ตอนนี้เรากำลังเฝ้าน้องแมวของเราที่กำลังจะจากไปอยู่ เรานอนเฝ้าเค้ามาทั้งวันทั้งคืนแล้ว และในใจเรารู้สึกทรมานมาก
น้องแมวของเราเริ่มป่วยด้วยโรคไตมาได้ประมาน 4-5 ปีก่อน อาการเริ่มแรกคือเค้าเบื่ออาหาร ไม่ยอมกินอะไร เราก็พาไปหาหมอ ตรวจเจอว่าเป็นโรคไต แต่ตอนนั้นน้องก็อายุราวๆ 20 ปีแล้ว คุณหมอบอกว่า เค้าแก่มากๆ จนอวัยวะภายในก็เสื่อมไปตามเวลา
ตอนนั้นเราคิดว่าเค้าคงใกล้จากไปแล้ว แต่เราทำใจไม่ได้เลย เรานึกภาพวันที่เราอยู่โดยไม่มีเค้าไม่ออก น้องไม่ใช่แค่แมวตัวนึงสำหรับเรา แต่เค้าเป็นเหมือนลูก เป็นเหมือนพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกัน เป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวของเรา เป็นความรักเดียวที่เราสบายใจที่สุดที่จะโอบกอด
ตลอดระยะเวลา 25 ปีที่ผ่านมา น้องจะคอยมาอยู่กับเราตลอด ตั้งแต่สมัยไปโรงเรียน แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนช่วงเย็นๆ เค้าจะมานั่งรอหน้าบ้าน รอเรากลับมาจากโรงเรียน พอเรากลับมาเค้าก็จะเข้าบ้านไปกับเรา พอถึงช่วงที่เราต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย เราต้องไปเรียนไกลบ้าน และไม่สามารถกลับบ้านได้ทุกวันอีกแล้ว แต่แม่ก็เล่าให้ฟังว่าเค้ายังรอเราเหมือนเดิม พ่อกับแม่ก็เลยไปรับไปส่งเราทุกอาทิตย์ ทุกๆ เย็นวันศุกร์เราก็จะได้กลับมาบ้าน และกลับไปในวันอาทิตย์ตอนเย็น แม่บอกว่าน้องแมวเราเค้าก็จะร้องหาเราหลังเรากลับไปตลอด จนกระทั่งเราเรียนจบ เราเลือกที่จะกลับมาทำงานใกล้บ้าน เหตุผลเพราะอยากกลับมาอยู่กับครอบครัว อยากกลับมาอยู่กับแมว (ตอนนั้นเค้าอายุได้ 10 กว่าปีแล้ว เรากลัวตลอดว่าเค้าอาจจะจากเราไป)
เราทำงานเป็นพยาบาล ต้องขึ้นเวรลงเวรไม่เป็นเวลา บางวันกลับบ้านตอนเย็น บางวันกลับบ้านตอนเช้า บางวันกลับบ้านตอนเที่ยงคืนตีหนึ่ง แต่ไม่ว่าเราจะกลับบ้านมาตอนไหน น้องแมวของเราจะรอเราเสมอ เค้ามารอเรากลับบ้านทุกวัน เราสังเกตว่าถ้าเราไม่นอน เค้าก็จะไม่ยอมนอน จะนั่งรอ นอนรอจนกว่าเรานะนอนจริงๆ เค้าถึงจะหลับได้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เค้ามีอาการป่วยหนักๆ เราคิดว่าเค้าจะจากเราไปตลอด เพราะเค้าอายุมากแล้ว แต่เราทำใจไม่ได้เลย เราให้หมอรักษาเต็มที่ตลอด เราพยายามดูแลเค้าอย่างดีที่สุด ต้องเสียเงินมากเท่าไรก็ยอมจ่ายเพื่อให้เค้าได้รับการรักษาที่ดีที่สุด เพื่อยื้อเวลาชีวิตเค้าไว้ จนในที่สุดเค้าก็อาการดีขึ้น จากที่ป่วยหนักๆ (ตอนที่รู้ครั้งแรกว่าป่วยเป็นโรคไต) รักษามาได้ประมาน 1-2 เดือน เค้าก็กลับมาสดใส กินอาหารได้ กินน้ำได้ วิ่งเล่นบ้าง น้ำหนักขึ้นมาเป็นปกติ เค้าดูสดใสไม่เหมือนแมวอายุ 20 กว่าปี ถ้าไม่ใช่คนรู้จักกันหรือคนสนิท คงไม่มีใครเชื่อว่าแมวเราอายุ 20 กว่าปีแล้วจริงๆ
