ไม่กล้าไปรับการรักษา

ตามคำบอกครับ

ผมผ่านช่วงซึมเศร้าเลวร้ายที่สุดเพราะมีเพื่อนช่วย แต่อาการก็ไม่หายขาดดี

ผมทราบว่าถ้าให้ไปหาหมอคงดีขึ้น อาจหายเลย แต่ผมเคยผ่านการนัดพบกับนักจิตวิทยามา และเป็นประสบการณ์ที่แย่มากๆ

ผมอยากหาย แต่ผมกลัว มันเหมือนผมวางใจเขา เล่าเรื่องที่เป็นบาดแผลของผม แล้วเขาขยี้ปากแผลกลับมา ผมพบเขาครั้งเดียวอาการผมหนักขึ้นมากจนเพื่อนประกบตลอดช่วงนั้น

ผมกลัวว่าถ้าวันหนึ่งผมไป แล้วผมเจอเหตุการณ์แบบนั้นอีกจะทำยังไง

ผมเคยเชื่อว่าวงการจิตเวชจะมีจรรยาบรรณ แต่หลังจากที่ผมแน่ใจว่าเรื่องของผมไม่ได้หยุดแค่นักจิตวิทยาคนนั้น โดยผมโดนหน้าห้องจิกกัดเรื่องที่ควรจะมีแต่เขาที่ทราบ ผมก็ไม่อยากไปซ้ำด้วยซ้ำ แต่ตอนนั้นอาการผมหนักมากจนอยากขอความช่วยเหลือจากใครสักคน พอเจอคำพูดเคาเตอร์ ผมเลยขยำใบเขียนนั่นแล้วเดินออก

ผมอยากให้เรื่องของผมหยุดอยู่แค่ในห้องนั้น แต่พอฟังคำพูดพนักงานเคาเตอร์ ผมเลยเข้าใจโลกแห่งความเป็นจริง

ผมไม่อยากให้แผลของผมกระจายออกไปข้างนอก ผมไม่ทราบว่าหมอคนไหนจะมีจรรยาบรรณ ผมไม่ทราบว่าผมจะเจอคนแบบไหน

ผมอยากหายดีสักที แต่ผมเคยร้องขอความช่วยเหลือแล้วได้รับประสบการณ์นี้กลับมา สำหรับผม มันน่ากลัว