ตอนนี้หนูอายุ 16 ปีแล้ว ซึ่งวันนี้วันเกิดหนูค่ะ
แต่ก็เงียบเหงามาเหมือนเดิมเหมือนกับทุกๆปี มีแค่แฟนที่คอยอยู่ด้วยตลอด
ขอเริ่มเรื่องก่อนเลยนะคะ ปัญหาที่หนูพบเจอก็คือเรื่องเงินกับครอบครัว ตอนที่หนูพึ่งเข้าม.4มาเทอม1 แรกได้ไม่นานก็ต้องย้ายไปที่บ้านยายตอนเทอม2 เพราะไม่มีเงินเยอะที่จะจ่ายค่าหอขนาดนั้น พ่อยืนยันจะขายบ้านให้ได้ไม่สนว่าใครจะพูดอะไร ส่วนแบ่งจากการขายบ้านหนูได้แค่5%ของทั้งหมดแต่หนูก็ใช้ไม่ได้นะคะ เพราะเก็บไว้ที่พี่ชายหมด และแม่ไม่ได้อะไรเลย หลังจากที่ให้เงินมาแค่นี้พ่อเอาเงินไปทั้งหมดและไปใช้หนี้แล้วไม่รู้ว่าเอาไปทำอะไรอีก แล้วไปทำงานไม่ค่อยกลับมาหาเลย ไปต่างจังหวัดหลายที่ ตอนที่ยังอยู่บ้านพ่อหนูก็ทำงานบริษัทตอนนั้นครอบครัวยังไม่มีปัญญาอะไร จนพ่อออกจากที่ทำงานแล้วเลือกที่จะไปทำงานของตัวเองดีกว่า พ่อก็เริ่มไม่ค่อยกลับบ้าน ตอนที่หนูยังอยู่บ้านก็ชอบมีคนแปลกหาเข้ามาแถวสวนหน้าบ้าน หนูกลัวมากเพราะอยู่กับตากันแค่สองคน จนหนูขอว่าตอนขึ้นม.4ไปอยู่หอได้ไหม บางวันแม่ไม่ได้ลงมาเพราะเลิกงานดึกลงเขาอันตราย เลยขอแล้วขออีกจนได้อยู่หอแค่ตอนม.4 เทอม1 ส่วนตาก็มีป้ามาดูแล พ่อเป็นคนที่ทำแต่งานไม่สนใจครอบครัวเลย ตอนที่ต้องการมากๆกลับไม่เคยจะอยู่
ตอนนี้หนูแทบไม่มีเงินเหลือแล้วจากที่เก็บมาใช้กินในแต่ละวัน แม่ก็ไม่ค่อยจะมีให้แล้วเพราะเงินเดือนก็เริ่มลดลงๆ หนูเครียดเรื่องเงินมากๆ เพราะหนูหาเงินเองไม่ได้ ตอนนี้หนูอยู่บ้านแฟนมาเป็นเดือนๆแล้วหนูเกรงใจมากค่ะ แต่หนูไม่อยากกลับไปบ้านยายเพราะหนูอึดอัดมากๆจะทำอะไรก็ถูกลูกชายของน้าด่า หิวข้าวก็ต้องทน มันบอกไม่ถูกจริงๆค่ะ ถ้าไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้ หนูเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียวตลอด ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหนเลย จนปิดเทอมหนูนั่งรถมาหาแฟนหนูก็ได้ไปเที่ยวบ้าง หนูมีความสุขจริงๆ ตอนที่ยังเรียนอยู่หนูบอกกับตัวเองว่าทนเรียนที่นั่นไปก่อน แต่หนูว่าหนูไม่ไหวแล้ว หนูเข้ากับใครไม่ได้เลย หนูไม่อยากไปเรียนที่นั่นซ้ำ หนูขอย้ายกลับไปเท่าไหร่ก็มีแต่คนบอกให้ทนอีก 2ปี มันไม่ใช่น้อยเลยนะ หนูยังมีอะไรต้องทำมากกว่านั้น หนูไม่ชอบสังคมการเป็นอยู่เลย หนูไม่รู้ว่าเรียนไปเพื่ออะไร เพราะตัวหนูก็ไม่ได้อยากเรียนสายนั้น หนูอยากกลับไปเรียนโรงเรียนเดิมก็ไม่ได้ เพราะไม่มีที่อยู่ ถ้าจะอยู่หอก็ต้องใช้เงินเยอะ หนูอยากเรียนที่เดิมจริงๆค่ะ จะอยู่ที่ไหนก็ได้ขอแค่ได้เรียนที่นั่น หนูเข้ามาตั้งแต่ม.1โดยไม่มีการสอบเข้า เพราะช่วงนั้นโควิดระบาดถ้าไม่มีโควิดหนูคงสอบไม่เข้าโรงเรียนนี้หรอกค่ะ ถ้ามันทำให้หนูเก่งขึ้น หนูไม่อยากจบไปเฉยๆกับการเรียนไม่ตรงสาย แต่ก็ไม่มีใครฟังหนูเลย ก็เพราะไม่มีเงินเลยทำอะไรไม่ได้
ร้องไห้ไปก็คงไม่ได้ช่วยอะไรหรอก หนูไม่อยากเสียดายทีหลัง ไม่ได้อยากเรียนไปก่อน บอกตรงๆหนูอยากเรียนโรงเรียนที่มีประสิทธิภาพในการเรียนการสอนมากกว่าค่ะ ความฝันหนูอยากเป็นมือกีตาร์ของโรงเรียนมากๆค่ะ อีกอย่างหนูชอบศิลปะมากแต่ว่าหนูไม่สามารถเรียนโรงเรียนเดิมได้อีกแล้ว ถ้าหากยืนมือไปใครพอจะช่วยหนูได้บ้างคะ หนูยังมีความฝันในวัยเรียนที่ต้องทำให้ได้อยู่ค่ะ
