เราทำงานมานานมาก…
จนบางทีลืมไปว่าเราเริ่มทำเพื่ออะไร

และวันนี้ เมื่อช้าลง
กลับมองเห็นบางอย่างที่เมื่อก่อน
“ไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด”

1. งานคือครู…
แต่ไม่ใช่ทุกคำสอนจะใช้ได้ตลอดชีวิต
บางระบบสอนให้เราอดทน
แต่ไม่ได้สอนให้เรา “เข้าใจตัวเอง”
บางที่ให้เงินเดือน แต่พรากเสียงในใจเราไป
สุดท้ายเราเริ่มแยกออก…ว่าอะไรคือ “คุณค่า”
และอะไรคือแค่ “หน้าที่ที่เราถูกฝึกให้จำ”

2. ยิ่งทุ่ม…ใช่ว่าจะยิ่งได้กลับคืน
ความจริงที่เรียนรู้ช้าไปนิด
คือ: “ระบบไม่ได้ให้รางวัลกับคนที่เหนื่อยที่สุด”
แต่มันให้กับคนที่ “เข้าใจเกม” และ “เลือกลงทุนเวลาเป็น”

ถ้าไม่อยากเหนื่อยผิดทาง…
อาจต้องหยุดแล้ววางแผนใหม่

3. ถ้าไม่หยุดคิด…
อาจทำงานไปทั้งชีวิตโดยไม่รู้ว่าเพื่ออะไร
เราวิ่งจากเป้าหมายหนึ่งไปยังอีกเป้าหมายหนึ่ง

จนวันหนึ่ง…
หมดแรง แล้วเพิ่งรู้ว่า
“เราไม่ได้เลือกทางนี้ด้วยซ้ำ”
บางคนถึงจุดนี้ช้า บางคนเร็ว
แต่ไม่สายเลย…ถ้าเรายังมีลมหายใจ


คุณล่ะ…ได้บทเรียนอะไรจากการทำงานทั้งชีวิต?


ขอบพระคุณทุกความคิดเห็นมากๆ นะครับ