คนคนนึงที่อยู่ในความทรงจำ ⏳(แค่อยากแชร์ความทรงจำ)
ช่วงเวลาที่เรายังเด็ก เกม ran online แถวบ้านฮิตมากก็มีคนชวนเราเล่น มีครั้งนึง(ซึ่งเป็นครั้งเดียว)
ที่เราได้รับน้ำใจจากคนแปลกหน้าคนนึงที่ผ่านมาเฉยๆ แต่กลับเข้ามาช่วยเราโดยที่เราไม่ได้ร้องขอ
เค้าเป็นนักธนู เลเวลน่าจะประมาณ 60-80 ใส่เสื้อกล้ามสีขาว ทรงผมเดียวกับเรา
เราเป็นพระพาว กำลังทำเควสอยู่หน้าประตูโรงเรียน เป็นเควสที่ต้องฆ่ามอนสเตอร์ที่เลเวลสูงที่สุดในโรงเรียน
เด็กแถวบ้านเรียกว่าตุ๊บเท่ง มันตัวใหญ่ๆอ้วนๆ ใส่กางเกงแดง
เราก็พยายามทำเควสคนเดียวเพราะไม่กล้าและไม่อยากขอให้คนอื่นช่วย ก็ทุลักทุเล
บางครั้งก็ตายก็ต้องเริ่มใหม่ คนส่วนใหญ่เลือกที่จะขอให้คนที่เลเวลสูงกว่าช่วยตีให้ ช่วยทำเควส
นักธนูคนนั้นชื่อ แผ่นน้ำ เค้าวิ่งมาจากตัวโรงเรียนเพื่อที่จะออกจากรั้วโรงเรียน
เค้าเข้ามาช่วยเรา โดยที่เราไม่ได้เรียกร้องอะไรเลย เค้าเป็นคนที่วิ่งผ่านมาโดยบังเอิญ
ตอนนั้นเรายังเด็กและไม่รู้จะแสดงออกยังไง เราไม่เคยขอบคุณเค้าด้วยซ้ำ แต่ในความรู้สึกคือประทับใจ
รู้สึกขอบคุณอยู่ข้างใน เราแอดเพื่อนเค้า เวลาเราออนไลน์เราก็จะคอยดูว่าเค้าออนไลน์ไหม
แต่ก็ไม่รู้จะทักไปว่าอะไร เราคุยกับเค้าน้อยมาก
และเราไม่เคยเจอกันอีกเลย แต่ก็คิดถึงบ่อยๆ เพราะเราแทบจะไม่มีเพื่อนเลยในเกม ทุกวันนี้ยังคงคิดถึงเค้าอยู่
เราได้แต่หวังว่าเค้าจะมีชีวิตที่ดี มีความสุข อะไรแบบนั้น
เค้าช่วยเราเพราะเค้าอยากช่วย ไม่ได้คิดเป็นอื่น คือในเกมมันจะมีแบบที่ช่วยเพราะอยากคุยกับสาว อะไรประมาณนั้นเยอะ
เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนเล่นเค้าชื่ออะไร หรือเป็น ผญ /ผช เพราะเกมตอนนั้น ผู้หญิง มีสายเวท กับ ธนู ผู้ชาย นักดาบ กับ หมัด
ผช ที่เล่นตัว ผญ แอ๊บเป็น ผญ เพื่อให้คนช่วยเวลก็มีเยอะ แต่ก็มีบางส่วนที่อยากเล่นธนูก็เลยต้องมีอวาตารเป็น ผญ แต่ก็ไม่ได้แอ๊บหญิงอะไร
เราเป็นพระพาว สายเวทที่เน้นดาเมจ ไม่เหมือนกับพระปริ้น ที่ฮีลและบัฟช่วยเหลือเป็นหลัก
พระพาวเรียกได้ว่าเป็นสายที่คนไม่ค่อยเล่น เล่นน้อยมาก ไม่รุ่งที่สุดในบรรดาสายอาชีพทั้งหมด
