ต้องย้อนความก่อนว่าผมเกิดมาในครอบครัวชนชั้นแรงงานหาเช้ากินค่ำคุณแม่ของผมท่านแต่งงานและมีลูกชาย1คนคือพี่ของผมแต่ต่อมาพ่อของพี่ผมก็เสียชีวิตเวลาผ่านมาราวๆ10ปีแม่ของผมก็ได้พบกับพ่อของผมขณะที่ทำงานอยู่ในที่เดียวกันแล้วก็ได้ผมออกมา
(ไม่มั่นใจหรอกนะครับว่าตั้งใจจะมีหรือเปล่า)
แต่ก็ดูอยู่กันเป็นครอบครัวดีมาเรื่อยๆจนผมอายุได้ซัก7-8ขวบแม่กับพ่อของผมก็เลือกที่จะแยกกันอยู่มันค่อนข้างทำได้ง่ายเพราะว่าไม่ได้จดทะเบียนหรือว่ามีเอกสารอะไรมากมายระหว่างกัน
***พูดตามตรงตอนนั้นด้วยความเป็นเด็กก็ไม่ได้คิดอะไร.ได้แต่สงสัยว่าพ่อไปไหนทำไมถึงไม่ได้มาอยู่ด้วยกันแต่แล้วหลังจากนั้นได้ไม่ได้เหมือนว่าแม่ของผมจะกำลังคุยกับใครคนหนึ่งอยู่ด้วยใจที่คิดว่าจะต้องมีคนคอยช่วยเหลือเพื่อจะดูแลลูกทั้ง2คนหรือเพราะเหตุผลอื่นๆผมก็ไม่อาจทราบได้แต่ต้องยอมรับเลยว่าผมค่อนข้างชอบเขานะเขาสนุกดีตลกด้วยส่วนพี่ผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร(เขาเป็นคนอะไรก็ได้น่ะครับ)แต่พอผ่านมาเรื่อยๆเขาก็คุยกันน้อยลงจนไม่ได้คุยกันอีกเลยตอนนั้นผมคงประมาณอายุ10-11ละมั้งครับผมพึ่งมาทราบทีหลังว่าที่แม่ตัดสินใจเลิกคุยกับเขาเพราะเรื่องการพนันและก็อารมณ์ร้อนของเขาพวกเราอยู่กัน3คนแม่ลูก
***จนผมอายุได้14ปีหลังจากตอนนั้นผมชินกับการมีกันอยู่แค่3คนเสียแล้วแต่ว่าแม่ของผมก็มา
ถามว่ามีคนเขาอยากจะคุยกับแม่พวกลูกคิดว่าไงด้วยตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรก็เลยตอบส่งๆไปว่ากก็แล้วแต่แม่สิ..ด้วยความว่าไม่คิดว่าจะมีอะไรมากไปกว่าการที่แค่ลองคุยๆกันดูแล้วจบแต่ความคิดแบบนั้นของผมทำให้ผมต้องมานั่งเสียใจในภายหลังเพราะพวกเขาสองคนตัดสินใจอยู่ด้วยกัน
***ผมไม่ได้เกลียดเขาหรอกนะครับเพียงแต่เพราะความรู้สึกที่ชินกับการมีกันแค่3คนมันกลืนกินผมไปแล้ว+กับความรู้สึกที่ว่ามีกันแค่3คนก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยทำให้ผมค่อนข้างรู้สึกแย่
***ตอนนี้ผมก็อายุ15แล้วเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้จิตใจของผมค่อนข้างจะแย่แต่ผมก็ยังมีปัญหาอื่นๆอีกคือปีหน้าผมจะต้องเรียนม.ปลายแล้วแน่นอนว่าผมวางแผนทุกอย่างและศึกษามาอย่างครบถ้วนโดยเลือกเส้นทางที่เร็วและถูกที่สุดเพราะผมพึ่งได้ทรายว่าตอนนี้ครอบครัวผมอยู่ในสภาวะถังแตกก็คงเรียกได้เงินเดือนที่มีไม่พอจะใช้จ่ายอีกต่อไปแล้วผมจึงกังวลเรื่องอนาคตของผมเพิ่มเข้าไปอีกเพราะมันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วก็ได้ที่ผมจะได้ลิขิตชีวิตตัวเองเพราะถ้าผมพลาดผมไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีกแล้วถ้ามันพลาดผมจะหมดโอกาสที่จะได้ทำในสิ่งที่อยากได้แต่ทำในสิ่งที่มีให้ทำเป็นแน่ผมจึงเครียดเพิ่มขึ้นไปอีกเรื่อยๆ
***เรื่องก่อนหน้าทั้งเรื่องครอบครัวและการเรียนของผมเป็นสิ่งที่ทำให้ผมทั้งเศร้าและเครียดจนต้องคิดเรื่องเหล่านี้วนซ้ำไปซ้ำมาทุกคืนแล้วก็ทำได้แค่ร้องไห้แล้วหลับไปจนในหลายๆครั้งผมเริ่มที่จะฝันร้ายเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าปัญหาเหล่านี้คือปัญหาที่อาจจะมีวิธีแก้แต่ผมกลับยังไม่ทราบหรือยังไม่สามารถจะทำได้ผมจึงนำเรื่องของผมมาเล่าเพื่อให้พวกท่านได้แล้วหากท่านใดรู้วิธีแก้ก็ช่วยบอกผมด้วยครับจะขอบคุณอย่างยิ่ง
ปล.นี่เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของผมอาจจะมีบางอย่างอ่านยากหรือแปลกๆไปบ้างต้องขออภัยนะครับ
ผิดมั้ยที่รู้สึกอย่างนี้...
