สวัสดีครับ ผมจากกระทู้
https://pantip.com/topic/43456875/comment4-2
ผมตั้งกระทู้เย็นวันที่9/5 ซึ่งหลายท่านได้เข้ามาให้ความรู้วันที่13/5 หลังจากนั้นผมจึงลองศึกษาอาการยุบยิบ ด้วยการนอนดู นอนสังเกตุ (หลังๆผมไม่ค่อยได้นั่งสมาธิเพราะขี้เกียจไหว้พระสวดมนต์ ทั้งเคยโดนโทรศัพท์ดังแทรกขณะเป็นสมาธิหลายครั้ง ทำให้หัวมึนๆ การนอนสมาธิจะไม่ลงลึกและจะเผลอหลับไปก่อน แต่ช่วงการเผลอก็มักเห็นภาพนั่นนี่ แต่จะดึงสติกลับมาได้ทุกครั้ง แต่หากนั่งสมาธิ จะรุ้สึกมีสติกำกับดี ไม่เห็นภาพนิมิต แต่สมาธิเหมือนจะลงลึก บางครั้งโทรศัพท์ดัง จะเหมือนสภาวะร่มที่หุบอยู่ แล้วดึงกางพรึบทันที และจะมีอาการมึนหัวอยู่วันสองวัน)
ตอนนอนผมสังเกตุพบว่า ลมหายใจที่ปกติเคยรุ้สึกได้ทั้งในโพรงจมูก โพรงปาก และส่วนด้านในกลางหัว เมื่อหายใจเข้า ลมในหัวจะหมุนดันขึ้นไปโผล่ใต้ผิวหนังกลางยอดกระหม่อม แล้วค่อยไปซ่านยิบยับไต่ลงมากลางหน้าผาก เหนือคิ้ว สันจมูก ไหลลงรูจมูกแทรกเข้าไปในกะโหลก แล้ววนขึ้นไปโผล่ยอดกระหม่อมใหม่อีกที บางทีไต่แยกเป็นสองสายไต่อ้อมเหนือคิ้วไปขมับสองข้าง บางทีเลยลงมาตรงกรามข้างหูสองข้าง
ด้วยความที่นอนดูลมทำให้สติอ่อน จึงเผลอเห็นภาพผู้ชายกลางคนโผล่มา รุ้สึกตกใจนิดๆ แต่หลังจากใจกระเพื่อม ใจก็นิ่งเปลี่ยนสภาพป็นสมาธิ ในสมาธิรุ้สึกตัวชาไปทั้งตัว รุ้สึกสว่างซาบซ่าน ความคิดผุดขึ้นมาว่า จะออกแล้วๆ ถอยๆ แล้วผมฝืนลืมตา เกิดความสงสัยมากมาย แล้วก็หลับตอนหัวค่ำ ผมตื่นมาอีกทีเพราะมีสายเรียกเข้า โทรมาตามไปทำงาน (ผมทำงานโรงบาลเป็นงานที่ทำคู่กับห้องฉุกเฉิน แต่ไม่ใช่หมอครับ)
ไปถึงที่ทำงาน ระหว่างรอผลเลือดคนป่วย ผมออกไปสูบบุหรี่นอกโรงบาล ครุ่นคิดถึงภาพชายในสมาธิ รุ้สึกแปลกใจสงสัยคลับคล้ายคลับคลา รุ้สึกเหมือนชายคนนั้นคือตัวผมเอง พอคนไข้มาถึงห้องทำงาน ผมเปิดประตูกระจกเข้าไปในห้อง น้องที่ทำงานทำหน้างงๆ ถามผมว่า เมื่อกี้ใครเดินตามหลังผม น้องเขาเห็นแว็บๆ หรือว่าจะเป็นเงาสะท้อน ผมเลยลองออกไปอีกที แล้วเดินผลักประตูกระจกบานสวิงเข้ามาใหม่ ตอนนี้น้องมันตกใจ เพราะไม่มีมุมแสงให้เกิดเงา ผมเลยถามกลับไปว่า ลักษณะเหมือนพี่มั้ย พอถึงตอนนี้ น้องคนนั้นตาโต บอกเออใช่ๆ สูงเท่ากัน ขนาดเท่ากันเลย แกบอกแกขนลุก ยังบอกอีกว่า เห็นแค่ส่วนบนและเห็นตรงหน้าผากชัดมาก