แต่ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ในตอนนั้น เราชอบพระพาว บัฟตีนแดงไรงี้ ถือหอกถือง้าว เราคิดว่ามันเท่มาก
แม้จะไปไม่รุ่งเหมือนพระปริ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังชอบ ด้วยความชอบก็เลยเล่นแค่สายนี้
เซิฟเคยแจกเซรุ่มรีสายทั้งหมด ด้วยความรั้น เราก็ยังเลือกสายเดิม
เชื่อมั้ยล่ะ ว่าเกมนี้มันเป็นเกมเวลเป็นปาร์ตี้ เรียกกันติดปากว่าตี้ คนส่วนใหญ่มีตี้ประจำ
มีเพื่อน มีสังคม มีกิลด์ ต่างกับเราที่ตัวคนเดียวโดยสิ้นเชิง อันที่จริงก็เป็นความชอบส่วนตัวด้วยแหละ
จำได้ว่าเราชอบวิ่งไปรอบๆโรงเรียนเพื่อสำรวจคนเดียว
พวกเพื่อนแถวบ้านที่เริ่มเล่นพร้อมกัน ต่างแซงหน้าเรากันหมด เพราะเค้ามีคนช่วยและเกาะกลุ่มกัน
พวกเค้าเลเวลไปไหนต่อไหนกันหมดแล้ว 150+ กันทั้งนั้น เรากว่าจะแตะ 100 เป็นชาติ ค้างที่ 80 ตั้งนาน
เนื่องด้วยเหตุผลหลายอย่าง เรามักเข้าตี้แบบเป็นพวกขาจรจริงๆ ไม่มีกลุ่มมีแก๊งอะไรเลย
เห็นตี้แถวๆที่เราไปก็จะไปขอตี้ด้วย ถ้าตี้ไม่เต็มเค้าก็จะให้เราเข้า
หรือบางทีตี้เต็ม ต่อให้เราอยู่ในตี้แล้ว หัวตี้ก็มักจะเตะออกหากเจอคนที่เก่งกว่าเรามาขอตี้ด้วย
เรามักจะเวลคนเดียวบ่อยๆเพราะไม่มีตี้ ไม่รู้ทำไมแต่เราก็รู้สึกสบายใจแบบนี้ เงินเติมเกมก็นานๆทีที่จะซื้อ สร้อย x2 หรือสร้อยคืนชีพ
แผ่นน้ำ คือคนเดียวในเกมที่เรารู้สึก
เชื่อมโยงด้วย เค้าคงจำเราไม่ได้ด้วยซ้ำ
คงไม่ได้มีพื้นที่อยู่ในความทรงจำของเค้า
แต่นั่นไม่สำคัญเลย สิ่งสำคัญคือการได้รัก
เมื่อเรานึกถึงเค้า เรารู้สึกถึงความรัก ความห่วงหา ไม่ใช่ในเชิงชู้สาวหรืออะไร
เพียงแต่รู้สึกถึงความรัก รู้สึกดี รู้สึกเติมเต็ม รู้สึกขอบคุณเค้าอยู่ตลอด
มันอาจเป็นความรู้สึกค้างคาใจที่ไม่ได้พิมขอบคุณเค้าไปในตอนนั้นด้วย
ที่แน่ๆคือมันเป็นความทรงจำที่ดี
สิ่งที่เค้าทำอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย
แต่มันมีความหมายกับเรามาก
อย่างไม่น่าเชื่อ
แม้จะพบพานกันเพียงชั่วคราว
แต่ความทรงจำนี้ก็ไม่เคยเลือนหายไปเลย
หวังว่าคุณคงจะสบายดี 😄
wish you happiness
14/5/2025 2.21 am
อยากแชร์ความรู้สึกถึงคนคนนึง เราเคยเจอกับครั้งนึงใน เกม Ran online