ครอบครัวของเราไม่เคยเป็นเซฟโซน
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ15 ตั้งเเต่เด็กจนโตเราโตมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลางค่ะ ครอบครัวเราอยู่กันกับตายายพ่อเเม่เเละน้องผู้ชาย เราเริ่มพูดถึงตากับยายก่อนเลย เรารู้มีความรู้สึกมาตลอดว่าตากับยายลำเอียงรักเเต่น้อง เพราะสิ่งที่ทั้งสองทำให้น้องเราไม่เคยได้เลยค่ะ เเม้เเต่คำพูดดีๆก็ไม่เคยได้ เรียกเราอี , กู ตลอดส่วนน้องได้รับทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอะไร จริงๆตอนเด็กๆเราก็ไม่ได้คิดไร เเต่พอโตขึ้นการกระทำมันเริ่มไปกันใหญ่อย่างเช่นเวลาเราช่วยงานบ้านยายก็จะชอบทำสีหน้าใส่เราตลอด พอเวลาที่เรานอนหรือพักผ่อนก็เอาเรื่องนี้ไปฟ้องเเม่ว่าเราไม่ทำอะไร เเรกๆเราก็เถียง เเต่เถียงไปเเม่ก็เลือกที่จะเชื่อยายอยู่ดี เวลาน้องกินอะไรไม่ล้างยายไม่เคยว่า เเต่พอเรากินเสร็จวางไว้เพื่อไปทำอย่างอื่นไม่ใช่ว่าจะไม่ล้าง ยายทั้งด่าทั้งเเช่งเรา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรยายก็จะเอาน้องมาก่อนเสมอ ตอนเด็กๆเราเคยขอตังยาย ยายก็เอาเเต่ด่าเเช่งเรา ทำให้เราไม่กล้าที่จะขอเงินคนในครอบครัวนอกจากเเม่ค่ะ เเต่พอน้องขอยายให้ทุกอย่างน้องไม่เคยทำงานบ้านเลยมันพึ่งจะมาซักผ้าเป็นตอนป.6 เราโดนให้ซักผ้าเองตอนป.2 ตอนนั้นซักมือด้วยค่ะ ส่วนน้องเเม้เเต่ซักเครื่องยังทำไม่เป็นต้องฝึกอยู่หลายอาทิตย์ตั้งเเต่งเด็กจนโตเวลายายซื้ออะไรมาเราไม่เคยได้ค่ะเพราะยายก็ซื้อให้เเต่น้องจริงๆพอโตขึ้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากเเล้วอาจ
เพราะชินเเล้ว เเต่ยิ่งโตมันก็ยิ่งเเย่ คนที่บ้านไม่เคยเเคร์ความรู้สึกเราเลย เราไม่เคยเล่าอะไรให้คนในบ้านฟังเลย พอจะเล่าพวกเขาก็จะซ้ำเติมตลอด ไม่เคยได้ยินคำที่ให้กำลังใจเลย ไปร.รก็เจอเเต่สังคมเเย่ๆ กลับบ้านมาก็ไม่เคยมีความสุข ทำให้เรากลายเป็นคนชอบอยู่คนเดียว ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว ถึงเวลาก็มาทำงานบ้านทำเสร็จก็ขึ้นห้อง มีเเค่นั้นเเหละค่ะ นอกจากเรื่องพวกนี้ในบ้านก็มีปัญหาเกือบทุกวัน คือพ่อเราเป็นคนเงียบๆค่ะไม่พูดเพราะเป็นลูกเขยด้วยมั้งค่ะเลยไม่กล้าที่จะขัดใจตากับยาย ตาเราเป็นคนที่คิดว่าตัวเองถูกเเละเก่งอยู่เสมอค่ะไม่เคยรับฟังความคิดคนอื่นเลยเอาตัวเองเป็นที่ตั้งเสมอที่บ้านเราทำเกษตร ทำสวนอ่ะไรพวกนี้ด้วยค่ะ พ่อกับตาเป็นคนทำ หลังๆมาเเม่เห็นว่าตาเริ่มมีอายุเพิ่มก็เลยให้เเกพักผ่อนเเล้วพ่อกับเเม่จะทำเเทนให้เอง เเต่พอทำไปตาก็เอาเเต่ตำหนิหาจุดบกพร่องมาว่าลับหลังพ่อกับเเม่ตลอดเเทนที่จะบอกซึ่งๆหน้าจะได้ปรับปรุงกับเอาไปคุยกับพวกญาติตำหนิลูกตัวเองให้คนอื่นฟังทั้งที่พ่อกับเเม่ก็ทำงานตัวเเทบขาด