คือเราทำงานก็ปวดประสาทจะแย่แล้ว กลับมาบ้านรบกับลูกอีกสองคนกว่าจะได้พักได้นอน แฟนเราศุกเสาร์ออกทุกอาทิตย์ตกลงกันสองวัน แต่กลับตีสามตีสี่ตลอด วันอื่นเลิกงานถ้ากลับเร็วหน่อยทุ่มสองทุ่มก็เอาเพื่อนมานั่งหน้าบ้าน วันอื่นเลิกเร็วนั่งคุยนั่งดื่มกับเพื่อนที่ทำงานกว่าจะกลับ เราแบบเหนื่อยมาก ทิ้งภาระให้คนอื่น ให้เราพ่อแม่เราช่วยเลี้ยงลูก แต่ตัวเองไม่คิดถึงลูกเป็นอันดับแรก ตัวเองมาก่อน เพื่อนมาก่อน ตอนนี้เราทำงานใกล้บ้านเพราะอยากอยู่กับลูก เราเคยคุยปัญหานี้แล้วหลายครั้งหลายหน บสงทีเราก็เหนื่อยเครียด ทำไมไม่ได้พักสบายๆกับเขาบ้าง ตอนนี้เราอยากหนีไปไกลๆ ไปทำงานที่อื่น เบื่อสภาพแวดล้อมเดิมๆทั้งที่ทำงานแล้วก็เรื่องในบ้าน แต่เราจะต้องห่างลูกอันนี้เราคิดหนักมาก แต่เราเหมือนกัวสมองจะระเบิดอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่อีกคนไม่ค่อยรู้สึกรู้สาอะไร อยู่บ้านเราแทบไม่ต้องทำอะไร ผ้าไม่ต้องซัก บ้านไม่ต้องถู ค่าน้ำไฟก็ไม่ต้องจ่าย เหมือนวันๆแค่นอนตื่นไปทำงานกลับมาเจอหน้าลูกเมียได้แปปเดียว หลับตื่น วนลูปอยู่แบบนี้ พ่อเราบอกแค่เหมือนมาอาศัยนอนไปวันๆ เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง แต่ก็จริงๆละ เราไม่อยากทนแล้ว