หลังจากวันที่เรารู้ว่าเค้าป่วยเป็นโรคไต เราก็รักษาเค้าอย่างดีมาเรื่อยๆ แต่ระยะเวลาผ่านไป เค้าก็เริ่มแก่ลงอย่างเห็นได้ชัด ช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เค้าเริ่มเดินเหินลำบาก ไม่สามารถกระโดดขึ้นเตียงได้ เราเลยซื้อบันไดสำหรับขึ้นเตียงไว้ให้เค้าแทน แมวเราเป็นแมวฉลาด เราแค่พูดหรือชี้ให้เค้าดูเค้าก็เข้าใจ เค้าใช้บันไดขึ้นเตียงเป็นประจำทุกวัน
จนกระทั่งมาถึงช่วงปีนี้ เราสังเกตว่าเค้าเริ่มกินอาหารได้น้อยลง ปกติเค้ากินอาหารเม็ดโรคไต (เค้าไม่กินอาหารเปียก ทำอย่างไรก็ไม่ยอมกิน) แต่พอเค้าไม่กินอาหารเม็ด เราก็เลยเอาหารแบบเปียกมาบดและป้อนเค้าแทน ควบคู่กับให้น้ำเกลือไปด้วย พาไปให้ที่คลินิกบ้าง รพ.บ้าง หรือไม่ก็ให้เองทางผิวหนังที่บ้าน
จนเมื่อช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา น้องแมวเราเริ่มเดินไม่ไหว เค้าไม่สามารถเดินขึ้นบันไดได้อีกแล้ว แทบจะไม่สามารถยกขาหลังก้าวผ่านประตูแมวได้ เริ่มปัสสาวะราด เพราะเดินไปกระบะทรายไม่ทัน บางครั้งแค่สะบัดหัว เค้ายังเซจนล้ม และเริ่มมีกลิ่นปาก อาการเหล่านี้ทำให้เรารู้ว่ามันคงใกล้มาถึงอีกแล้ว เวลานั้น.. และคราวนี้ ปาฏิหาริย์คงไม่มีอีกแล้ว เราเริ่มคิดกับตัวเองว่าครั้งนี้เราจะทำอย่างไรดี เราควรที่จะทำใจและปล่อยเค้าไปได้หรือยัง 25 ปีสำหรับแมวตัวนึง มันเป็นระยะเวลาที่นานมากๆ ทุกครั้งที่เค้าต้องโดนแทงน้ำเกลือ ต้องกินยาสารพัด ต้องถูกบังคับป้อนข้าว เค้าดูทรมานและเครียดมากๆ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าจะรู้ไหม ว่าที่เค้าต้องเจ็บตัว เพราะเรากำลังช่วยให้เค้ามีชีวิตอยู่ต่อ
ครั้งนี้เราลองปรึกษาแม่และคนรอบตัวดู แต่ในใจเราก็ตัดสินใจไปแล้ว ว่าเราจะไม่ยื้อเค้าให้ทรมานอีกต่อไปแล้ว ถ้าเค้าจะต้องไป เราไม่อยากให้เค้าต้องเจ็บตัวจนจากไป เราไม่อยากให้เค้าต้องจากไปในสถานที่หรืออยู่กับผู้คนที่เค้าไม่คุ้นเคย เราอยากให้เค้าได้อยู่ที่บ้าน อยู่บนเตียง อยู่กับเราในวาระสุดท้ายของชีวิตเค้า เราอยากให้เค้ารู้ว่าเราจะอยู่กับเค้าในทุกลมหายใจ เรากลัวว่าถ้าเอาเค้าไปโรงพยาบาล เค้าอาจจะไม่ได้กลับมาที่บ้านอีก
เมื่อคืนเค้าอาการแย่ลงไปอีก ตอนที่เราพยายามป้อนอาหารให้เค้า เค้าดิ้น แล้วก็นิ่งไป อ้าปากค้างเล็กน้อย เราตกใจมาก และคิดว่าเค้าคงจะไปแล้ว ก็เลยกอดเค้าไว้ พูดร่ำลาและบอกให้เค้าไม่ต้องห่วงเรา เราจะดูแลตัวเองอย่างดี เรากอดเค้าไว้แบบนั้น เค้าก็เริ่มหายใจเบาลง เริ่มกระตุกคล้ายๆไอ เป็นช่วงๆ ขาช่วงล่างขยับไม่ได้เลย ตาค้างหลับตาไม่ได้ แต่ยังขยับหัวได้ เวลาเรียกหรือเค้าได้ยินเสียงคนที่เค้ารู้จัก เค้าจะยังหันหาบ้าง เรานอนอยู่กับเค้าแบบนั้น จับมือเค้าไว้ ไม่กล้าหลับ เราทรมานมาก จากที่คิดว่าทำใจได้แล้ว แต่เค้ามีอาการแบบนี้ทั้งคืน เค้ายังหายใจอยู่ยังไอ กระตุกเป็นช่วงๆ ยังไม่จากไป บางครั้งเหมือนพยายามจะลุกขึ้น เราลองให้น้ำเค้าอีกครั้ง แต่เค้าไม่รับ แล้วก็กลับไปนอนลงเหมือนเดิม