ปัญหานี้ใครจะช่วยได้บ้างคะ
ขอเริ่มเรื่องก่อนเลยนะคะ ปัญหาที่หนูพบเจอก็คือเรื่องเงินกับครอบครัว ตอนที่หนูพึ่งเข้าม.4มาเทอม1 แรกได้ไม่นานก็ต้องย้ายไปที่บ้านยายตอนเทอม2 เพราะไม่มีเงินเยอะที่จะจ่ายค่าหอขนาดนั้น พ่อยืนยันจะขายบ้านให้ได้ไม่สนว่าใครจะพูดอะไร ส่วนแบ่งจากการขายบ้านหนูได้แค่5%ของทั้งหมดแต่หนูก็ใช้ไม่ได้นะคะ เพราะเก็บไว้ที่พี่ชายหมด และแม่ไม่ได้อะไรเลย หลังจากที่ให้เงินมาแค่นี้พ่อเอาเงินไปทั้งหมดและไปใช้หนี้แล้วไม่รู้ว่าเอาไปทำอะไรอีก แล้วไปทำงานไม่ค่อยกลับมาหาเลย ไปต่างจังหวัดหลายที่ ตอนที่ยังอยู่บ้านพ่อหนูก็ทำงานบริษัทตอนนั้นครอบครัวยังไม่มีปัญญาอะไร จนพ่อออกจากที่ทำงานแล้วเลือกที่จะไปทำงานของตัวเองดีกว่า พ่อก็เริ่มไม่ค่อยกลับบ้าน ตอนที่หนูยังอยู่บ้านก็ชอบมีคนแปลกหาเข้ามาแถวสวนหน้าบ้าน หนูกลัวมากเพราะอยู่กับตากันแค่สองคน จนหนูขอว่าตอนขึ้นม.4ไปอยู่หอได้ไหม บางวันแม่ไม่ได้ลงมาเพราะเลิกงานดึกลงเขาอันตราย เลยขอแล้วขออีกจนได้อยู่หอแค่ตอนม.4 เทอม1 ส่วนตาก็มีป้ามาดูแล พ่อเป็นคนที่ทำแต่งานไม่สนใจครอบครัวเลย ตอนที่ต้องการมากๆกลับไม่เคยจะอยู่
ตอนนี้หนูแทบไม่มีเงินเหลือแล้วจากที่เก็บมาใช้กินในแต่ละวัน แม่ก็ไม่ค่อยจะมีให้แล้วเพราะเงินเดือนก็เริ่มลดลงๆ หนูเครียดเรื่องเงินมากๆ เพราะหนูหาเงินเองไม่ได้ ตอนนี้หนูอยู่บ้านแฟนมาเป็นเดือนๆแล้วหนูเกรงใจมากค่ะ แต่หนูไม่อยากกลับไปบ้านยายเพราะหนูอึดอัดมากๆจะทำอะไรก็ถูกลูกชายของน้าด่า หิวข้าวก็ต้องทน มันบอกไม่ถูกจริงๆค่ะ ถ้าไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้ หนูเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียวตลอด ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหนเลย จนปิดเทอมหนูนั่งรถมาหาแฟนหนูก็ได้ไปเที่ยวบ้าง หนูมีความสุขจริงๆ ตอนที่ยังเรียนอยู่หนูบอกกับตัวเองว่าทนเรียนที่นั่นไปก่อน แต่หนูว่าหนูไม่ไหวแล้ว หนูเข้ากับใครไม่ได้เลย หนูไม่อยากไปเรียนที่นั่นซ้ำ หนูขอย้ายกลับไปเท่าไหร่ก็มีแต่คนบอกให้ทนอีก 2ปี มันไม่ใช่น้อยเลยนะ หนูยังมีอะไรต้องทำมากกว่านั้น หนูไม่ชอบสังคมการเป็นอยู่เลย หนูไม่รู้ว่าเรียนไปเพื่ออะไร เพราะตัวหนูก็ไม่ได้อยากเรียนสายนั้น หนูอยากกลับไปเรียนโรงเรียนเดิมก็ไม่ได้ เพราะไม่มีที่อยู่ ถ้าจะอยู่หอก็ต้องใช้เงินเยอะ หนูอยากเรียนที่เดิมจริงๆค่ะ จะอยู่ที่ไหนก็ได้ขอแค่ได้เรียนที่นั่น หนูเข้ามาตั้งแต่ม.1โดยไม่มีการสอบเข้า เพราะช่วงนั้นโควิดระบาดถ้าไม่มีโควิดหนูคงสอบไม่เข้าโรงเรียนนี้หรอกค่ะ ถ้ามันทำให้หนูเก่งขึ้น หนูไม่อยากจบไปเฉยๆกับการเรียนไม่ตรงสาย แต่ก็ไม่มีใครฟังหนูเลย ก็เพราะไม่มีเงินเลยทำอะไรไม่ได้
ร้องไห้ไปก็คงไม่ได้ช่วยอะไรหรอก หนูไม่อยากเสียดายทีหลัง ไม่ได้อยากเรียนไปก่อน บอกตรงๆหนูอยากเรียนโรงเรียนที่มีประสิทธิภาพในการเรียนการสอนมากกว่าค่ะ ความฝันหนูอยากเป็นมือกีตาร์ของโรงเรียนมากๆค่ะ อีกอย่างหนูชอบศิลปะมากแต่ว่าหนูไม่สามารถเรียนโรงเรียนเดิมได้อีกแล้ว ถ้าหากยืนมือไปใครพอจะช่วยหนูได้บ้างคะ หนูยังมีความฝันในวัยเรียนที่ต้องทำให้ได้อยู่ค่ะ