เรื่องย่อ:
Once Upon a Time… in Hollywood (2019) คือภาพยนตร์ลำดับที่ 9 ของ
Quentin Tarantino ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความทรงจำและความเสียดสีในฮอลลีวูดยุคปลายทศวรรษ 1960 เล่าเรื่องของ
Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) อดีตดาราซีรีส์คาวบอยที่กำลังอยู่ในช่วงขาลงของอาชีพ และ
Cliff Booth (Brad Pitt) สตั๊นท์แมนผู้ซื่อสัตย์และกลายเป็นเพื่อนสนิทในชีวิตจริง
ในขณะที่ Rick พยายามยื้ออาชีพนักแสดงของตนไว้ท่ามกลางโลกที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาต้องเผชิญกับความกลัวการล้าสมัย และความไม่แน่นอนของอนาคต ด้าน Cliff ซึ่งมีชีวิตแบบลุยๆ และไม่แคร์กระแสโลก ก็คอยเป็นที่พักพิงทางใจให้ Rick เสมอ
และอีกฝั่งหนึ่ง หนังยังถ่ายทอดชีวิตของ
Sharon Tate (Margot Robbie) ดาราหญิงดาวรุ่งที่ใช้ชีวิตอย่างสดใส ก่อนที่เหตุการณ์โศกนาฏกรรมจริงในประวัติศาสตร์ — คดีฆาตกรรมโดยลัทธิ
Charles Manson — จะกลายเป็นฉากหลังอันสำคัญของเรื่อง
รีวิวหลังดู:
Once Upon a Time… in Hollywood ไม่ใช่หนังแอ็กชัน หรือหนังฆาตกรรมแบบตรงไปตรงมา แต่มันคือ “บทกวีรักของ Tarantino ที่เขียนถึงยุคทองของฮอลลีวูด” — และเขาเขียนมันด้วยกล้อง, แสงแดด, รถคลาสสิก, เพลงยุค 60 และความรู้สึก “โหยหาอดีต” อย่างบริสุทธิ์
Leonardo DiCaprio เล่นบท Rick ได้ยอดเยี่ยมที่สุดบทหนึ่งในชีวิตการแสดงของเขา ทั้งอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ความเปราะบาง ความมั่นใจเกินจริง และความขี้กลัวที่น่าเอ็นดู ส่วน
Brad Pitt ก็เท่ระเบิด เฉียบขาด และคว้า
รางวัลออสการ์สาขานักแสดงสมทบชาย ไปครองจากบท Cliff ที่ทั้งนิ่ง ขำ และโคตรทรงพลัง
ฉากจบของหนังคือสิ่งที่ “Tarantino เท่านั้นที่กล้าทำ” — เปลี่ยนประวัติศาสตร์จริงให้กลายเป็นแฟนตาซีของการ “ให้ความยุติธรรมกับอดีต” ผ่านความรุนแรงแบบเหนือจริงที่ทั้งโหด มันส์ และสะใจ
จุดเด่น:
การแสดงระดับมาสเตอร์คลาสของ DiCaprio และ Pitt
งานภาพที่ถ่ายทอดลอสแองเจลิสยุค 1969 ได้อย่างมีชีวิต
ดนตรีประกอบ เพลงเก่า และโทนหนังที่เต็มไปด้วยอารมณ์
ฉากจบที่ทั้งพลิกความคาดหมายและสร้างพลังสะเทือนอารมณ์
บทสนทนา Tarantino-style ที่คม ขำ และเป็นธรรมชาติ
จุดสังเกต:
หนังเดินเรื่องช้าและเน้นอารมณ์มากกว่าพล็อต
คนที่ไม่อินกับวัฒนธรรมยุค 60 หรือไม่รู้บริบท Manson Family อาจรู้สึกว่าหนัง “ไม่มีอะไร”
คะแนน IMDb: ⭐️ 7.6/10
รางวัล: ชนะ 2 รางวัลออสการ์ (Brad Pitt, Production Design) และเข้าชิงรวม 10 สาขา รวมถึง
Best Picture และ
Best Director
สรุป:
Once Upon a Time… in Hollywood คือจดหมายรักจาก Quentin Tarantino ถึงโลกเก่าของหนังฮอลลีวูด มันทั้งขำ ขม และขับกล่อมเหมือนเพลงเก่าที่คุณอาจไม่เข้าใจเนื้อทั้งหมด แต่ฟังแล้ว “คิดถึงสิ่งที่ไม่มีอยู่แล้วในวันนี้”
“มันไม่ใช่เรื่องจริง แต่มันคือความรู้สึกจริง
เพราะในโลกของหนัง… ความยุติธรรมเกิดขึ้นได้ แม้ในอดีตที่เราเปลี่ยนไม่ได้”
นี่คือเทพนิยาย…ในแบบฉบับของฮอลลีวูด.