เราเฝ้าเค้าอยู่แบบนี้มาจนถึงตอนนี้ เช้าอีกวันแล้ว เค้ายังหายใจอยู่ ยังพยายามยกหัวตัวเองอยู่บางครั้ง เรานั่งมองเค้ามาตั้งแต่เช้า ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากทิ้งเค้าไว้คนเดียว มันทรมานมาก บางครั้งเหมือนเราทำใจได้ และรู้สึกยินดีถ้าเค้าจะจากไปไม่ต้องเจ็บปวดทรมานจากร่างกายนี้อีกแล้ว แต่บางครั้งเราก็รู้สึกทำใจไม่ได้ เพิ่งผ่านวันเกิดเค้ามาช่วงสงกรานต์เดือนนี้เอง
การนอนรอให้เค้าจากไปมันทรมานเหลือเกิน 😿 เราไม่อยากกินข้าว ไม่อยากทำอะไรเลย ทำอย่างไรดีคะ เข้าใจนะคะ ว่าเรื่องเกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องปกติ แต่เราก็รู้สึกทรมานเหลือเกินกับการเห็นเค้านอนหายใจรวยรินแบบนี้😿😔
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
2/5/68
ขอบคุณทุกข้อความนะคะ หลายๆ ข้อความช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นมาได้มากเลยค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ หลายๆ ท่านแชร์เรื่องราวของสัตว์เลี้ยงตัวเองมา ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่ได้เผชิญเรื่องนี้อยู่คนเดียว ช่วยปลอบประโลมใจมากเลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ
อยากจะแจ้งว่าน้องได้จากไปตั้งแต่วันที่ 26/4/68 ตอน 15.25 น.แล้วค่ะ วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เข้าใจคำว่าใจสลายจริงๆ เป็นยังไง เราบอกกับเค้าว่าเรายินดีที่เค้าจะไม่เจ็บปวดทรมานอีกแล้ว ขอบคุณทุกช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เป็นความสุขความสบายใจให้กันมาตลอด ถึงเวลาแล้วที่เค้าจะได้พักผ่อน เราบอกกับเค้าว่าไม่เป็นไรเราอยู่ได้ แต่พอเค้าไปจริงๆ มันก็ทรมานมาก เราไม่เคยรู้สึกเสียใจเท่านี้มาก่อน ไม่เคยจินตนาการถึงวันที่ไม่มีน้องอยู่ด้วย ภาพที่มองเห็นเค้าวันนั้นและลมหายใจเฮือกสุดท้ายที่เป่ารดแขนเรายังคงจำได้จนถึงตอนนี้อยู่เลยค่ะ 😿 ทุกวันนี้เข้าห้องนอนมายังคิดว่ามีเค้าอยู่ด้วยอยู่เลย แต่เวลาผ่านมาเกือบ 1 สัปดาห์แล้ว ความเศร้ามันก็เริ่มจางลงไปบ้าง หลงเหลือแต่ความคิดถึง ความเสียดาย หรือรู้สึกผิดบางครั้ง เราได้ทำบุญกรวดน้ำและบริจาคเงินช่วยมูลนิธิสัตว์ ได้แต่ขอให้เค้าไปสู่ภพภูมิที่ดี และเมื่อถึงเวลาเราคงได้พบกันอีก
