สวัสดีครับ วันนี้เรามีเรื่องที่อยากจะระบาย มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของเราเอง
เริ่มเรื่องเลยก็คือ เราเป็นเด็กซิ่วอยู่บ้าน (เคยไปเรียนมหาลัยเทอมนึง ได้เกรด 3.8) แล้วพอวันที่ 16 เม.ย. ที่ผ่านมา ประกาศผลสอบ A-LEVEL ไม่รู้ทำไมตอนรู้คะแนนในใจของเรามันถึงได้ว่างเปล่าเหลือเกิน ทั้งที่คะแนนดีมาก (ได้คณิต 1 2 กับ ฟิสิกส์ อย่างละ 70+ คะแนน)
ผมรู้สึกว่าต่อให้ผมทำดีแค่ไหน ต่อให้เรียนเก่งแค่ไหน พ่อแม่ก็ไม่สนใจผมอยู่ดี เพราะ พวกเขาต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่กันหมดเลย แถมมีลูก หรือ (น้องต่าง พ่อ/แม่ ของผมด้วย) ผมคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นความผิดพลาดของพ่อแม่ (ไม่งั้นเขาคงไม่ทิ้งผมไปมีลูกใหม่) มันโคตรเจ็บปวดเลยอ่ะ ผมเชื่อฟังพ่อแม่มาตลอด ไม่ทำตัวเกเรให้พวกเขาลำบากใจ ตอนซิ่วพ่อแม่ก็แทบไม่ให้เงินผมเลย จนผมไม่มีเงิน เลยไปหางานทำ (ผมเริ่มทำงานวันที่ 11 มี.ค. หลังสอบ A-LEVEL เสร็จพอดี) แต่ก็ดันเจอสังคมแย่ๆ อีก
ตั้งแต่พ่อแม่เลิกกัน ปกติผมจะอยู่กับย่าและญาติๆ แต่ผมเคยไปอยู่กับแม่ 2 ปี ตอนนั้นผมโคตรรู้สึกเป็นส่วนเกินเลยอ่ะ ตอนนั้น มีแม่ พ่อใหม่และน้องต่างพ่อ ตอนนั้นไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมก็เหมือนเป็นคนผิดอ่ะ แค่หายใจก็ยังผิดเลย ไม่ว่าจะยังไงแม่ก็จะเข้าข้างพ่อใหม่กับน้องต่างพ่อให้ได้ พอกลับมาอยู่บ้านคุณย่าก็ใช้ชีวิตปกติ จนพ่อมาบอกว่ามีน้องเมื่อปีที่แล้ว และชวนไปอยู่ด้วย ผมก็ลองไปอยู่กับเขาดู ภาพจำเดิมๆ มันก็กลับมา รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินเหมือนเดิม แต่ยังดีที่พอมีพื้นที่ให้หายใจอยู่บ้าง จนสุดท้ายผมก็ย้ายกลับมาอยู่บ้านคุณย่าเหมือนเดิม
สิ่งที่เราต้องการ ก็แค่อยากจะมีชีวิตธรรมดาๆ ก็แค่นั้นอ่ะ กลับมาเจอพ่อแม่ ไปโรงเรียนก็อยู่กับเพื่อน ตอนเราไปใช้ชีวิตที่มหาลัย แล้วได้เจอกับเพื่อนๆ ได้อยู่หอ ได้ใช้ชีวิตกับเพื่อนๆ มันโคตรจะรู้สึกดีเลย ยังเคยคิดว่าไม่น่าซิ่วออกมาเลย ไม่ใช่เพราะว่าเสียดายเกรด แต่เพราะเสียดายเพื่อนที่เคยคบๆ กันมา ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังคุยกันอยู่บ้าง แต่ด้วยความเหินห่าง ทำให้ไม่ได้สนิทกันเหมือนแต่ก่อน
เรารู้สึกเหมือนบนโลกนี้ไม่มีใครต้องการเราเลย แฟนก็ไม่เคยมี ส่วนเพื่อนเขาก็ไปใช้ชีวิตของเขา ตอนนี้เพื่อนของเราคงมีแต่คณิตศาสตร์ ไม่รู้ว่าตอนนี้เราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ในเมื่อแม้แต่พ่อแม่ก็ยังไม่ต้องการเรา
แล้วผมควรทำยังไงดี ควรจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี ต้องทำยังไงถึงจะเลิกคิดเรื่องที่ว่าตัวเองคือความผิดพลาด ตัวเองไม่มีค่า ตัวเองหมดประโยชน์แล้ว และสามารถที่จะก้าวเดินต่อไปได้สักทีครับ
