ก็ตอนที่เคยเป็นไหมเวลาที่เราเหนื่อยจากเรื่องต่างๆในแต่ละวันแล้วเอาไปปรึกษาผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่จะบอกว่าเราเรียกร้องความสนใจไม่รู้จักแก้ปัญหาทั้งที่เรายังเล็กตอนนั้นอาจจะมีน้อยใจหรือเสียใจไปบ้างแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นับวันเรายิ่งโตพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันจนสุดท้ายก็ต้องแยกทาง เราอ่ะมีพี่ชายอีกคนนึงซึ่งเราเป็นน้องสาวคนสุดท้อง พี่ชายก็ต้องไปกับพ่อ เราก็ต้องอยู่กับแม่แต่สุดท้ายพ่อแม่เลือกอะไร? เลือกคนรักคนใหม่อยู่ดีพี่ชายหลังจากที่แยกทางกันตอนนั้นจนตอนนี้ไม่เคยเห็นหน้าพี่อีกเลยส่วนพ่อมีบ้างที่โทรไปหา ซึ่งบางทีที่เราถามว่าพี่ชายไปไหนแต่พ่อก็ไม่ตอบ พ่อเคยสัญญากับเราไว้มากมายว่าจะพาไปนั้นไปนี้ก็เข้าใจว่าไม่มีเวลาแต่บางทีพ่อก็ว่างถึง4-5วันแต่พ่อบอกไม่เคยว่าง ส่วนแม่นี้ไม่ต้องพูดถึงแค่มอกหน้าเราก็บอกว่าเราหน้าตาเหมือนพ่อแม่ก็เลยเกรียดเราตามไปด้วย บางทีเราแอบนั่งร้องให้แล้วเค้ามาเจอก็บอกว่าเราเรียกร้องความสนใจและอ่อนแอไม่เหมือนแม่ในสมัยเด็กอดทนจะตาย บางทีก็เล่าเรื่องพ่อตอนที่ทะเลาะกันให้ป้าข้างบ้านฟังพลางมองมาที่เราด้วยสายตาเกรียดชัง (เราลืมบอกไปว่าตั้งแต่ที่แม่มีพ่อใหม่เราก็ได้นอนใต้ถุนบ้านตลอดเลยยุงกัดเต็มไปหมดพัดลมก็ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกไม่มีเลยมีแค่เทียนโต๊ะทำการบ้านกับกระดาษดินสอข้าวก็กินกับแม่นั้นแหละแต่ต้องแลกกับกวาดบ้านล้างจานเอาต่อ2มื้อ)...จ้าก็ใช้ชีวิดอยู่ตรงนั้นอยู่5ปีจักยานปั่นไปรร.กินข้าวที่ห่อเองมื้อเช้าเสื้อนักเรียนรอยซักไม่ได้รีด บางทีครูที่รร.ถามทำไมไม่รีดผ้าทำไมไม่ปะแป้งทำไม่ไม่หวีผมเราไม่กล้าตอบเราแค่ตอบว่าเมื่อเช้ารีบค่ะ ที่บอกไปอย่างนั้นก็เพราะเรากลัวโดนพ่อเลี้ยงตี
ตอนนั้นร้องให้ทุกวันบอกใครไม่ได้บอกแม่แม่ก็ว่าบอกพ่อพ่อก็เอาแต่สัญญาที่ไม่มีจริง เก็บน้ำตาโดนเพื่อนล้อทุกวันว่าสกปรกทั้งดำทั้งเหม็นต้องเล่นคนเดียวทุกๆตอนเย็นเราเห็นพ่อแม่ของเพื่อนๆมารับที่หน้าโรงเรียนเค้าอยู่กันพร้อมหน้าทำไมเราถึงไม่เคยมี วันเกิดไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ลืมรึเปล่าแต่เราเบิร์ดเดย์คนเดียวทุกปีเลยซื้อขนมปังหล่อละ5บาทมากินดีใจที่เรายังมีตังค์หาของขวัญเล็กๆน้อยๆให้กับตัวเอง ผ่าน5ปีจากนั้นมาเราก็ออกจากบ้านเราโบกรถจากใต้ไประยองจนตอนนี้ผ่านมา7ปีไม่มีใครแจ้งความว่าเราหายเลย คิดไว้แล้วก่อนหน้านี้มีปัญหากับพ่อเลี้ยงแม่ก็เลยด่าเรา แม่ไม่เคยสนใจอะไรเราเลยมีแต่จะตอกย้ำให้เจ็บกว่าเดิมต้องเก็บกดคุยระบายใจที่เจ็บคนเดียวแม่ไม่เคยเรียกเราว่าลูกเรียกแทนกูไอ้อีอย่างเดียว