หลังทำงานเสร็จผมออกมาสูบบุหรี่อีกครั้ง จู่ๆขนหัวขนแขนลุกซู่ๆเหมือนคนโดนผีหลอก แต่ผมก็ไม่ได้รุ้สึกกลัวอะไร แต่ขนมันลุกเองหลายรอบ สรุปคืนนั้นนอนแบบระแวงตัวเอง
วันต่อมาวันที่14/5 เป็นวันที่คิดสงสัยนั่นนี่ทั้งวัน ไม่ค่อยมีความสุข เป็นทุกข์กับอาการสภาวะแปลกๆเกี่ยวกับสมาธิ ซึ่งมีหลายอย่างตั้งแต่กลางเดือนมกราคม คืนนั้นผมก็นอนเล่นตอนหัวค่ำ นอนแบบระแวงไม่ค่อยหลับ ลุกมาเข้าห้องน้ำเกือบเที่ยงคืน สุดท้ายนอนตะแคงประมาณตีหนึ่ง อาการยุบยิบก็มาตามปกติ แต่ผมไม่สนใจ หายใจเข้าออกลึกๆแรงๆ สลัดมันออก จู่รุ้สึกมันลงมาใต้คางเป็นครั้งแรก ยุบยิบจุดเดียว ไต่ลงเป็นเส้นเหมือนหอยทากค่อยๆไต่ผ่านกระเดือกกำลังจะลงไปคอหอย ตอนนั้นในความรุ้สึกคือ ไม่เอาแล้ว มันจะอะไรก็ช่าง ปล่อยแล้ว ไม่ฝืนแล้ว เบื่อแล้ว เป็นไงเป็นกัน ให้มันตายไปเลย แล้วอาการยุบยิบก็หายไป..
แป็บเดียว ผมรุ้สึกสั่นสะท้าน รุ้สึกมีอะไรระเบิดออกมาจากกลางอก มีแสงสีขาวสว่างจ้าพร้อมกับการสั่นสะเทือน ผมสะท้านไปทั้งหน้าอก ทั้งหัว สะท้านทั้งตัว ร้องในใจว่าโอ้ๆ โอยๆ พอแสงสว่างจ้าค่อยๆจาง แสงสีขาวก็เปลี่ยนเป็นสีรุ้งๆ แล้วทั้งหมดก็ดับ แล้วก็ระเบิดออกมาอีก สว่างขาวจ้าสั่นสะเทือน แล้วจางเปลี่ยนเป็นสีรุ้ง แล้วดับ แล้วระเบิดสามครั้ง ตอนครั้งที่สามดับกำลังจะระเบิดอีกเป็นครั้งที่สี่ ผมครางโอ้ยๆ ไม่ไหวแล้ว ความรุ้สึกตอนนั้นมันเหมือนความสุขแต่ไม่ใช่ เหมือนความโล่งเบาแต่ก็ไม่ใช่ มันเป็นความรุ้สึกแบบมันล้นมันเต็ม มันรับไม่ไหว มั่นสะท้านข้างใน สะท้านซ่านไปหมด เสียงบอกตัวเอง โอยๆ ถอยๆ ไม่ไหวแล้ว
