แม้อุตสาหกรรมการผลิตยานยนต์และชิ้นส่วนของไทยจะดีกว่าเวียดนามและมาเลเซีย แต่จุดจบของรถแบรนด์ไทยมันก็จะก็เหมือน VINFAST หรือ Proton

Know-how สู้ญี่ปุ่น ฝรั่ง เกาหลี จีน ไม่ได้ ต้องจ่ายเงินซื้อ จ่ายจ้างคนอื่นออกแบบ สุดท้ายต้นทุนก็แพงจนอยู่ในตลาดไม่ได้

อยากได้คุณภาพสูงๆเท่าไหร่ก็ทำได้ จ่ายเงินเข้าไปสิมันไม่ยากหรอก แต่ยิ่งต้นทุนสูงก็ยิ่งขายไม่ได้เพราะต้องตั้งราคาแพงกว่าคู่แข่ง ไปขายตลาดต่างประเทศก็ไม่รอดเพราะราคาแพงเกินคุณภาพ (เหมือน VINFAST) หรือไม่ก็ใช้ Know-how เท่าที่มีแล้วหนีไปเล่นตลาดรถราคาถูกคุณภาพต่ำภายในประเทศ จนกลายเป็นภาพลักษณ์ของแบรนด์ติดตัวไป พอไปขายต่างประเทศก็จบเห่เพราะไม่มีใครเชื่อถือ (เหมือน Proton, Perodua)

คนที่อยู่ในอุตสาหกรรมยานยนต์ไทยจริงๆ แทบไม่มีใครสนใจอยากมีแบรนด์รถยนต์แห่งชาติครับ เพราะมันเพ้อเจ้อ เพ้อฝัน เจ๊งแน่ๆ คนที่วันนี้พูดเรื่องรถแห่งชาติคือมันช้าไป 30-40 ปี มีทางเดียวคือคุณต้องขอยืมไทม์แมชชีนของโดเรมอนแล้วย้อนเวลาไป 30-40 ปีก่อน จากนั้นก็พยายามผลักดันตัวเองให้มีอำนาจทางการเมืองจนออกนโยบายรถยนต์แห่งชาติก่อนหน้านี้ซัก 30 ปี ยังอาจจะพอได้ลุ้น หรือถ้าตั้งรถยนต์แห่งชาติเมื่อ 30 ปีที่แล้วไม่ได้ ก็ออกนโยบายส่งเสริมให้คนไทยมีลูกครอบครัวละ 15 คน มาวันนี้เราจะได้มีประชากรซัก 120-150 ล้าน แล้วอย่าลืมบริหารให้มีรายได้ต่อหัวอย่างต่ำเท่าปัจจุบันหรือดีกว่ายิ่งดี เพราะถ้ามีรายได้ต่อหัวกระจอกงอกง่อยเหมือนอินโด เวียดนาม ฟิลิปปินส์ ถึงมีประชากร 100-200 ล้านก็เป็นตลาดรถยนต์กระจอกๆอยู่ดี ต้องมีตลาดในประเทศระดับนั้นและมีรายได้ประชากรอย่างต่ำเท่าปัจจุบันถึงจะเป็นตลาดรถชั้นดีซึ่งเป็นพื้นฐานให้มีแบรนด์รถยนต์แห่งชาติได้