ขอบคุณทุกกำลังใจจากทุกท่านนะคะ 🙏🏻🤍
น้องแมวที่อยู่ด้วยกันมา 25 ปีกำลังจะจากเราไป
น้องแมวของเราเริ่มป่วยด้วยโรคไตมาได้ประมาน 4-5 ปีก่อน อาการเริ่มแรกคือเค้าเบื่ออาหาร ไม่ยอมกินอะไร เราก็พาไปหาหมอ ตรวจเจอว่าเป็นโรคไต แต่ตอนนั้นน้องก็อายุราวๆ 20 ปีแล้ว คุณหมอบอกว่า เค้าแก่มากๆ จนอวัยวะภายในก็เสื่อมไปตามเวลา
ตอนนั้นเราคิดว่าเค้าคงใกล้จากไปแล้ว แต่เราทำใจไม่ได้เลย เรานึกภาพวันที่เราอยู่โดยไม่มีเค้าไม่ออก น้องไม่ใช่แค่แมวตัวนึงสำหรับเรา แต่เค้าเป็นเหมือนลูก เป็นเหมือนพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกัน เป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวของเรา เป็นความรักเดียวที่เราสบายใจที่สุดที่จะโอบกอด
ตลอดระยะเวลา 25 ปีที่ผ่านมา น้องจะคอยมาอยู่กับเราตลอด ตั้งแต่สมัยไปโรงเรียน แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนช่วงเย็นๆ เค้าจะมานั่งรอหน้าบ้าน รอเรากลับมาจากโรงเรียน พอเรากลับมาเค้าก็จะเข้าบ้านไปกับเรา พอถึงช่วงที่เราต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย เราต้องไปเรียนไกลบ้าน และไม่สามารถกลับบ้านได้ทุกวันอีกแล้ว แต่แม่ก็เล่าให้ฟังว่าเค้ายังรอเราเหมือนเดิม พ่อกับแม่ก็เลยไปรับไปส่งเราทุกอาทิตย์ ทุกๆ เย็นวันศุกร์เราก็จะได้กลับมาบ้าน และกลับไปในวันอาทิตย์ตอนเย็น แม่บอกว่าน้องแมวเราเค้าก็จะร้องหาเราหลังเรากลับไปตลอด จนกระทั่งเราเรียนจบ เราเลือกที่จะกลับมาทำงานใกล้บ้าน เหตุผลเพราะอยากกลับมาอยู่กับครอบครัว อยากกลับมาอยู่กับแมว (ตอนนั้นเค้าอายุได้ 10 กว่าปีแล้ว เรากลัวตลอดว่าเค้าอาจจะจากเราไป)
เราทำงานเป็นพยาบาล ต้องขึ้นเวรลงเวรไม่เป็นเวลา บางวันกลับบ้านตอนเย็น บางวันกลับบ้านตอนเช้า บางวันกลับบ้านตอนเที่ยงคืนตีหนึ่ง แต่ไม่ว่าเราจะกลับบ้านมาตอนไหน น้องแมวของเราจะรอเราเสมอ เค้ามารอเรากลับบ้านทุกวัน เราสังเกตว่าถ้าเราไม่นอน เค้าก็จะไม่ยอมนอน จะนั่งรอ นอนรอจนกว่าเรานะนอนจริงๆ เค้าถึงจะหลับได้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เค้ามีอาการป่วยหนักๆ เราคิดว่าเค้าจะจากเราไปตลอด เพราะเค้าอายุมากแล้ว แต่เราทำใจไม่ได้เลย เราให้หมอรักษาเต็มที่ตลอด เราพยายามดูแลเค้าอย่างดีที่สุด ต้องเสียเงินมากเท่าไรก็ยอมจ่ายเพื่อให้เค้าได้รับการรักษาที่ดีที่สุด เพื่อยื้อเวลาชีวิตเค้าไว้ จนในที่สุดเค้าก็อาการดีขึ้น จากที่ป่วยหนักๆ (ตอนที่รู้ครั้งแรกว่าป่วยเป็นโรคไต) รักษามาได้ประมาน 1-2 เดือน เค้าก็กลับมาสดใส กินอาหารได้ กินน้ำได้ วิ่งเล่นบ้าง น้ำหนักขึ้นมาเป็นปกติ เค้าดูสดใสไม่เหมือนแมวอายุ 20 กว่าปี ถ้าไม่ใช่คนรู้จักกันหรือคนสนิท คงไม่มีใครเชื่อว่าแมวเราอายุ 20 กว่าปีแล้วจริงๆ