แล้วผมก็ลืมตาลุกออกมาจากห้องนอน มองเห็นพัดลม เห็นหลอดไฟในห้อง เดินไปมาในห้องพัก แว็บนึงผมลืมตาอีกที พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่เดิม แต่เปลี่ยนเป็นตะแคงกลับมาข้างซ้าย ตอนนี้งงมาก คำถามในใจคือแล้วไอ้ที่ลุกเดินออกห้องไปนั่นคือความฝันใช่มั้ย ถ้าฝัน แล้วไอ้ที่ระเบิดสว่างสะเทือนนั่นฝันซ้อนฝันอีกทีใช่มั้ย ถามตัวเองลำดับเหตุการณ์ไปมา จู่ได้ยินเสียงกรน อ้าว งง หนักไปอีก สรุปแม้กระทั่งตอนที่คิดนี่ กูตื่นหรือกำลังหลับ ผมรีบไปหยิบมือถือมาดูเวลา เห็นว่าตี3กว่า พลิกตัวไปมาจนเผลอหลับ ตื่นอีกทีเกือบ7โมงเช้า
เช้าวันที่15/5 ต้มกาแฟนั่งสูบบุหรี่ คิดทบทวนลำดับเรื่องราวเมื่อตอนกลางคืน กลับพบว่าตัวเองนิ่งแปลกๆ มันนิ่งต่างจากวันที่ออกจากสมาธิที่ลึกๆ ดูตัวเองไปมา พบว่าอะไรบางอย่างตรงหน้าอกมันไม่กระเพื่อม ซึ่งผมขอเรียกสิ่งที่ไหวกระเพื่อมตรงหน้าอกว่าเงาใจละกันนะครับ
ปกติเมื่อก่อนผมจะสังเกตุเห็นว่า เวลาดีใจตรงหน้าอกจะมีเงามีลมพองฟูคับอก.... เวลาโกรธจะมีลมแน่นๆเป็นก้อนพร้อมกับลมที่ดันเลือดวิ่งขึ้นมาข้างหัวขึ้นไปในสมองอุ่นร้อนวูบวาบ.... เวลาเสียใจ เวลาเศร้าคิดถึง จะมีเงาลมแฟบๆเหี่ยวๆสากๆ ปรากฎว่าเช้านั้นไอ้ตัวนี้มันหายไป คือมันหายไปเลย หน้าอกแน่บแน่นว่างเปล่า จิตใจอารมณ์นิ่งแบบผิดปกติ
วันนั้นตอนกลางวันทำงานปกติ รุ้สึกตัวเองเป็นธรรมชาติที่สุดตั้งแต่ก่อนหัดนั่งสมาธิ และคืนวันที่15คือคืนที่นอนหลับสบายจนเช้าไม่ตื่นกลางดึกมาเข้าห้องน้ำ ไม่มีอาการนอนระแวงตัวเอง ระแวงสมาธิ (ขอเสริมนิดนึงคือ ตั้งเดือนมกราเวลานอนหลับ ปกติเวลาปล่อยใจคิดเรื่อยเปื่อย มันจะดึงกลับมาเองพร้อมอาการวูบวาบเบาๆ จิตใจนิ่ง บางครั้งวูบแรงต้องฝืนเกร็งรีบลืมตา เป็นบ่อยมาก)
ขณะที่ผมพิมพ์ตอนนี้ เช้า17/5 ผ่านมา2วัน ผมพบว่า ไอ้ตัวเงาใจยังมีอยู่ แต่มันดิ้นขยับแบบบางเบามากๆ ถ้าไม่สังเกตุก็แทบจะไม่รู้สึก หลังจากทดสอบไปดูรูปบางคน เรื่องราวที่เคยทำให้เสียใจ รูปคนบางคนที่เคยทำให้ใจโกรธแค้น
สุดท้ายผมขอถามว่า
1. ไอ้ที่ระเบิด3ครั้งติดกัน และกำลังจะระเบิดครั้งที่4ในคืนนั้นนั่นมันคืออะไรครับ 1. ภวังค์จิตตัวเดิมใช่มั้ย 2.จิตประภัสสร 3.ความสุขในสมาธิ 4.กิเลสละเอียดในวิปัสนา
2. คืนนั้นสรุปอันไหนตื่น อันไหนความฝันครับ