ตากับยายนิสัยเป็นเหมือนกันก็คือ ชอบมองเเต่ข้อเสียของลูกตัวเองเเล้วมองเเต่ข้อดีของลูกคนอื่น เราก็โดนเหมือนกันไม่ต่าง โดนยายเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอดเอาเรื่องปัญหาของคนในบ้านไปเล่าให้คนอื่นฟัง เอาข้อเสียไปเล่า ทั้งที่เราก็ช่วยท่าน เวลาท่านป่วยพ่อกับเเม่ต้องทำงานเราก็ดูเเลท่านเวาลาที่ป่วยน้องไม่เคยมาดูเเลเลยด้วยซ้ำ เเต่เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงไม่รักเราบ้างรักเราบ้างสักนิดก็ยังดี ตากับยายชอบพูดกับเราว่าทำตัวดีๆสิจะได้รักลง เราต้องทำดีขนาดไหนท่านถึงจะรักเรา ตากับยายชอบดูถูกอนาคตเราตลอด ส่วนน้องพวกท่านก็จะวาดฝันให้น้องตลอด เราไม่เคยโดนปลอบตั้งเเต่เด็กเลยค่ะ เวลาเจอเรื่องอะไรเเย่ๆ จะนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตลอด ส่วนพ่อกับเเม่ท่านเป็นคนที่ดีกับเราที่สุดในครอบครัวเเล้วพวกท่านก็ไม่ทำเหมือนตากับยายเเละอีกอย่างพวกท่านก็รักลูกเท่ากันค่ะ ไม่ใช่ว่าเราจะไม่รักน้องนะ เรารักน้องเวลาอ่ะไรเรายอยน้องตลอดเพราะมันเป็นน้อง เเต่สิ่งที่ตากับยายทำเราไม่เคยได้เลยมันทำให้เราอิจฉาค่ะ เราก็เเค่อยากให้ยายเปิดใจให้เราบ้างยายกับตามีอคติกับเราตลอดไม่ว่าจะทำอะไร เราควรทำไงดีค่ะ
ครอบครัวไม่เคยเป็นเซฟโซน
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ15 ตั้งเเต่เด็กจนโตเราโตมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลางค่ะ ครอบครัวเราอยู่กันกับตายายพ่อเเม่เเละน้องผู้ชาย เราเริ่มพูดถึงตากับยายก่อนเลย เรารู้มีความรู้สึกมาตลอดว่าตากับยายลำเอียงรักเเต่น้อง เพราะสิ่งที่ทั้งสองทำให้น้องเราไม่เคยได้เลยค่ะ เเม้เเต่คำพูดดีๆก็ไม่เคยได้ เรียกเราอี , กู ตลอดส่วนน้องได้รับทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอะไร จริงๆตอนเด็กๆเราก็ไม่ได้คิดไร เเต่พอโตขึ้นการกระทำมันเริ่มไปกันใหญ่อย่างเช่นเวลาเราช่วยงานบ้านยายก็จะชอบทำสีหน้าใส่เราตลอด พอเวลาที่เรานอนหรือพักผ่อนก็เอาเรื่องนี้ไปฟ้องเเม่ว่าเราไม่ทำอะไร เเรกๆเราก็เถียง เเต่เถียงไปเเม่ก็เลือกที่จะเชื่อยายอยู่ดี เวลาน้องกินอะไรไม่ล้างยายไม่เคยว่า เเต่พอเรากินเสร็จวางไว้เพื่อไปทำอย่างอื่นไม่ใช่ว่าจะไม่ล้าง ยายทั้งด่าทั้งเเช่งเรา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรยายก็จะเอาน้องมาก่อนเสมอ ตอนเด็กๆเราเคยขอตังยาย ยายก็เอาเเต่ด่าเเช่งเรา ทำให้เราไม่กล้าที่จะขอเงินคนในครอบครัวนอกจากเเม่ค่ะ เเต่พอน้องขอยายให้ทุกอย่างน้องไม่เคยทำงานบ้านเลยมันพึ่งจะมาซักผ้าเป็นตอนป.6 เราโดนให้ซักผ้าเองตอนป.2 ตอนนั้นซักมือด้วยค่ะ ส่วนน้องเเม้เเต่ซักเครื่องยังทำไม่เป็นต้องฝึกอยู่หลายอาทิตย์ตั้งเเต่งเด็กจนโตเวลายายซื้ออะไรมาเราไม่เคยได้ค่ะเพราะยายก็ซื้อให้เเต่น้องจริงๆพอโตขึ้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากเเล้วอาจ