หลังจากวันที่เรารู้ว่าเค้าป่วยเป็นโรคไต เราก็รักษาเค้าอย่างดีมาเรื่อยๆ แต่ระยะเวลาผ่านไป เค้าก็เริ่มแก่ลงอย่างเห็นได้ชัด ช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เค้าเริ่มเดินเหินลำบาก ไม่สามารถกระโดดขึ้นเตียงได้ เราเลยซื้อบันไดสำหรับขึ้นเตียงไว้ให้เค้าแทน แมวเราเป็นแมวฉลาด เราแค่พูดหรือชี้ให้เค้าดูเค้าก็เข้าใจ เค้าใช้บันไดขึ้นเตียงเป็นประจำทุกวัน
จนกระทั่งมาถึงช่วงปีนี้ เราสังเกตว่าเค้าเริ่มกินอาหารได้น้อยลง ปกติเค้ากินอาหารเม็ดโรคไต (เค้าไม่กินอาหารเปียก ทำอย่างไรก็ไม่ยอมกิน) แต่พอเค้าไม่กินอาหารเม็ด เราก็เลยเอาหารแบบเปียกมาบดและป้อนเค้าแทน ควบคู่กับให้น้ำเกลือไปด้วย พาไปให้ที่คลินิกบ้าง รพ.บ้าง หรือไม่ก็ให้เองทางผิวหนังที่บ้าน
จนเมื่อช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา น้องแมวเราเริ่มเดินไม่ไหว เค้าไม่สามารถเดินขึ้นบันไดได้อีกแล้ว แทบจะไม่สามารถยกขาหลังก้าวผ่านประตูแมวได้ เริ่มปัสสาวะราด เพราะเดินไปกระบะทรายไม่ทัน บางครั้งแค่สะบัดหัว เค้ายังเซจนล้ม และเริ่มมีกลิ่นปาก อาการเหล่านี้ทำให้เรารู้ว่ามันคงใกล้มาถึงอีกแล้ว เวลานั้น.. และคราวนี้ ปาฏิหาริย์คงไม่มีอีกแล้ว เราเริ่มคิดกับตัวเองว่าครั้งนี้เราจะทำอย่างไรดี เราควรที่จะทำใจและปล่อยเค้าไปได้หรือยัง 25 ปีสำหรับแมวตัวนึง มันเป็นระยะเวลาที่นานมากๆ ทุกครั้งที่เค้าต้องโดนแทงน้ำเกลือ ต้องกินยาสารพัด ต้องถูกบังคับป้อนข้าว เค้าดูทรมานและเครียดมากๆ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าจะรู้ไหม ว่าที่เค้าต้องเจ็บตัว เพราะเรากำลังช่วยให้เค้ามีชีวิตอยู่ต่อ
ครั้งนี้เราลองปรึกษาแม่และคนรอบตัวดู แต่ในใจเราก็ตัดสินใจไปแล้ว ว่าเราจะไม่ยื้อเค้าให้ทรมานอีกต่อไปแล้ว ถ้าเค้าจะต้องไป เราไม่อยากให้เค้าต้องเจ็บตัวจนจากไป เราไม่อยากให้เค้าต้องจากไปในสถานที่หรืออยู่กับผู้คนที่เค้าไม่คุ้นเคย เราอยากให้เค้าได้อยู่ที่บ้าน อยู่บนเตียง อยู่กับเราในวาระสุดท้ายของชีวิตเค้า เราอยากให้เค้ารู้ว่าเราจะอยู่กับเค้าในทุกลมหายใจ เรากลัวว่าถ้าเอาเค้าไปโรงพยาบาล เค้าอาจจะไม่ได้กลับมาที่บ้านอีก
เมื่อคืนเค้าอาการแย่ลงไปอีก ตอนที่เราพยายามป้อนอาหารให้เค้า เค้าดิ้น แล้วก็นิ่งไป อ้าปากค้างเล็กน้อย เราตกใจมาก และคิดว่าเค้าคงจะไปแล้ว ก็เลยกอดเค้าไว้ พูดร่ำลาและบอกให้เค้าไม่ต้องห่วงเรา เราจะดูแลตัวเองอย่างดี เรากอดเค้าไว้แบบนั้น เค้าก็เริ่มหายใจเบาลง เริ่มกระตุกคล้ายๆไอ เป็นช่วงๆ ขาช่วงล่างขยับไม่ได้เลย ตาค้างหลับตาไม่ได้ แต่ยังขยับหัวได้ เวลาเรียกหรือเค้าได้ยินเสียงคนที่เค้ารู้จัก เค้าจะยังหันหาบ้าง เรานอนอยู่กับเค้าแบบนั้น จับมือเค้าไว้ ไม่กล้าหลับ เราทรมานมาก จากที่คิดว่าทำใจได้แล้ว แต่เค้ามีอาการแบบนี้ทั้งคืน เค้ายังหายใจอยู่ยังไอ กระตุกเป็นช่วงๆ ยังไม่จากไป บางครั้งเหมือนพยายามจะลุกขึ้น เราลองให้น้ำเค้าอีกครั้ง แต่เค้าไม่รับ แล้วก็กลับไปนอนลงเหมือนเดิม
