ปัญหาชีวิตของมนุษย์ที่มีชีวิตช้า ?

ตั้งแต่เกิดเราถูกเลี้ยงดูโดยพี่เลี้ยงรับจัง ที่จังหวัดที่เราเกิด และได้ย้ายไปอยู่บ้านของสามีพี่เลี้ยง เราถูกเลี้ยงดูมาแบบกึ่งดีกึ่งถูกทำร้ายเพราะเวลาที่สามีหรือตัวพี่เลี้ยงเองโมโหเรา เราก็จะถูกตีด้วยไม้แขวนผ้าตลอด ถูกขังในห้องบ้าง แต่ก็โตมาจนแม่เขาย้ายให้เราไปอยู่กับคุณตาคุณยายตอน อนุบาล 3 เราถูกส่งเข้าเรียนโรงเรียนดีประจำจังหวัด ระหว่างปิดเทอมก็จะได้เจอคุณแม่เขาบ่อยๆ เขาจะให้เราบินตรงไปหาเขาที่กรุงเทพ เพื่อไปอยู่กับเขา บางทีเขาก็พาเราไปเที่ยวต่างประเทศช่วงปิดเทอมใหญ่ แต่แม่จะมีแฟนอยู่คนนึง เราเรียกเขาว่าคุณลุง คุณลุงจะชอบดุคุณแม่ต่อหน้าเรา(เราประมาณ ป.1) และเคยโมโหเราเพราะเขามาหลอกถามเราเรื่องคุณพ่อเราเลยจับเรากดลงเตียงทั้งๆ ที่เราเด็กมาก บีบปากเราแรงมาก ว่าพูดออกมาให้หมด แล้วแม่ก็ยืนดูอยู่เฉยๆ มันก็เลยเป็นภาพจำของเราว่าแม่ปล่อยเมินเรา จนเขาน่าจะเลิกกับลุงคนนั้น แต่ทุกๆ ปิดเทอมเราก็ยังได้เจอแม่อยู่แต่คราวนี้จะเจอแม่กับผู้ชายไม่ซ้ำ แต่ก็มีคนที่น่ารักทั้งนั้นค่ะ แต่จะได้เห็นแม่ทะเลาะกับผู้ชายเหล่านั้นบ่อยมากตอนไปอยู่แม่จะโมโหปาโทรศัพท์ทิ้งบ่อย เขาเคยโมโหเราปาหนังสือทิ้ง พาเราไปเที่ยวก็บังคับให้เราเรียกแม่ว่าน้า ซึ่งเราก็กลับไปเล่าให้คุณยายฟังคุณยายก็ร้องไห้ จนช่วงเรา ป.5 แม่ก็หายไปค่ะ ไม่ติดต่อมาทั้งปี ค่าเทอมก็ไม่โอนมาให้ คุณตาคุณยายจึงจัดการให้ เราถึงเรียนจบมาได้ แม่เขาเคยขอเบอร์คุณครูไปเพื่อจะจัดการค่าเทอมให้ บอกเราว่าโอนให้แล้ว แต่คุณครูเขาไม่ได้รับตังก็โทษเขาค่ะว่าเอาเงินเราไป เราก็เชื่อแม่ตามนั้นจนโตมาก็รู้ว่าครูเขาไม่ได้เงินจริงๆ จนป.6 เรียนจบที่โรงเรียนนั้นแล้วแม่ก็หาโรงเรียนใหม่ให้เป็นโรงเรียนกินนอน ค่าเทอมรวมค่าหอด้วยประมาณ 7 หมื่นค่ะ เมื่อสมัย 10 ปีก่อน ตอนนั้นแม่คบกับคุณลุงคนนึงอีกแล้วและจดทะเบียนเรียบร้อย เราก็เอนจอยน์กับคุณลุงคนนี้ เค้าน่ารัก