คือตอนนี้เราอายุ18กำลังเข้าเรียนมหาลัยแต่อยู่ดีๆที่บ้านก็เกิดปัญหาการเงินเรามีพี่ชายอายกัน7ปีพี่เราถูกย่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กเพราะย่าไม่ชอบแม่เรา เราใช้ชีวิตเหมือนลูกคนเดตอนแต่ไม่เคยถูกสปอยเราอยู่ในกรอบมาโดตลอดที่บ้านเราก็ไม่ได้อดอยากจนเราเริ่มเรียนมปลายเราเลือกเรียนโรงเรียนต่างอำเภอตอนนั้นเราเครียดมากแม่เราบอกให้เราไปทำงานโรงงานมาพูดกรอกหูเราทุกวันแต่เราก็ไปสมัครแม่จะชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้องเราที่เรียนเก่งเราไม่เคยเก็บเอามาน้อยใจยอมรับเลยว่าตอนเด็กเราเข้มแข็งมากเราตลกมีความสุขง่ายเพราะพ่อเราเป็นคนตเราเข้าม4ทุเราได้เงินไปโรงเรียนวันละ60บาทเป็นแบบนี้จนเราขึ้นม6เทอม1พ่อเราเริ่มไม่ให้เงินไปโรงเรียนซึ่งแม่เราไม่เคยให้อยู่แล้ว ช่วงแรกๆเราสบายมากเพราะเราเป็นคนเก็บเงินใช้เงินเป็นพอสมควร ค่าอะไรที่เกี่ยวกับการเรียนเราจ่ายหมด แม้กระทั่งค่าเทอม เราค้างค่าเทอม3เทอม เพราะครั้งแรกแม่เราเอาค่าเทอมเราไปเล่นพวกเว็บพนันออไลน์ เวชามีกิจกรรมเราต้องเอาเงินตัวเองมาใช้เงินไปรรก็ต้องหาเองเราไม่ใช่เด็กเรียนเท่าไหร่ โทรศัพท์เราก็เก็บเงินซื้อเอง จนมาม6เทอม2เราเริ่มไม่ไหวเริ่มขอเงินพ่อไปรรบางวัน บางวันพ่อก็ให้เรา20-40คือเราก็ต้องใช้ให้พอบางวันเราไม่ได้กินข้าวกินน้ำ1ขวดเพื่อนถามเราก็บอกว่าไม่หิวบางทีพ่อก็บอกให้ไปยืมเพื่อนเราก็บอกเพื่อนก็ไม่มีหรอกพ่อก็บอกว่าไม่มีแล้วจะให้เราทำไงได้เราต้องอยู่ให้ได้ช่วงใกล้จะจบม6ต้องจ่ายค่าเทอมที่ค้างไว้แม่เรากระวนกระวายกลัวเราไม่จบทั้งๆที่แม่เป็นคนเอาเงินไปใช้แม่ทักมาด่าเราบอกว่าถ้าไม่จ่ายก็ไม่จบ เราเครียดเราทำงานเพื่อมาจ่ายค่าเทอมเกือบ5พันแม่เราลาออกจากงานเพราะลางานบ่อย พ่อเราหาเงินคนเดียวเราไม่เคยขอเงินพ่อไม่เคยสร้างปัญหาให้คนที่บ้านเราติดมหาลัยแต่พ่อกับแม่ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมเราเลยต้องสละสิทธิทั้งๆที่ครอบครัวเราส่งพี่คนโตเรียนจบวิศวะได้แต่ส่งเราเรียนไม่ได้เราอยากเรียนมากชีวิตตอนนี้เราเหมือนใช้ชีวิตให้รอดไปวันๆแม่เราไม่ทำงานนอนรอใชเงินแถมสร้างหนี้ไปทั่วไปออกรถมาผ่อน7หมื่นแต่ขายต่อหมื่นเดียวซึงเงินนั้นเรากับพ่อไม่ไดรู้เห็นอะไรเลยพ่อเราต้องทำงานใช้หนี้ที่แม่สร้างแม่เรานอนอยู่บ้านใชเงินพ่อไปวันๆส่วนเรากำลังตัดสินใจเรื่องเรียน เรารู้สึกโดดเดี่ยวไม่มีที่พึ่งเราร้องไห้ทุกวันรู้สึกหมดอนาคตมีหลายวูบที่เราคิดจะไปขายตัวแต่เราอยากมีอนาคตที่สดใสทำไมครอบครัวลูกพี่ลูกน้องเราเขาไม่เคยอดอยากเขามีเงินส่งลูกเรียนพยาบาลมีคนคอยซัพพอตต่างจากเราที่ผ่านมาเราไม่เคยน้อยใจครอบครัวเราเลยเราเปคนไม่มีความอดทนแต่เรื่องนี้เราทนมาตลอดจนทุกวันนี้เราทนไม่ไหวแล้วจริงๆเราอยากบอกคนที่กำลังมีลูกถ้าไม่พร้อมอย่ามีเลยถ้าไม่มีความเลี้ยงทำทุกอย่างให้ชีวิตที่ดีกับลูกอย่ามีเลยค่ะ เราก็แค่เด็กคนหนึ่งที่อยากมีอนาคตที่มั่นคงเราสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ให้ลูกรู้สึกเหมือนเราตอนนี้เด็ดขาดเพราะมันทรมานมาก ต่อไปนี้ไม่ว่าชีวิตเราจะเดินไปในเส้นทางไหนขอให้เราใช้ชีวิตให้มีความสุขกว่าเมื่อวาน ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