(ไม่มั่นใจหรอกนะครับว่าตั้งใจจะมีหรือเปล่า)
แต่ก็ดูอยู่กันเป็นครอบครัวดีมาเรื่อยๆจนผมอายุได้ซัก7-8ขวบแม่กับพ่อของผมก็เลือกที่จะแยกกันอยู่มันค่อนข้างทำได้ง่ายเพราะว่าไม่ได้จดทะเบียนหรือว่ามีเอกสารอะไรมากมายระหว่างกัน
***พูดตามตรงตอนนั้นด้วยความเป็นเด็กก็ไม่ได้คิดอะไร.ได้แต่สงสัยว่าพ่อไปไหนทำไมถึงไม่ได้มาอยู่ด้วยกันแต่แล้วหลังจากนั้นได้ไม่ได้เหมือนว่าแม่ของผมจะกำลังคุยกับใครคนหนึ่งอยู่ด้วยใจที่คิดว่าจะต้องมีคนคอยช่วยเหลือเพื่อจะดูแลลูกทั้ง2คนหรือเพราะเหตุผลอื่นๆผมก็ไม่อาจทราบได้แต่ต้องยอมรับเลยว่าผมค่อนข้างชอบเขานะเขาสนุกดีตลกด้วยส่วนพี่ผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร(เขาเป็นคนอะไรก็ได้น่ะครับ)แต่พอผ่านมาเรื่อยๆเขาก็คุยกันน้อยลงจนไม่ได้คุยกันอีกเลยตอนนั้นผมคงประมาณอายุ10-11ละมั้งครับผมพึ่งมาทราบทีหลังว่าที่แม่ตัดสินใจเลิกคุยกับเขาเพราะเรื่องการพนันและก็อารมณ์ร้อนของเขาพวกเราอยู่กัน3คนแม่ลูก
***จนผมอายุได้14ปีหลังจากตอนนั้นผมชินกับการมีกันอยู่แค่3คนเสียแล้วแต่ว่าแม่ของผมก็มา
ถามว่ามีคนเขาอยากจะคุยกับแม่พวกลูกคิดว่าไงด้วยตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรก็เลยตอบส่งๆไปว่ากก็แล้วแต่แม่สิ..ด้วยความว่าไม่คิดว่าจะมีอะไรมากไปกว่าการที่แค่ลองคุยๆกันดูแล้วจบแต่ความคิดแบบนั้นของผมทำให้ผมต้องมานั่งเสียใจในภายหลังเพราะพวกเขาสองคนตัดสินใจอยู่ด้วยกัน
***ผมไม่ได้เกลียดเขาหรอกนะครับเพียงแต่เพราะความรู้สึกที่ชินกับการมีกันแค่3คนมันกลืนกินผมไปแล้ว+กับความรู้สึกที่ว่ามีกันแค่3คนก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยทำให้ผมค่อนข้างรู้สึกแย่
***ตอนนี้ผมก็อายุ15แล้วเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้จิตใจของผมค่อนข้างจะแย่แต่ผมก็ยังมีปัญหาอื่นๆอีกคือปีหน้าผมจะต้องเรียนม.ปลายแล้วแน่นอนว่าผมวางแผนทุกอย่างและศึกษามาอย่างครบถ้วนโดยเลือกเส้นทางที่เร็วและถูกที่สุดเพราะผมพึ่งได้ทรายว่าตอนนี้ครอบครัวผมอยู่ในสภาวะถังแตกก็คงเรียกได้เงินเดือนที่มีไม่พอจะใช้จ่ายอีกต่อไปแล้วผมจึงกังวลเรื่องอนาคตของผมเพิ่มเข้าไปอีกเพราะมันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วก็ได้ที่ผมจะได้ลิขิตชีวิตตัวเองเพราะถ้าผมพลาดผมไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีกแล้วถ้ามันพลาดผมจะหมดโอกาสที่จะได้ทำในสิ่งที่อยากได้แต่ทำในสิ่งที่มีให้ทำเป็นแน่ผมจึงเครียดเพิ่มขึ้นไปอีกเรื่อยๆ
***เรื่องก่อนหน้าทั้งเรื่องครอบครัวและการเรียนของผมเป็นสิ่งที่ทำให้ผมทั้งเศร้าและเครียดจนต้องคิดเรื่องเหล่านี้วนซ้ำไปซ้ำมาทุกคืนแล้วก็ทำได้แค่ร้องไห้แล้วหลับไปจนในหลายๆครั้งผมเริ่มที่จะฝันร้ายเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าปัญหาเหล่านี้คือปัญหาที่อาจจะมีวิธีแก้แต่ผมกลับยังไม่ทราบหรือยังไม่สามารถจะทำได้ผมจึงนำเรื่องของผมมาเล่าเพื่อให้พวกท่านได้แล้วหากท่านใดรู้วิธีแก้ก็ช่วยบอกผมด้วยครับจะขอบคุณอย่างยิ่ง
ปล.นี่เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของผมอาจจะมีบางอย่างอ่านยากหรือแปลกๆไปบ้างต้องขออภัยนะครับ