แต่พอสักพักเราเข้าเรียนไปได้แม่เค้าก็เลิกกับคุณลุงคนนี้แล้วไปคบกับอีกคนนึงก็คือป๊า(พ่อเลี้ยงคนปัจจับันของเรา) ทุกวันนี้ปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นพ่อเลี้ยงเราอยู่ค่ะ ป๊าจ่ายค่าเทอมให้เราทุกบาททุกสตางค์ แต่เรามารู้ทีหลังจากป๊าว่าแม่เค้าลากป๊าไปจ่ายให้ แต่ป๊าเค้าใจดี ขี้สงสารเลยจ่ายให้ แล้วเค้าก็ตกลงแต่งงานกัน จนเราได้มาเจอครอบครัวป๊า ซึ่งก็เป็นชาวบ้านปกตินี่แหละค่ะ แต่ป๊าเค้าทำธุรกิจได้เลยมีเงินทองหน่อย พวกญาติๆ เค้าบอกเราว่า แรกๆ มา แม่บอกว่าแม่เป็นลูกกำพร้า ตายายเรารับเลี้ยงแม่มาดูแล เราเป็นลูกของคุณป้าแล้วแม่รับเรามาเป็นลูกบุญธรรมอีกที คือไม่มีเรื่องจริงเลย จนเราเคยไปเปิดเจอในเฟสบุ๊คแม่บอกทุกคนในแชทว่าเราเป็นลูกของพี่สาว รับมาเลี้ยงดูเพราะเอนดู ด้วยความเป็นเด็กเลยไม่โอเคมากๆ เราก็อยู่กับพวกเค้ามาจนปัจจุบัน เค้าพาเราออกจากโรงเรียนประจำ แล้วไปเรียนนานาชาติในกรุงเทพ ระหว่างนั้นก็ดูเหมือนจะดีจนกระทั่งธุรกิจของบ้านมีปัญหาจนกระทั่งต้องพาเราออกจากโรงเรียนอินเตอร์ และค้างค่าเทอมไว้อย่างนั้น จำได้เลยค่ะว่าโดนครูตามให้ออกไปนั่งรอให้ผู้ปกครองมารับกลับบ้านแต่แม่ไม่มารับบ่อยมาก จนเค้าบอกให้เราหยุดไปเรียน แล้วก็หายออกมาจากโรงเรียนแบบดื้อๆ ตอนประมาณ year 10 (ม.4-5 ได้มั้งคะ) เราก็เหมือนเจอเรื่องแนวนี้มาตลอดๆ เรื่องค่าเทอมใดๆ ตอนนั้นป๊าเค้าก็ช่วยไม่ได้ พวกเค้าเลยส่งเราไปเรียน กศน. เราก็ยอมเรียน แต่เรียนไปแล้วเค้าให้เขียนงานเยอะมาก แล้วไปนั่งเฉยๆ เราเลยไม่ค่อยทันค่ะ เพราะเรียน 2 ภาษามาแต่เด็ก แต่ก็พยายามจะเรียนให้ได้ เพราะแค่2 ปีเราก็ได้วุฒิแล้ว จนป๊าเค้าเริ่มลืมตาอ้าปากได้ ก็เริ่มอยากส่งเราเรียนปกติ เราก็เลยได้เรียนแบบ โฮมสคูล ป๊าจะจ้างคนมาสอนรายวิชาให้เราและเค้าก็ให้เราไปสอบเทียบแบบ GED แทน มันเคยมีงวดรอบจ่ายที่ป๊าฝากแม่ไปจ่ายให้เรา เค้าโอนเงินให้แม่ 1 แสนแต่แม่เอาไปสมัครโปรแกรมเรียนเข้าสังคมให้ตัวเอง ที่เป็นการเรียนคอร์สของคนโตๆ อ่ะค่ะ ที่เค้าเข้าไปหาคอนเนคชั่น เราก็เลยอดเรียนต่อแล้วถูกละทิ้งอยู่แบบนั้นป๊าเค้าก็ไม่รู้ เพราะแม่มาบอกเราว่า