สวัสดีครับผมปัจจุบันอายุ18ย่าง19กำลังจะขึ้นมหาลัยปี1
ผมเป็นลูกชายคนเล็กครับ ผมเป็นเด็กที่พ่อแม่มักจะห้ามและอยู่ในกรอบตลอดมาจนกระทั่งผมจบม.3และไปเรียนต่อ ปวช.จึงได้เริ่มเปิดโลกมากขึ้น ผมเริ่มมีเพื่อนมีสังคมและค่อนข้างเทไปติดเพื่อนเพราะผมไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย พ่อแม่ประคบประง่มผมเป็นเด็กผู้หญิงเลย พ่อผมเป็นคนดุมากผมค่อนข้างกลัวคำพูดของเขา ผมเริ่มติดเพื่อนแต่ผมไม่ได้เกเรไม่เอาเรียน(ผมติดมหาลัยก่อนเพื่อนๆในรุ่น)พ่อแม่มักจะให้ผมอยู่ในกรอบแบบนั้นแบบนี้ผมเริ่มอยากจะออกนอกกรอบ(เที่ยวเล่น อยู่บ้านเพื่อน) เพราะผมพึ่งเคยมีเพื่อนๆที่ผมแทบไม่เคยมี ผมมีความสุขมากๆ อยากอยู่ อยากค้าง พ่อแม่มักจะปฏิเสธหัวชนฝา ห้ามผม
พอผมเข้าช่วง ปวช.3 ผมอยากจะคุยอยากจะขออยู่กับเพื่อนนานๆบ้างผมรู้ว่าดึกก็ไม่สมควรแต่ผมรู้สึกว่าผมดูแลตัวเองได้(ผมขับรถยนต์ ไม่ค่อยกินเหล้า)
พวกท่านมักจะตามและโวยวายทุกครั้ง ผมช่วง ปวช.1-2 ผมดื้อและไปไหนไม่บอกเพราะรู้ว่าแกจะปฏิเสธจะห้ามและจะทักมาต่อว่า ผมเลยกลัวและเลือกทางนี้ พอผมเริ่มคิดได้และหันมาตอบ บอกและรายงาน อยากให้ท่านรู้ว่าผมไปไหน แต่อย่างที่คาดแกจะบังคับจะตามให้กลับบ่อยๆครั้ง โทรมาตามทักมาว่า ผมเคยเปิดใจคุยกับพวกท่านผมขอให้พวกท่านเข้าใจและปล่อยผมบ้างเหมือนพ่อแม่ของเพื่อนๆ(ส่วนตัวผมมีความรับผิดชอบ) แต่พวกทักมาจะห้ามและไม่ค่อยให้พอผมเริ่มขับรถยนต์ ผมจึงอยากออกไปหาเพื่อนๆบ่อยๆแกมักจะโทรตามหรือบังคับกลับค่อนข้างไว ขึ้นมหาลัยอีกไม่กี่เดือนนี้ผมขอแค่อยากให้เข้าใจเพราะผมก็อยากมีโลกส่วนตัว ผมเข้าใจว่ากลัวผมเหลวไหล แต่ผมมักจะทำให้พวกท่านเห็นว่าสิ่งที่ท่านขอผมทำให้ได้เสมอรู้ว่าตัวเองไม่ใช่เด็กดีขนาดนั้นแต่ผมก็ทำได้ ผมปรึกษาญาติๆเขาบอกผมมาตลอดว่าผมค่อนข้างอยู่ในกรอบและเชื่อฟังพ่อแม่ ผมก็อยากจะมีสังคม อยากจะมีเพื่อน ผมเข้าใจถึงความเป็นห่วงจึงเลือกที่จะบอกทุกอย่างทำอะไรอยู่อยู่ไหน แต่เขาก็จะบังคับให้รีบกลับ ผมอึดอัดมากครับ ขอวิธีแก้ไขทีครับ