เราเฝ้าเค้าอยู่แบบนี้มาจนถึงตอนนี้ เช้าอีกวันแล้ว เค้ายังหายใจอยู่ ยังพยายามยกหัวตัวเองอยู่บางครั้ง เรานั่งมองเค้ามาตั้งแต่เช้า ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากทิ้งเค้าไว้คนเดียว มันทรมานมาก บางครั้งเหมือนเราทำใจได้ และรู้สึกยินดีถ้าเค้าจะจากไปไม่ต้องเจ็บปวดทรมานจากร่างกายนี้อีกแล้ว แต่บางครั้งเราก็รู้สึกทำใจไม่ได้ เพิ่งผ่านวันเกิดเค้ามาช่วงสงกรานต์เดือนนี้เอง
การนอนรอให้เค้าจากไปมันทรมานเหลือเกิน 😿 เราไม่อยากกินข้าว ไม่อยากทำอะไรเลย ทำอย่างไรดีคะ เข้าใจนะคะ ว่าเรื่องเกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องปกติ แต่เราก็รู้สึกทรมานเหลือเกินกับการเห็นเค้านอนหายใจรวยรินแบบนี้😿😔
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
2/5/68
ขอบคุณทุกข้อความนะคะ หลายๆ ข้อความช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นมาได้มากเลยค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ หลายๆ ท่านแชร์เรื่องราวของสัตว์เลี้ยงตัวเองมา ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่ได้เผชิญเรื่องนี้อยู่คนเดียว ช่วยปลอบประโลมใจมากเลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ
อยากจะแจ้งว่าน้องได้จากไปตั้งแต่วันที่ 26/4/68 ตอน 15.25 น.แล้วค่ะ วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เข้าใจคำว่าใจสลายจริงๆ เป็นยังไง เราบอกกับเค้าว่าเรายินดีที่เค้าจะไม่เจ็บปวดทรมานอีกแล้ว ขอบคุณทุกช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เป็นความสุขความสบายใจให้กันมาตลอด ถึงเวลาแล้วที่เค้าจะได้พักผ่อน เราบอกกับเค้าว่าไม่เป็นไรเราอยู่ได้ แต่พอเค้าไปจริงๆ มันก็ทรมานมาก เราไม่เคยรู้สึกเสียใจเท่านี้มาก่อน ไม่เคยจินตนาการถึงวันที่ไม่มีน้องอยู่ด้วย ภาพที่มองเห็นเค้าวันนั้นและลมหายใจเฮือกสุดท้ายที่เป่ารดแขนเรายังคงจำได้จนถึงตอนนี้อยู่เลยค่ะ 😿 ทุกวันนี้เข้าห้องนอนมายังคิดว่ามีเค้าอยู่ด้วยอยู่เลย แต่เวลาผ่านมาเกือบ 1 สัปดาห์แล้ว ความเศร้ามันก็เริ่มจางลงไปบ้าง หลงเหลือแต่ความคิดถึง ความเสียดาย หรือรู้สึกผิดบางครั้ง เราได้ทำบุญกรวดน้ำและบริจาคเงินช่วยมูลนิธิสัตว์ ได้แต่ขอให้เค้าไปสู่ภพภูมิที่ดี และเมื่อถึงเวลาเราคงได้พบกันอีก
ขอบคุณทุกกำลังใจจากทุกท่านนะคะ 🙏🏻🤍