รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าแฟนเป็นโลกทั้งใบของเรา

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เรากับแฟนคบมา 2ปี กว่า มีบางช่วงที่เราเลิกกันไปบ้าง ตอนนั้นที่เลิก เรานี่แทบจะขาดใจเลยค่ะ กินยาแก้แพ้เพื่อให้หลับไปวันๆ เป็นช่วงเวลาที่แย่ทีสุด แล้วกว่าจะกลับมาคบกันเค้ามาง้อเราเอง เราก็ได้ตัดสินใจกลับไป แต่ไม่ว่าเค้าจะทำให้เรารู้สึกเสียใจน้อยใจเสียความรู้สึกขนาดไหน เราเองไม่เคยเกลียดเค้าเลยกลับคิดว่าการที่เราร้องไห้เพราะเค้าบ่อยๆกลัวว่าเค้าจะทิ้งเราไปอีก เพราะเป็นคนที่เครียดคิดมากตลอดเวลา บอกก่อนว่าตอนที่กลับมาคบกับแฟนคนนี้ เราถูกเพื่อนสนิทเลิกคบเพราะกลับมาคบกับคนนี้ (อดีตเค้าทำกับเราไว้แย่ แต่ตั้งแต่กลับมาเค้าเปลี่ยนไปไม่ได้ทำนิสัยนอกใจ หรือสาดคำพูดแย่ๆใส่แบบเมื่อก่อน) เราเลยเหมือนมีแฟนเป็นเพื่อนคนเดียว ส่วนตัวชอบมีปัญหากับที่บ้านเลยเป็นคนไม่ค่อยพูดกับที่บ้านมีอะไรก็เก็บไว้ กลับกลายเป็นเรามาระบายกับแฟนคนเดียว แฟนก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แฟนอายุเยอะกว่าเรา ประมาณ 4-5 ปี เป็นคนที่ไม่ค่อยหวาน พูดน้อย แต่เวลาไปไหนทำอะไรก็พึ่งพาเค้าได้ แต่ราเองก็ชอบน้อยใจบ่อยๆเพราะการที่เค้าไม่มีวันพิเศษ ไม่ค่อยบอกรักถ้าไม่ถาม คุยวันๆนึงก็มีแต่เรื่องชีวิตทั่วๆไปของเค้าเรื่องที่ทำงานบ้างอะไรบ้าง เราเข้าใจเค้านะคะ ว่าบางทีการที่เค้าชอบละเลย คงเป็นเพราะเค้าน่าจะเหนื่อยจากการทำงาน เพราะหน้างานเค้าก็หนักอยู่ ขับรถส่งพัสดุ ตากลมตากฝน 1อาทิตย์หยุด 1วัน บางอาทิตย์ก็ไม่ได้หยุดเลย เราก็คิกว่าที่บางครั้งเค้าละเลยเราก็อาจเป็นเพราะเค้าเหนื่อย จากงาน จากที่เล่ามาคนอื่นก็อาจจะงงวา่โลกทั้งใบยังไง มันเป็นโลกทั้งใบที่เราเป็นประสาทจะบ้าตายเลยแหละ เพราะทุกครั้งที่แฟนเงียบหายจากแชทเป้นเวลานานๆ เรากลัวเค้าจะประสบอุบัติเหตุกลัวเค้าไม่อยู่ด้วยร้องไห้ทั้งๆทีเค้าแค่ยุ่งกับงาน เวลาเค้าไม่สนใจ เราก้เสียใจร้องให้จนมีบางอาทิตย์ร้องไห้ทุกวันนั่งคิดน้อยใจ ยิ่งเวลาทะเลาะแล้วเค้าเงียบไปเพื่อที่จะสงบอารมณ์ เราเองนี่แทบคลั่งกลัวเค้าไม่รัก กลัวต้องเลิก เหมืนอคนจะขาดใจนั่งทุบหมอนตีหมอนร้องให้เป็นบ้า จะทำอะไรวาดอนาคตก็มีแต่เค้า วางแผนอยากให้เค้าและเรามีอนาคตที่ดี ใครจะว่าเค้ายังไงเราปกป้องเค้าเหมือยเป็นคนถูกว่าเอง บางอย่างก็ดี แต่บางอย่างเราก็รักเค้ามากกว่าตัวเองจนเราเองแทบเป็นประสาท คิดภาพว่าถ้าไม่มีเค้าเราเองคงแย่มากๆโลกคงไม่น่าอยู่  คนที่รักมากมันทรมาน เพราะบางทีเราเองเสียสุขภาพจิต T_T