ขอขอบพระคุณล่วงหน้าครับ
อาการระเบิดสั่นสะเทือน สว่างโพลงกลางอก
ผมตั้งกระทู้เย็นวันที่9/5 ซึ่งหลายท่านได้เข้ามาให้ความรู้วันที่13/5 หลังจากนั้นผมจึงลองศึกษาอาการยุบยิบ ด้วยการนอนดู นอนสังเกตุ (หลังๆผมไม่ค่อยได้นั่งสมาธิเพราะขี้เกียจไหว้พระสวดมนต์ ทั้งเคยโดนโทรศัพท์ดังแทรกขณะเป็นสมาธิหลายครั้ง ทำให้หัวมึนๆ การนอนสมาธิจะไม่ลงลึกและจะเผลอหลับไปก่อน แต่ช่วงการเผลอก็มักเห็นภาพนั่นนี่ แต่จะดึงสติกลับมาได้ทุกครั้ง แต่หากนั่งสมาธิ จะรุ้สึกมีสติกำกับดี ไม่เห็นภาพนิมิต แต่สมาธิเหมือนจะลงลึก บางครั้งโทรศัพท์ดัง จะเหมือนสภาวะร่มที่หุบอยู่ แล้วดึงกางพรึบทันที และจะมีอาการมึนหัวอยู่วันสองวัน)
ตอนนอนผมสังเกตุพบว่า ลมหายใจที่ปกติเคยรุ้สึกได้ทั้งในโพรงจมูก โพรงปาก และส่วนด้านในกลางหัว เมื่อหายใจเข้า ลมในหัวจะหมุนดันขึ้นไปโผล่ใต้ผิวหนังกลางยอดกระหม่อม แล้วค่อยไปซ่านยิบยับไต่ลงมากลางหน้าผาก เหนือคิ้ว สันจมูก ไหลลงรูจมูกแทรกเข้าไปในกะโหลก แล้ววนขึ้นไปโผล่ยอดกระหม่อมใหม่อีกที บางทีไต่แยกเป็นสองสายไต่อ้อมเหนือคิ้วไปขมับสองข้าง บางทีเลยลงมาตรงกรามข้างหูสองข้าง
ด้วยความที่นอนดูลมทำให้สติอ่อน จึงเผลอเห็นภาพผู้ชายกลางคนโผล่มา รุ้สึกตกใจนิดๆ แต่หลังจากใจกระเพื่อม ใจก็นิ่งเปลี่ยนสภาพป็นสมาธิ ในสมาธิรุ้สึกตัวชาไปทั้งตัว รุ้สึกสว่างซาบซ่าน ความคิดผุดขึ้นมาว่า จะออกแล้วๆ ถอยๆ แล้วผมฝืนลืมตา เกิดความสงสัยมากมาย แล้วก็หลับตอนหัวค่ำ ผมตื่นมาอีกทีเพราะมีสายเรียกเข้า โทรมาตามไปทำงาน (ผมทำงานโรงบาลเป็นงานที่ทำคู่กับห้องฉุกเฉิน แต่ไม่ใช่หมอครับ)
ไปถึงที่ทำงาน ระหว่างรอผลเลือดคนป่วย ผมออกไปสูบบุหรี่นอกโรงบาล ครุ่นคิดถึงภาพชายในสมาธิ รุ้สึกแปลกใจสงสัยคลับคล้ายคลับคลา รุ้สึกเหมือนชายคนนั้นคือตัวผมเอง พอคนไข้มาถึงห้องทำงาน ผมเปิดประตูกระจกเข้าไปในห้อง น้องที่ทำงานทำหน้างงๆ ถามผมว่า เมื่อกี้ใครเดินตามหลังผม น้องเขาเห็นแว็บๆ หรือว่าจะเป็นเงาสะท้อน ผมเลยลองออกไปอีกที แล้วเดินผลักประตูกระจกบานสวิงเข้ามาใหม่ ตอนนี้น้องมันตกใจ เพราะไม่มีมุมแสงให้เกิดเงา ผมเลยถามกลับไปว่า ลักษณะเหมือนพี่มั้ย พอถึงตอนนี้ น้องคนนั้นตาโต บอกเออใช่ๆ สูงเท่ากัน ขนาดเท่ากันเลย แกบอกแกขนลุก ยังบอกอีกว่า เห็นแค่ส่วนบนและเห็นตรงหน้าผากชัดมาก