Once Upon a Time… in Hollywood (2019): บทเพลงกล่อมอเมริกายุค 60 ที่ทั้งขมขื่นและงดงาม
เรื่องย่อ:
Once Upon a Time… in Hollywood (2019) คือภาพยนตร์ลำดับที่ 9 ของ Quentin Tarantino ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความทรงจำและความเสียดสีในฮอลลีวูดยุคปลายทศวรรษ 1960 เล่าเรื่องของ Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) อดีตดาราซีรีส์คาวบอยที่กำลังอยู่ในช่วงขาลงของอาชีพ และ Cliff Booth (Brad Pitt) สตั๊นท์แมนผู้ซื่อสัตย์และกลายเป็นเพื่อนสนิทในชีวิตจริง
ในขณะที่ Rick พยายามยื้ออาชีพนักแสดงของตนไว้ท่ามกลางโลกที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาต้องเผชิญกับความกลัวการล้าสมัย และความไม่แน่นอนของอนาคต ด้าน Cliff ซึ่งมีชีวิตแบบลุยๆ และไม่แคร์กระแสโลก ก็คอยเป็นที่พักพิงทางใจให้ Rick เสมอ
และอีกฝั่งหนึ่ง หนังยังถ่ายทอดชีวิตของ Sharon Tate (Margot Robbie) ดาราหญิงดาวรุ่งที่ใช้ชีวิตอย่างสดใส ก่อนที่เหตุการณ์โศกนาฏกรรมจริงในประวัติศาสตร์ — คดีฆาตกรรมโดยลัทธิ Charles Manson — จะกลายเป็นฉากหลังอันสำคัญของเรื่อง
รีวิวหลังดู:
Once Upon a Time… in Hollywood ไม่ใช่หนังแอ็กชัน หรือหนังฆาตกรรมแบบตรงไปตรงมา แต่มันคือ “บทกวีรักของ Tarantino ที่เขียนถึงยุคทองของฮอลลีวูด” — และเขาเขียนมันด้วยกล้อง, แสงแดด, รถคลาสสิก, เพลงยุค 60 และความรู้สึก “โหยหาอดีต” อย่างบริสุทธิ์
Leonardo DiCaprio เล่นบท Rick ได้ยอดเยี่ยมที่สุดบทหนึ่งในชีวิตการแสดงของเขา ทั้งอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ความเปราะบาง ความมั่นใจเกินจริง และความขี้กลัวที่น่าเอ็นดู ส่วน Brad Pitt ก็เท่ระเบิด เฉียบขาด และคว้า รางวัลออสการ์สาขานักแสดงสมทบชาย ไปครองจากบท Cliff ที่ทั้งนิ่ง ขำ และโคตรทรงพลัง
ฉากจบของหนังคือสิ่งที่ “Tarantino เท่านั้นที่กล้าทำ” — เปลี่ยนประวัติศาสตร์จริงให้กลายเป็นแฟนตาซีของการ “ให้ความยุติธรรมกับอดีต” ผ่านความรุนแรงแบบเหนือจริงที่ทั้งโหด มันส์ และสะใจ
จุดเด่น:
การแสดงระดับมาสเตอร์คลาสของ DiCaprio และ Pitt
งานภาพที่ถ่ายทอดลอสแองเจลิสยุค 1969 ได้อย่างมีชีวิต
ดนตรีประกอบ เพลงเก่า และโทนหนังที่เต็มไปด้วยอารมณ์
ฉากจบที่ทั้งพลิกความคาดหมายและสร้างพลังสะเทือนอารมณ์
บทสนทนา Tarantino-style ที่คม ขำ และเป็นธรรมชาติ
จุดสังเกต:
หนังเดินเรื่องช้าและเน้นอารมณ์มากกว่าพล็อต
คนที่ไม่อินกับวัฒนธรรมยุค 60 หรือไม่รู้บริบท Manson Family อาจรู้สึกว่าหนัง “ไม่มีอะไร”
คะแนน IMDb: ⭐️ 7.6/10
รางวัล: ชนะ 2 รางวัลออสการ์ (Brad Pitt, Production Design) และเข้าชิงรวม 10 สาขา รวมถึง Best Picture และ Best Director
สรุป:
Once Upon a Time… in Hollywood คือจดหมายรักจาก Quentin Tarantino ถึงโลกเก่าของหนังฮอลลีวูด มันทั้งขำ ขม และขับกล่อมเหมือนเพลงเก่าที่คุณอาจไม่เข้าใจเนื้อทั้งหมด แต่ฟังแล้ว “คิดถึงสิ่งที่ไม่มีอยู่แล้วในวันนี้”
“มันไม่ใช่เรื่องจริง แต่มันคือความรู้สึกจริง
เพราะในโลกของหนัง… ความยุติธรรมเกิดขึ้นได้ แม้ในอดีตที่เราเปลี่ยนไม่ได้”
นี่คือเทพนิยาย…ในแบบฉบับของฮอลลีวูด.