ้านอีกที 3-4 ทุ่ม (เราก็มีไปด้วยบ้างบางครั้ง แต่ไม่ได้ไปด้วยทุกครั้ง เราเป็น introvert ค่ะ ออกไปได้ คุยกับคนอื่นได้ แต่เราไม่ค่อยชอบไปบ่อยขนาดนั้น)
เรื่องของเรื่องเลย เราคิดว่าเราไม่สามารถอยู่กับความสัมพันธ์แบบนี้ได้ไปตลอดค่ะ จะไปไหน ทำอะไร เรื่องของเค้า ต่างคนต่างอยู่ ซึ่งตรงนี้เราคิดว่าเราอยู่คนเดียวสบายใจกว่าถ้าต้องเป็นแบบนี้
เราเลยตัดสินใจพูดคุยกับสามีในทุกเรื่องที่เรารู้สึกน้อยใจ พูดนิ่งๆ ไม่ได้ใส่อารมณ์ใดๆ เพราะคิดแค่ว่าถ้ายังอยากอยู่กับคนนี้ คือต้องคุยกัน
ผลที่ได้คือ
-เค้าพูดกับเราว่า ”เราไม่เหมือนคนอื่นจริงๆแหละ“
หมายถึง คนอื่นเค้าก็ไปนั่งบ้านเพื่อน ไม่เห็นเมียใครบ่น ไม่เห็นใครมีปัญหาสักคน
-เค้าพูดว่า ”ไม่ลองคิดทบทวนตัวเองบ้างเหรอ ทำไมใครไม่คบ ทำไมไม่ชอบคนนั้นคนนี่ ทำไมเข้ากับใครไม่ได้ เพราะอะไร“
(ตรงนี้ขออธิบายก่อนว่า มีช่วงนึงที่เค้ามาบ่นเรื่องลูกพี่ลูกน้องเค้าให้เราฟังบ่อยๆ เราเลยพูดกับเค้าไปว่า ”บ่นว่าเค้าไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ถึงเวลาเค้าใช้ให้ทำอะไรรีบแจ๋นไปทุกที“ ซึ่งเรากับพี่คนนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรกันนะคะ พูดคุยปกติ เราก็ไปนั่งเล่นบ้านเค้าอยู่)
เราพยายามเข้ากับทุกคน ในบรรดาญาติ พี่น้อง เพื่อน เราไม่ได้มีปัญหากับใครเลยค่ะ แค่เราไม่ค่อยชอบไปนั่งบ้านคนอื่นค่ะ
-เราพยายามพูดว่าทั้งหมดที่พูดไม่เกี่ยวกับใครเลย มันเรื่องของความใส่ใจล้วนๆ เค้าไปข้างนอกมาทั้งวัน แต่เวลาเข้าบ้านมา เหมือนคนหมดอาลัยตายยาก ไม่ค่อยคุย ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือ งานบ้านที่เคยแบ่งกันว่าทำอะไร ก็ไม่ทำ ไม่หยิบไม่จับ ไม่ทำอะไรทั้งนั้น
เราพูดอะไรไปกลายเป็นคนงี่เง่า เค้ารับฟังแต่ก็เถียงทุกคำ ดูแคลนเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เค้าบอกเค้าก็มีสังคมของเค้า จะให้อยู่บ้านไม่ไปไหนแบบเราเหรอ?
ทุกคนค่ะ …. มาถึงตรงนี้ ช่วยเตือนสติเราหน่อยได้ไหมคะ ยอมรับเลยว่าตอนนี้รู้สึกด้อยค่าตัวเอง เพราะไม่มีงานทำเป็นของตัวเอง ไม่มีเงินด้วยค่ะ แต่เรามีหมา 1 ตัวที่เราห่วงมากๆเลยค่ะ ไม่รู้เราจะเริ่มจากตรงไหน ขอกำลังใจและคำแนะนำด้วยนะคะ