พ่อแม่ไม่ปล่อย(มักจะบังคับหรือตามติดมากไป)
ผมเป็นลูกชายคนเล็กครับ ผมเป็นเด็กที่พ่อแม่มักจะห้ามและอยู่ในกรอบตลอดมาจนกระทั่งผมจบม.3และไปเรียนต่อ ปวช.จึงได้เริ่มเปิดโลกมากขึ้น ผมเริ่มมีเพื่อนมีสังคมและค่อนข้างเทไปติดเพื่อนเพราะผมไม่ค่อยได้ออกไปไหนเลย พ่อแม่ประคบประง่มผมเป็นเด็กผู้หญิงเลย พ่อผมเป็นคนดุมากผมค่อนข้างกลัวคำพูดของเขา ผมเริ่มติดเพื่อนแต่ผมไม่ได้เกเรไม่เอาเรียน(ผมติดมหาลัยก่อนเพื่อนๆในรุ่น)พ่อแม่มักจะให้ผมอยู่ในกรอบแบบนั้นแบบนี้ผมเริ่มอยากจะออกนอกกรอบ(เที่ยวเล่น อยู่บ้านเพื่อน) เพราะผมพึ่งเคยมีเพื่อนๆที่ผมแทบไม่เคยมี ผมมีความสุขมากๆ อยากอยู่ อยากค้าง พ่อแม่มักจะปฏิเสธหัวชนฝา ห้ามผม
พอผมเข้าช่วง ปวช.3 ผมอยากจะคุยอยากจะขออยู่กับเพื่อนนานๆบ้างผมรู้ว่าดึกก็ไม่สมควรแต่ผมรู้สึกว่าผมดูแลตัวเองได้(ผมขับรถยนต์ ไม่ค่อยกินเหล้า)
พวกท่านมักจะตามและโวยวายทุกครั้ง ผมช่วง ปวช.1-2 ผมดื้อและไปไหนไม่บอกเพราะรู้ว่าแกจะปฏิเสธจะห้ามและจะทักมาต่อว่า ผมเลยกลัวและเลือกทางนี้ พอผมเริ่มคิดได้และหันมาตอบ บอกและรายงาน อยากให้ท่านรู้ว่าผมไปไหน แต่อย่างที่คาดแกจะบังคับจะตามให้กลับบ่อยๆครั้ง โทรมาตามทักมาว่า ผมเคยเปิดใจคุยกับพวกท่านผมขอให้พวกท่านเข้าใจและปล่อยผมบ้างเหมือนพ่อแม่ของเพื่อนๆ(ส่วนตัวผมมีความรับผิดชอบ) แต่พวกทักมาจะห้ามและไม่ค่อยให้พอผมเริ่มขับรถยนต์ ผมจึงอยากออกไปหาเพื่อนๆบ่อยๆแกมักจะโทรตามหรือบังคับกลับค่อนข้างไว ขึ้นมหาลัยอีกไม่กี่เดือนนี้ผมขอแค่อยากให้เข้าใจเพราะผมก็อยากมีโลกส่วนตัว ผมเข้าใจว่ากลัวผมเหลวไหล แต่ผมมักจะทำให้พวกท่านเห็นว่าสิ่งที่ท่านขอผมทำให้ได้เสมอรู้ว่าตัวเองไม่ใช่เด็กดีขนาดนั้นแต่ผมก็ทำได้ ผมปรึกษาญาติๆเขาบอกผมมาตลอดว่าผมค่อนข้างอยู่ในกรอบและเชื่อฟังพ่อแม่ ผมก็อยากจะมีสังคม อยากจะมีเพื่อน ผมเข้าใจถึงความเป็นห่วงจึงเลือกที่จะบอกทุกอย่างทำอะไรอยู่อยู่ไหน แต่เขาก็จะบังคับให้รีบกลับ ผมอึดอัดมากครับ ขอวิธีแก้ไขทีครับ