หลังทำงานเสร็จผมออกมาสูบบุหรี่อีกครั้ง จู่ๆขนหัวขนแขนลุกซู่ๆเหมือนคนโดนผีหลอก แต่ผมก็ไม่ได้รุ้สึกกลัวอะไร แต่ขนมันลุกเองหลายรอบ สรุปคืนนั้นนอนแบบระแวงตัวเอง
วันต่อมาวันที่14/5 เป็นวันที่คิดสงสัยนั่นนี่ทั้งวัน ไม่ค่อยมีความสุข เป็นทุกข์กับอาการสภาวะแปลกๆเกี่ยวกับสมาธิ ซึ่งมีหลายอย่างตั้งแต่กลางเดือนมกราคม คืนนั้นผมก็นอนเล่นตอนหัวค่ำ นอนแบบระแวงไม่ค่อยหลับ ลุกมาเข้าห้องน้ำเกือบเที่ยงคืน สุดท้ายนอนตะแคงประมาณตีหนึ่ง อาการยุบยิบก็มาตามปกติ แต่ผมไม่สนใจ หายใจเข้าออกลึกๆแรงๆ สลัดมันออก จู่รุ้สึกมันลงมาใต้คางเป็นครั้งแรก ยุบยิบจุดเดียว ไต่ลงเป็นเส้นเหมือนหอยทากค่อยๆไต่ผ่านกระเดือกกำลังจะลงไปคอหอย ตอนนั้นในความรุ้สึกคือ ไม่เอาแล้ว มันจะอะไรก็ช่าง ปล่อยแล้ว ไม่ฝืนแล้ว เบื่อแล้ว เป็นไงเป็นกัน ให้มันตายไปเลย แล้วอาการยุบยิบก็หายไป..
แป็บเดียว ผมรุ้สึกสั่นสะท้าน รุ้สึกมีอะไรระเบิดออกมาจากกลางอก มีแสงสีขาวสว่างจ้าพร้อมกับการสั่นสะเทือน ผมสะท้านไปทั้งหน้าอก ทั้งหัว สะท้านทั้งตัว ร้องในใจว่าโอ้ๆ โอยๆ พอแสงสว่างจ้าค่อยๆจาง แสงสีขาวก็เปลี่ยนเป็นสีรุ้งๆ แล้วทั้งหมดก็ดับ แล้วก็ระเบิดออกมาอีก สว่างขาวจ้าสั่นสะเทือน แล้วจางเปลี่ยนเป็นสีรุ้ง แล้วดับ แล้วระเบิดสามครั้ง ตอนครั้งที่สามดับกำลังจะระเบิดอีกเป็นครั้งที่สี่ ผมครางโอ้ยๆ ไม่ไหวแล้ว ความรุ้สึกตอนนั้นมันเหมือนความสุขแต่ไม่ใช่ เหมือนความโล่งเบาแต่ก็ไม่ใช่ มันเป็นความรุ้สึกแบบมันล้นมันเต็ม มันรับไม่ไหว มั่นสะท้านข้างใน สะท้านซ่านไปหมด เสียงบอกตัวเอง โอยๆ ถอยๆ ไม่ไหวแล้ว