เพราะชินเเล้ว เเต่ยิ่งโตมันก็ยิ่งเเย่ คนที่บ้านไม่เคยเเคร์ความรู้สึกเราเลย เราไม่เคยเล่าอะไรให้คนในบ้านฟังเลย พอจะเล่าพวกเขาก็จะซ้ำเติมตลอด ไม่เคยได้ยินคำที่ให้กำลังใจเลย ไปร.รก็เจอเเต่สังคมเเย่ๆ กลับบ้านมาก็ไม่เคยมีความสุข ทำให้เรากลายเป็นคนชอบอยู่คนเดียว ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว ถึงเวลาก็มาทำงานบ้านทำเสร็จก็ขึ้นห้อง มีเเค่นั้นเเหละค่ะ นอกจากเรื่องพวกนี้ในบ้านก็มีปัญหาเกือบทุกวัน คือพ่อเราเป็นคนเงียบๆค่ะไม่พูดเพราะเป็นลูกเขยด้วยมั้งค่ะเลยไม่กล้าที่จะขัดใจตากับยาย ตาเราเป็นคนที่คิดว่าตัวเองถูกเเละเก่งอยู่เสมอค่ะไม่เคยรับฟังความคิดคนอื่นเลยเอาตัวเองเป็นที่ตั้งเสมอที่บ้านเราทำเกษตร ทำสวนอ่ะไรพวกนี้ด้วยค่ะ พ่อกับตาเป็นคนทำ หลังๆมาเเม่เห็นว่าตาเริ่มมีอายุเพิ่มก็เลยให้เเกพักผ่อนเเล้วพ่อกับเเม่จะทำเเทนให้เอง เเต่พอทำไปตาก็เอาเเต่ตำหนิหาจุดบกพร่องมาว่าลับหลังพ่อกับเเม่ตลอดเเทนที่จะบอกซึ่งๆหน้าจะได้ปรับปรุงกับเอาไปคุยกับพวกญาติตำหนิลูกตัวเองให้คนอื่นฟังทั้งที่พ่อกับเเม่ก็ทำงานตัวเเทบขาด ตากับยายนิสัยเป็นเหมือนกันก็คือ ชอบมองเเต่ข้อเสียของลูกตัวเองเเล้วมองเเต่ข้อดีของลูกคนอื่น เราก็โดนเหมือนกันไม่ต่าง โดนยายเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอดเอาเรื่องปัญหาของคนในบ้านไปเล่าให้คนอื่นฟัง เอาข้อเสียไปเล่า ทั้งที่เราก็ช่วยท่าน เวลาท่านป่วยพ่อกับเเม่ต้องทำงานเราก็ดูเเลท่านเวาลาที่ป่วยน้องไม่เคยมาดูเเลเลยด้วยซ้ำ เเต่เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงไม่รักเราบ้างรักเราบ้างสักนิดก็ยังดี ตากับยายชอบพูดกับเราว่าทำตัวดีๆสิจะได้รักลง เราต้องทำดีขนาดไหนท่านถึงจะรักเรา ตากับยายชอบดูถูกอนาคตเราตลอด ส่วนน้องพวกท่านก็จะวาดฝันให้น้องตลอด เราไม่เคยโดนปลอบตั้งเเต่เด็กเลยค่ะ เวลาเจอเรื่องอะไรเเย่ๆ จะนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตลอด ส่วนพ่อกับเเม่ท่านเป็นคนที่ดีกับเราที่สุดในครอบครัวเเล้วพวกท่านก็ไม่ทำเหมือนตากับยายเเละอีกอย่างพวกท่านก็รักลูกเท่ากันค่ะ ไม่ใช่ว่าเราจะไม่รักน้องนะ เรารักน้องเวลาอ่ะไรเรายอยน้องตลอดเพราะมันเป็นน้อง เเต่สิ่งที่ตากับยายทำเราไม่เคยได้เลยมันทำให้เราอิจฉาค่ะ เราก็เเค่อยากให้ยายเปิดใจให้เราบ้างยายกับตามีอคติกับเราตลอดไม่ว่าจะทำอะไร เราควรทำไงดีค่ะ