(เกือบ) ทุกเที่ยง... เรากินข้าวคนเดียว
ไม่ใช่เพราะไม่มีคนคุย
แต่เพราะบางคำพูดก็ไม่จำเป็นต้องมี
เราพบว่า… ความเงียบในช่วงพักกลางวัน
กลับเยียวยาใจได้ดีกว่าการฝืนยิ้มในวงสนทนา

บางวัน... เรานั่งนิ่งๆ กับข้าวกล่องธรรมดา
มองต้นไม้ที่ไม่มีใครมอง
ฟังเสียงลม เสียงแอร์ เสียงทีวี (ถ้าเปิด)
หรือเสียงจานชามช้อนกระทบกันเบาๆ
ก็เหมือนได้ “ถอดปลั๊ก” จากโลกที่เร่งรีบไปชั่วคราว

เราว่าเราไม่ได้แปลกนะ...
แค่เลิกวิ่งตามกระแสที่บอกว่า “ต้องเฮฮาเสมอ”
ไม่ได้เหงา... แค่เริ่มเข้าใจว่า
การอยู่กับตัวเองอย่างสงบ ก็เป็นการฝึกใจไม่ให้ไขว้เขวง่ายๆ

วันละ 30 นาที ที่ได้อยู่เงียบๆ
อาจไม่เปลี่ยนโลก
แต่อาจเปลี่ยน “เรา” คนที่เคยวิ่งตามทุกอย่าง จนลืมหันมามองภายใน

และบางที... การหลุดออกจาก “บทบาท” ในออฟฟิศช่วงสั้นๆ
ก็ทำให้เราเห็นว่า… “ชีวิตไม่จำเป็นต้องเล่นบทเดิมไปตลอดวัน”

มีใครในที่ทำงานที่ ชอบอยู่เงียบๆ (โดยเฉพาะช่วงพักเที่ยง) แบบเรา บ้างไหมครับ?

ขอบคุณมากๆสำหรับทุกความเห็น และทุกท่านที่ร่วมแชร์ประสบการณ์นะครับ