นี่เรายังเป็นคนสำคัญของครอบครัวอยู่มั้ย
เริ่มเรื่องเลยก็คือ เราเป็นเด็กซิ่วอยู่บ้าน (เคยไปเรียนมหาลัยเทอมนึง ได้เกรด 3.8) แล้วพอวันที่ 16 เม.ย. ที่ผ่านมา ประกาศผลสอบ A-LEVEL ไม่รู้ทำไมตอนรู้คะแนนในใจของเรามันถึงได้ว่างเปล่าเหลือเกิน ทั้งที่คะแนนดีมาก (ได้คณิต 1 2 กับ ฟิสิกส์ อย่างละ 70+ คะแนน)
ผมรู้สึกว่าต่อให้ผมทำดีแค่ไหน ต่อให้เรียนเก่งแค่ไหน พ่อแม่ก็ไม่สนใจผมอยู่ดี เพราะ พวกเขาต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่กันหมดเลย แถมมีลูก หรือ (น้องต่าง พ่อ/แม่ ของผมด้วย) ผมคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นความผิดพลาดของพ่อแม่ (ไม่งั้นเขาคงไม่ทิ้งผมไปมีลูกใหม่) มันโคตรเจ็บปวดเลยอ่ะ ผมเชื่อฟังพ่อแม่มาตลอด ไม่ทำตัวเกเรให้พวกเขาลำบากใจ ตอนซิ่วพ่อแม่ก็แทบไม่ให้เงินผมเลย จนผมไม่มีเงิน เลยไปหางานทำ (ผมเริ่มทำงานวันที่ 11 มี.ค. หลังสอบ A-LEVEL เสร็จพอดี) แต่ก็ดันเจอสังคมแย่ๆ อีก
ตั้งแต่พ่อแม่เลิกกัน ปกติผมจะอยู่กับย่าและญาติๆ แต่ผมเคยไปอยู่กับแม่ 2 ปี ตอนนั้นผมโคตรรู้สึกเป็นส่วนเกินเลยอ่ะ ตอนนั้น มีแม่ พ่อใหม่และน้องต่างพ่อ ตอนนั้นไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมก็เหมือนเป็นคนผิดอ่ะ แค่หายใจก็ยังผิดเลย ไม่ว่าจะยังไงแม่ก็จะเข้าข้างพ่อใหม่กับน้องต่างพ่อให้ได้ พอกลับมาอยู่บ้านคุณย่าก็ใช้ชีวิตปกติ จนพ่อมาบอกว่ามีน้องเมื่อปีที่แล้ว และชวนไปอยู่ด้วย ผมก็ลองไปอยู่กับเขาดู ภาพจำเดิมๆ มันก็กลับมา รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินเหมือนเดิม แต่ยังดีที่พอมีพื้นที่ให้หายใจอยู่บ้าง จนสุดท้ายผมก็ย้ายกลับมาอยู่บ้านคุณย่าเหมือนเดิม
สิ่งที่เราต้องการ ก็แค่อยากจะมีชีวิตธรรมดาๆ ก็แค่นั้นอ่ะ กลับมาเจอพ่อแม่ ไปโรงเรียนก็อยู่กับเพื่อน ตอนเราไปใช้ชีวิตที่มหาลัย แล้วได้เจอกับเพื่อนๆ ได้อยู่หอ ได้ใช้ชีวิตกับเพื่อนๆ มันโคตรจะรู้สึกดีเลย ยังเคยคิดว่าไม่น่าซิ่วออกมาเลย ไม่ใช่เพราะว่าเสียดายเกรด แต่เพราะเสียดายเพื่อนที่เคยคบๆ กันมา ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังคุยกันอยู่บ้าง แต่ด้วยความเหินห่าง ทำให้ไม่ได้สนิทกันเหมือนแต่ก่อน
เรารู้สึกเหมือนบนโลกนี้ไม่มีใครต้องการเราเลย แฟนก็ไม่เคยมี ส่วนเพื่อนเขาก็ไปใช้ชีวิตของเขา ตอนนี้เพื่อนของเราคงมีแต่คณิตศาสตร์ ไม่รู้ว่าตอนนี้เราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ในเมื่อแม้แต่พ่อแม่ก็ยังไม่ต้องการเรา
แล้วผมควรทำยังไงดี ควรจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงดี ต้องทำยังไงถึงจะเลิกคิดเรื่องที่ว่าตัวเองคือความผิดพลาด ตัวเองไม่มีค่า ตัวเองหมดประโยชน์แล้ว และสามารถที่จะก้าวเดินต่อไปได้สักทีครับ