ป๊าไม่มีเงินส่งและไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ ห้ามเราเอาไปคุยกับเค้า ป๊ากับพี่สาวป๊า เค้าก็เป็นห่วงเรา ถามผ่านแม่มาว่าทำไมเราเรียนไม่จบ สอบไม่ผ่านสักที แม่บอกพวกเค้าไปว่าเราโง่ เงินที่ให้เป็นค่าเดินทางไปเรียนเราเอาไปซื้อของหมด ทั้งๆ ที่เงินเราตอนนั้นป๊าให้เดือนละ 6000 แม่ตัดไปแล้ว 2000 และมีอีกหลายครั้งแม่เอาเงินไปทำอย่างอื่น เพราะเค้าต้องใช้เงินเข้าสังคม เงินไปเรียนเราเลยถูกลดทอนไปค่ะ จนป๊ามารู้จนได้เพราะมาคุยกับเราตรงๆ ช่วงนั้นเราก็ปาไปเกือบ 18-19ละค่ะ ก็คือหลุดจากระบบเรียนมานานมาก ยังไม่ได้เข้ามหาลัย ป๊าแกก็มาถามเราว่าเกิดอะไรขึ้นช่วงนี้แม่ก็แปลกๆ ไป เราก็เลยบอกไปทั้งหมด จนป๊ามาบอกว่า แม่บอกป๊าเค้าว่าอย่างงี๊ๆ ว่าเราโง่ ว่าเราไม่เอาเรียน แล้วเงินที่ให้เราก็คือแยกแล้ว เงินแม่ก็คือป๊าให้เดือนละหลายหมื่น เบิกย่อยได้อีกด้วย เราก็เลย งง เพราะแม่ชอบมีเงินติดบัญชีไม่กี่พันกี่ร้อยตลอด แต่ช่วงที่เงินเป็นแสนก็คือชีจะพาไปทายข้าวดีๆ ดีอยู่แค่ 5-6 วันสักพักก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม มารู้มีหลังว่าแม่เอาไปดาวน์รถหรูบ้าง เอาไปใช้หนี้ที่ยืมมา บางทีก็เอาไปปรณนิบัติ คนอื่นๆ  ไปต่างประเทศแบบบอกว่ามีงานแต่จริงๆ ไม่มี จนป๊าเค้าแยกค่าใช้จ่ายเรากับแม่ออกมา เราก็เลยได้กลับไปเรียนตามที่หวัง จริงๆ ะราก็อยากไปเรียนมหาลัยต่างประเทศ จนลดมาเหลือในประเทศแต่ยังเป็นมหาลัยท้อป แล้วก็ลดมาอีกเพราะแม่ใช้มุกเดิมมากดดันเราว่า เราโง่ เข้าไม่ได้ เราก็เชื่อคำพูดเค้าแล้วดาวน์, ซึม หมดไฟ เรียนไม่ได้ไปช่วงหนึ่ง ร้องไห้ทุกวัน ไหนจะโดนครอบครัวฝั่งป๊าแซะแขวะรังเกียจเราเพราะเป็นลูกติด คือทุกคนเค้าดูแม่เราออกว่าเป็นยังไงแต่ทำอะไรแม่ไม่ได้เพราะแม่มีป๊าคอยกันให้เลยเอามาลงกับเรา คือมันโดนหลายทางมาก เพื่อนเราก็ไม่มี คือเป็นคนดวงไม่ดีเรื่องเพื่อน ก็เบยไม่มีใคร แม่เค้าก็พาคนเข้ามาอยู่ด้วย(ผู้หญิง) มาเป็นมือขวาเค้าทก็ดันโดนเหล่า น้าๆ พวกนี้แซะซ้ำไปอีก คือแท่เหมือนเกลียดเราค่ะ เราก็ไม่รู้จะทำยังไง ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเค้า คือไม่รู้ต้องทำตัวยังไงเลยจริงๆ เราก็อยากมีชีวิตของเรา เคยอยากจะหนีออกจากบ้านตามประสาวัยรุ่นไปอยู่เอง แต่ดันสอบติดมหาลัยก่อน ก็เลยอยู่ต่อ ค่าเทอมมหาลัยป๊าเค้าก็เป็นคนจัดการให้ อ่อ มีเพิ่มคือตอนที่แม่เค้าไปเข้าคอร์สคอนเนคชั่นอันนั้นแล้วระหว่างนั้นเค้ามีคนมาจีบเพราะเค้าไปบอกคนอื่นว่าเค้าเป็นลูกนักการเมือง โสด มีลูกติด 2 คน คือน้องชาย2คน(ที่เกิดจากป๊า) ซึ่งน้องชายสองคนนี้เกิดหลังจากที่เราออกจากนานาชาติพอดีค่ะ เราเลยได้เลี้ยงน้องๆ ระหว่างที่ไม่มีที่เรียนอยู่กับพวกปู่ย่าของน้องๆ นั่นแหละค่ะช่วงที่เราโดนญาติฝั่งป๊ารังแก ระหว่างนั้นแม่ก็เอาเงินเรียนเราไปเข้าคอร์สแล้วเค้าก็พบกับผู้ชายคนใหม่ ที่น่าจะรวยกว่าป๊า ตอนนั้นเค้าพร้อมจะไปมาก บอกเราตลอดว่าจะเลิกกับป๊าอย่างนั้นอย่างนี้แต่ด้วยความที่เค้าโกหกทุกคน เค้าเลยจับได้ ทำให้แม่ไม่ได้ไปต่อกับลุงคนนั้น ป๊าก็เศร้ามาก เห็นสภาพป๊าตอนนั้นก็คือทำร้ายร่างกายตัวเองจนช้ำ จนผู้ชายคนนั้นก็ติดต่อป๊ามาจนได้ แล้วทุกเรื่องก็กระจ่าง ตอนยั้นนี่ก็ งง แม่ เค้าทิ้งเราให้อยู่บเานป๊า แล้วเค้าออกไปอยู่คอนโดเอง แต่เราก็ไม่สนใจอะไรมากโฟกัสเรียน แต่เวลาป๊ากับแม่ทะเลาะกันคือเค้าจะดึงเราไปเกี่ยวข้องด้วยทุกครั้ง พอเค้าดีกัน เค้าก็ทิ้งเราไว้ข้างหลัง หลายครั้งพอดีกัน แล้วแม่ไม่พอใจเรา เค้าก็จะบอกป๊าให้พาบเกลียดเราไปด้วย ไม่รับสายเรา ไม่สนใจเรา เค้าเคยโมโหเราจนเค้าขนอาหารกลับไปบ้านต่างจังหวัดโดยทิ้งเราไว้ที่บ้าน ไม่ให้เงินบ่อยมาก จนเราเครียด เวลามีอาหารเราก็พยายามจะกินไว้ จนหุ่นเราจาก 46 พุ่งมาจะ 70 เพราะเหมือนกลัว เลยเป็นแบบนี้ แล้วก็จะโดนแม่ด่าว่าอ้วน ไม่ใช่ลูกเค้า เราก็ล้วงคออ้วกอีก แต่มันก็ไม่ได้ผลอะไรกลับกลายเป็นว่าจนปัจจุบันเรากลายเป็นคนที่ชอบขย่อนอาหารออกมาเวลาทานเยอะๆ ตลอด จนกระทั่งปัจจุบัน แม่เราก็ยังเป็นแบบเดิม แต่มันหนักขึ้นเพราะแม่เอาเรื่องเราไปเล่าให้ป๊าฟังบอกว่าเราไม่ดี แล้วป๊าก็เชื่อแม่ แล้วพวกเค้าก็พาลเกลียดเราทั้งคู่(เป็นช่วงๆ) เราเข้ามหาลัยตอน 22จะ 23 เราเรียนแบบ 3 ปีครึ่ง เหลืออีก ปีกับไม่กี่เดือนเราก็จะเรียนจบแต่เราดันเรียนดีจนอาจารย์อยากให้เราไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ 1 ปี เราก็ไปขอพวกเค้าแล้วก็เหมือนจะได้แต่ก็ถูกปล่อยปะละเลยมา แล้วก็มีอีกหลายๆ อย่างแต่ก็วนๆ แบบเดิม จนเราในวัย 24 จะ 25 ตอนนี้ ยังเรียนไม่จบแต่เราก็อยสกจะหลุดพ้นจากพวกเค้ามากๆๆๆๆ แต่ก็ต้องทนจนจบให้ได้ ดั๊นมาเจอเรื่องไปแลกเปลี่ยนแล้วแม่บอกว่าจะจัดการให้ ตอนนี้เลยเป็นทุกข์ค่ะ เพราะพวกคณะบดีก็ก็ช่วยพุชเราเต็มที่ ยินดีที่ทางต่างประเทศ accept เราแล้ว แต่ตอนนี้ถึง process จ่ายเงินแม่ก็ยังปล่อยเบลอ แถมมานั่งโมโหเรา 3-4 วันที อีก แล้วรวมหัวกับป๊าเกลียดเราไปอีก เพราะป๊าฟังแต่แม่ แบ้วแม่ชอบตีความให้เราดูไม่ดี เวลาเราทำดีกับใคร แม่ก็จะมาพูดให้เราฟังว่ารู้นะว่าเราสตอเบอร์รี่ทำดีกับคนอื่น แต่เราไม่ได้เป็นแบบนั้นคือเราชอบอยู่กับคนแก่มากๆๆๆ แล้วเป็นคุณย่า(แม่ของป๊า) แม่เราเลยไม่พอใจ 

เราก็คิดในใจเอาเองนะคะว่าหรือเพราะเราถูกรายล้อมด้วยผู้ใหญ่ที่เค้ายังไม่เชื่อในตัวเองไหม แต่เราก็โชคดีที่พวกเค้าส่งเราเรียนดีๆ แต่ตัวเราอ่ะเรารู้จุดอ่อนว่ายังไม่เข้มแข็งพอจะยืนด้วยตัวเอง ไม่แน่วแน่ แม่เด็ดขาดเราเลยวนลูปนี้ไหม เราค่อนข้างเป็นคนคิดมาก ตอนนี้ก็พยายามปล่อยอดีตไป พยายามรักตัวเอง โฟกัสตัวเอง แต่พอหันกลับมาเจอครอบครัวแบบนี้ เราไร้ที่พึ่งเราก็จะทุกข์ คือมันอยากหลุดพ้นจริงๆ นะคะ เคยมีช่วงสั้นๆ ได้ไปฝึกงาน เลยเลือกไปอยู่ไกลๆ ได้ลองใช้ชีวิตเองแล้วมันมีความสุขมากถึงแม้จะไม่ได้สบายแต่ก็ได้ดิ้นรนเอง ได้รู้ถึงศักยภสพตัวเองที่ถูกพ่อแม่กดมาตลอด เราอยากเป็นมนุษย์กล้าพูด กล้าผิด กล้าถูก กล้าในทุกๆ อย่าง แต่ตอนนี้กลัวมากๆ เพราะเนี่ยทุกวันนี้เรายังติดที่กลัวพวกเค้า กลัวว่าเค้าจะไม่ส่งเรียนต่อ คือมันต้องเป็นพลังงานแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยไหม เค้าไม่พอใจเราก็ไม่ให้เงิน ไม่ให้นั่นนี่