พ่อมีตังค์มีเวลาแต่เห็นแต่ความสำคัญของหนูน้อยไปเลยเลือกครอบครัวใหม่ดีกว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาหนูต้องเจ็บแค่ไหนพ่อไม่เคยรู้พี่ชายหนูหายไปหรือจะเป็นแบบเรารึป่าวแต่อาจจะสบายกว่าเราก็ได้เพราะฝั่งพ่อยังมีย่าและน้าๆอยู่ไม่เคยเจอใครอีกเลยตั้งแต่ที่พ่อเลิกกับแม่ และถ้าแม่กับพ่อได้เข้ามาอ่านอยากจะบอกว่าที่ผ่านมาหนูให้อภัยพ่อกับแม่นะและต่อจากนี้ความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดคืออย่ายุ่งกับหนูอีกตอนนี้หนูมีงานหนูมีบ้านหนูมีรถหนูมีหน้าทีรับผิดชอบที่จะต้องดูแล ต่อจากนี้ถ้าคิดถึงหนูก็ให้พ่อกับแม่ย้อนคิดในวันที่หนูอยู่แล้วพ่อกับแม่ให้นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นที่พ่อกับแม่สร้างรอยบาดแผลที่ยิ่งใหญ่ที่หนูไม่เคยมีวันลืมมัน และขอแค่เพียงเท่านี้หนูไม่ขออะไรอีก
ผมจะไม่เรียกร้องอะไรจากพ่อแม่อีก
ตอนนั้นร้องให้ทุกวันบอกใครไม่ได้บอกแม่แม่ก็ว่าบอกพ่อพ่อก็เอาแต่สัญญาที่ไม่มีจริง เก็บน้ำตาโดนเพื่อนล้อทุกวันว่าสกปรกทั้งดำทั้งเหม็นต้องเล่นคนเดียวทุกๆตอนเย็นเราเห็นพ่อแม่ของเพื่อนๆมารับที่หน้าโรงเรียนเค้าอยู่กันพร้อมหน้าทำไมเราถึงไม่เคยมี วันเกิดไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ลืมรึเปล่าแต่เราเบิร์ดเดย์คนเดียวทุกปีเลยซื้อขนมปังหล่อละ5บาทมากินดีใจที่เรายังมีตังค์หาของขวัญเล็กๆน้อยๆให้กับตัวเอง ผ่าน5ปีจากนั้นมาเราก็ออกจากบ้านเราโบกรถจากใต้ไประยองจนตอนนี้ผ่านมา7ปีไม่มีใครแจ้งความว่าเราหายเลย คิดไว้แล้วก่อนหน้านี้มีปัญหากับพ่อเลี้ยงแม่ก็เลยด่าเรา แม่ไม่เคยสนใจอะไรเราเลยมีแต่จะตอกย้ำให้เจ็บกว่าเดิมต้องเก็บกดคุยระบายใจที่เจ็บคนเดียวแม่ไม่เคยเรียกเราว่าลูกเรียกแทนกูไอ้อีอย่างเดียว พ่อมีตังค์มีเวลาแต่เห็นแต่ความสำคัญของหนูน้อยไปเลยเลือกครอบครัวใหม่ดีกว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาหนูต้องเจ็บแค่ไหนพ่อไม่เคยรู้พี่ชายหนูหายไปหรือจะเป็นแบบเรารึป่าวแต่อาจจะสบายกว่าเราก็ได้เพราะฝั่งพ่อยังมีย่าและน้าๆอยู่ไม่เคยเจอใครอีกเลยตั้งแต่ที่พ่อเลิกกับแม่ และถ้าแม่กับพ่อได้เข้ามาอ่านอยากจะบอกว่าที่ผ่านมาหนูให้อภัยพ่อกับแม่นะและต่อจากนี้ความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดคืออย่ายุ่งกับหนูอีกตอนนี้หนูมีงานหนูมีบ้านหนูมีรถหนูมีหน้าทีรับผิดชอบที่จะต้องดูแล ต่อจากนี้ถ้าคิดถึงหนูก็ให้พ่อกับแม่ย้อนคิดในวันที่หนูอยู่แล้วพ่อกับแม่ให้นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นที่พ่อกับแม่สร้างรอยบาดแผลที่ยิ่งใหญ่ที่หนูไม่เคยมีวันลืมมัน และขอแค่เพียงเท่านี้หนูไม่ขออะไรอีก