แล้วผมก็ลืมตาลุกออกมาจากห้องนอน มองเห็นพัดลม เห็นหลอดไฟในห้อง เดินไปมาในห้องพัก แว็บนึงผมลืมตาอีกที พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่เดิม แต่เปลี่ยนเป็นตะแคงกลับมาข้างซ้าย ตอนนี้งงมาก คำถามในใจคือแล้วไอ้ที่ลุกเดินออกห้องไปนั่นคือความฝันใช่มั้ย ถ้าฝัน แล้วไอ้ที่ระเบิดสว่างสะเทือนนั่นฝันซ้อนฝันอีกทีใช่มั้ย ถามตัวเองลำดับเหตุการณ์ไปมา จู่ได้ยินเสียงกรน อ้าว งง หนักไปอีก สรุปแม้กระทั่งตอนที่คิดนี่ กูตื่นหรือกำลังหลับ ผมรีบไปหยิบมือถือมาดูเวลา เห็นว่าตี3กว่า พลิกตัวไปมาจนเผลอหลับ ตื่นอีกทีเกือบ7โมงเช้า
เช้าวันที่15/5 ต้มกาแฟนั่งสูบบุหรี่ คิดทบทวนลำดับเรื่องราวเมื่อตอนกลางคืน กลับพบว่าตัวเองนิ่งแปลกๆ มันนิ่งต่างจากวันที่ออกจากสมาธิที่ลึกๆ ดูตัวเองไปมา พบว่าอะไรบางอย่างตรงหน้าอกมันไม่กระเพื่อม ซึ่งผมขอเรียกสิ่งที่ไหวกระเพื่อมตรงหน้าอกว่าเงาใจละกันนะครับ
ปกติเมื่อก่อนผมจะสังเกตุเห็นว่า เวลาดีใจตรงหน้าอกจะมีเงามีลมพองฟูคับอก.... เวลาโกรธจะมีลมแน่นๆเป็นก้อนพร้อมกับลมที่ดันเลือดวิ่งขึ้นมาข้างหัวขึ้นไปในสมองอุ่นร้อนวูบวาบ.... เวลาเสียใจ เวลาเศร้าคิดถึง จะมีเงาลมแฟบๆเหี่ยวๆสากๆ ปรากฎว่าเช้านั้นไอ้ตัวนี้มันหายไป คือมันหายไปเลย หน้าอกแน่บแน่นว่างเปล่า จิตใจอารมณ์นิ่งแบบผิดปกติ
วันนั้นตอนกลางวันทำงานปกติ รุ้สึกตัวเองเป็นธรรมชาติที่สุดตั้งแต่ก่อนหัดนั่งสมาธิ และคืนวันที่15คือคืนที่นอนหลับสบายจนเช้าไม่ตื่นกลางดึกมาเข้าห้องน้ำ ไม่มีอาการนอนระแวงตัวเอง ระแวงสมาธิ (ขอเสริมนิดนึงคือ ตั้งเดือนมกราเวลานอนหลับ ปกติเวลาปล่อยใจคิดเรื่อยเปื่อย มันจะดึงกลับมาเองพร้อมอาการวูบวาบเบาๆ จิตใจนิ่ง บางครั้งวูบแรงต้องฝืนเกร็งรีบลืมตา เป็นบ่อยมาก)
ขณะที่ผมพิมพ์ตอนนี้ เช้า17/5 ผ่านมา2วัน ผมพบว่า ไอ้ตัวเงาใจยังมีอยู่ แต่มันดิ้นขยับแบบบางเบามากๆ ถ้าไม่สังเกตุก็แทบจะไม่รู้สึก หลังจากทดสอบไปดูรูปบางคน เรื่องราวที่เคยทำให้เสียใจ รูปคนบางคนที่เคยทำให้ใจโกรธแค้น
สุดท้ายผมขอถามว่า
1. ไอ้ที่ระเบิด3ครั้งติดกัน และกำลังจะระเบิดครั้งที่4ในคืนนั้นนั่นมันคืออะไรครับ 1. ภวังค์จิตตัวเดิมใช่มั้ย 2.จิตประภัสสร 3.ความสุขในสมาธิ 4.กิเลสละเอียดในวิปัสนา
2. คืนนั้นสรุปอันไหนตื่น อันไหนความฝันครับ
ขอขอบพระคุณล่วงหน้าครับ