เราอยากจะระบายความในใจ เราเป็นเด็กคนนึงที่ตอนนี้กำลังจะขึ้นมหาลัย เรารู้สึกว่าตัวเองเรียนดีพอสมควร เกรดก็ไม่ได้เเย่ ไม่เคยต่ำกว่า3.7 ทั้งครูเเละเพื่อนก็มองว่าตั้งใจเรียน ได้ทุนเรียนดีด้วย ทั้งนิสัยหรือการกระทำอะไรเราก็ไม่ได้เป็นเด็กเกเร เชื่อฟังพ่อเเม่ตลอด วันๆอยู่เเต่บ้าน ไม่ได้หนีเที่ยวไปไหนเลยเเทบจะไม่ได้เที่ยวใช้ชีวิตวัยรุ่นไปไหนกับเพื่อนด้วยซ้ำพ่อเเม่ห้ามตลอด เเค่ไปดูหนังกับเพื่อนก็ไม่ได้ เเต่อาจจะมีขก.ทำงานบ้านบ้าง เเต่เราก็ทำตลอดนะ .....เเต่ทำไมพ่อเเม่เราดูไม่ภูมิใจหรือมองว่าเราทำตัวดีเลย บางครั้งก็ดูภูมิใจนะเเค่นิดเดียว เหมือนที่เราทำมามันดูจะไม่มีค่าอะไรเลยอะเเบบเป็นเรื่องเฉยๆสำหรับพ่อเเม่งี้หรอ ไม่ได้รับคำชมหรือยินดีอะไรเลยเเต่อาจจะมีนิดเดียวก็เถอะ ส่วนใหญ่จะมีเเต่คำด่ามากกว่าด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เราทำตัวดีมาตลอดไม่เคยทำให้พ่อเเม่ผิดหวังเลย เป็นคนที่กลัวในการทำผิดมากจะทำอะไรก็คิดตลอดว่าพ่อเเม่จะว่าไหมจะด่าไหม เเล้วในเรื่องมหาลัยอีก พ่อเเม่ก็บอกนะจะเรียนอะไรก็เรียนไม่บังคับ เเต่พอเราอยากเรียนคณะนี้ เราก็บอกเหตุผลไปละว่าเรียนเกี่ยวกับอันนี้นะบลาๆ พ่อเเม่ก็ดูจะไม่ค่อยชอบอะ ละบอกว่าทำไมไม่เรียนหมอหรือพยาบาลเอา เราโครตน้อยใจอะ ทำไมเราจะเรียนอันนี้ไม่ได้หรอ เเต่ละคำพูดที่พ่อเเม่พูดมันโครตเเทงใจ ทำให้เราหมดกำลังใจในการอยากเรียนเลย ไม่เคยจะรับฟังเราทั้งเรื่องอื่นด้วยกะจะว่าจะด่าอย่างเดียว งี้เเหละทำให้เรามีอะไรไม่กล้าปรึกษากับพ่อเเม่ ละพ่อเเม่เราเป็นคนหัวโบราญด้วย เราอิจฉาคนอื่นมากเลยที่ทำอะไรดีนิดๆหน่อยๆพ่อเเม่เขาก็ดูภูมิใจมากก เราลองมองครอบครัวคนอื่นกับครอบครัวเราคนละอย่างกันเลย เพื่อนๆก็ต่างได้ทำอะไรต่างๆเหมือนวัยรุ่นทั่วไปกลับกันเราดูไม่ได้ทำอะไรเลยอะ เหมือนโดนกักกันตลอด เเล้วมาบอกว่าทำไมไม่กล้าทำอะไรเองเเล้วจะไปใช้ชีวิตข้างนอกคนเดียวจะรอดหรอ ทั้งๆที่พ่อเเม่ก็ไม่ให้ไปไหนอยุ่เเล้วเนี่ยนะ เห็นเด็กในเมืองดูกล้าทำกล้าเเสดงออกมากเเล้วตัดมาที่เราสิ
เราเเอบมาเสียใจคนเดียว พ่อเเม่ไม่รู้หรอกเรารู้สึกยังไง เราก็ได้เเต่คิดว่าเราดูเป็นเด็กไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอทำยังไงถึงพ่อเเม่จะภูมิใจ ต้องเชื่อฟังทุกอย่างบอกให้ทำอะไรก็ทำงี้หรอ เราก็มีความคิดเป็นของตัวเองนะ เราก็รู้อยู่อันไหนควรทำหรือไม่ควรทำ เเล้วตลอดที่ผ่านมาสิ่งที่เราทำอยู่มันไม่ดีหรอ;-;
ละพ่อก็ใช้คำด่าที่มีเเต่คำรุนเเรงเหมือนไล่ให้ไปตาย
ทุกคนคิดยังไงกันบ้างคะ อาจจะมีหลายเรื่องปนๆนิดนึงโดยรวมจะเป็นงี้ค่ะ
ต้องทำดีเเค่ไหนหรอคะถึงครอบครัวจะมองว่าเราเป็นเด็กดีเด็กเก่งสำหรับพ่อเเม่หรอคะ?
เราเเอบมาเสียใจคนเดียว พ่อเเม่ไม่รู้หรอกเรารู้สึกยังไง เราก็ได้เเต่คิดว่าเราดูเป็นเด็กไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอทำยังไงถึงพ่อเเม่จะภูมิใจ ต้องเชื่อฟังทุกอย่างบอกให้ทำอะไรก็ทำงี้หรอ เราก็มีความคิดเป็นของตัวเองนะ เราก็รู้อยู่อันไหนควรทำหรือไม่ควรทำ เเล้วตลอดที่ผ่านมาสิ่งที่เราทำอยู่มันไม่ดีหรอ;-;
ละพ่อก็ใช้คำด่าที่มีเเต่คำรุนเเรงเหมือนไล่ให้ไปตาย
ทุกคนคิดยังไงกันบ้างคะ อาจจะมีหลายเรื่องปนๆนิดนึงโดยรวมจะเป็นงี้ค่ะ