🙈🙉🙊​ ​ด้วยมีความ introvert สูง ตอนที่ยังเรียนทฤษฎีดูแลผู้ทุพลภาพอยู่นั้น บางครั้งก็มีความคิดและความรู้สึกที่อึดอัดฝืนใจ และเห็นว่าเป็นงานที่ไม่เหมาะกับตัวเอง เพราะไม่ชอบพูดคุย ถ้ารำคาญหรือเสียความรู้สึกแล้วจะหนักไปทางเย็นชา ​จนถึงขั้นปิดประตูกระแทกหน้าได้เลย  ​​

🏔️ ซึ่งมันก็เป็นวิธีแก้ไขจัดการสถานการณ์ที่ไม่ดีหรอก แต่ฉันดันทำมันได้ดี จนรู้สึกว่าการอยู่ลำพังจะสร้างความสบายใจให้ตนเองและผู้อื่นได้ดีที่สุด ฉันเลยอยากทำงานที่ไม่ต้องพูดคุยสุงสิงกับใครมากกว่า เรียนไปก็เลยถอนหายใจไป และบอกกับตัวเองว่า "ฉันต้องทำไม่ได้แน่"...

👆​แต่กระนั้นก็ยังระลึกขึ้นมาได้​อยู่ ว่าในช่วงฝึกงาน "ฉันก็ทำได้ดี"  เหมือนกัน ​มีการละลายพฤติกรรม "​ตัวเอง" (breaking the ice) เข้าหาผู้ป่วย ชวนคุย อธิบายด้วยเหตุผลเพื่อสร้างความสบายใจให้กับพวกเขา​ และฯลฯ แล้วฉันก็รู้สึกดีที่ได้ทำเรื่องเหล่านี้

เมื่อเห็นถึงความ "ไม่แน่ไม่นอน" ของความคิดและความรู้สึก มันก็ทำให้จิตใจวางคำว่า "ฉันต้องทำไม่ได้แน่" ลงได้ แล้วก็จดเลคเชอร์ต่อไป...

หลวงปู่ชา เทศน์เรื่องความ "ไม่แน่" อยู่หลายครั้ง ท่านว่าเมื่อเห็นความ "ไม่แน่" ก็คือการ "เห็นธรรม" และ "เห็นพระพุทธเจ้า" ที่ทรงตรัสสอนเรื่อง "อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา" นั่นเอง  ตอนวัยรุ่นฉันเคยรับรู้ถึงความคิดและความรู้สึกที่มันหายไปอยู่บ้าง และมันก็ทำให้เกิดการไม่นำเอาสิ่งที่รู้สึกมาเป็นอารมณ์ เพราะ "รู้" ว่ามันมีการ "หายไป" และเมื่อมาฟังธรรมเทศนาจากพระอาจารย์ชาวอังกฤษ ที่เป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่ชา ฉันก็ชอบคำว่า "ไม่แน่" มาก เพราะท่านรู้ทันลูกศิษย์ลูกหา จึงกล่าวดักใจไว้ว่า "ชอบ ก็ไม่แน่" นะ

(ฉลองหลังสอบจบคอร์สวิชาชีพ)