มากจนทุกวันนี้ยิ้มไม่ออกแล้วค่ะเมื่อกี้แม่มาถามเราว่าวันนี้วันทเท่าไหรเราราหก็บอกว่าเราไม่รู้เราลืมแล้วแม่ก็ขู่ว่าจะยึดมือถือเราก็ให้ยึดแล้วตอนนั้นเราวาดรูปอยู่ค่ะแม่ก็เอาปากกาเมจิกมาละเลงรูปที่เราตัง้ใจมากเราเสียใจมากเพราะเรื่องแบบมันไม่ไม่ได้เกิดครั้งเดียวค่ะเราอัดอั้นมากเรอไม่อยากอยู่เลยตอนนี้เราไม่รู้ตัวถึงขั้นสามารถวิ่งลงถนนตอนไหนก็ได้เพราะเราไม่อยากอยู่อีกต่อไปค่ะ