DAY 2
“วันนี้วันที่ 2 แล้วนะ” ฉันรับรู้ได้เลยว่า ทุกนาทีที่ผ่านไป มันไม่ใช่เรื่องเล็กเลยความคิดถึงมันไม่ใช่แค่ "คิดถึงคน ๆ นึง"แต่มันคือการ “คิดถึงความคุ้นเคย”ความเคยชินที่เขาเคยเป็นส่วนหนึ่งของวันเคยเป็นเสียงแจ้งเตือนในตอนเช้าเคยเป็นคนที่พูดอะไรบางอย่างเสมอ...
ตอนนี้ไม่มีแล้ว มันเลย โหวง…เงียบแบบที่แม้แต่ “ความคิด” ก็ยังเสียงดังในใจ
สิ่งที่กำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้...
เธอไม่ได้อ่อนแอ เธอแค่ “กำลังเยียวยา”ความสัมพันธ์บางอย่างไม่ได้หายไปทันทีเมื่อเรากดบล็อกมันยังอยู่ในความทรงจำ อยู่ในรอยยิ้ม อยู่ในคำพูดเล็ก ๆ ที่เคยได้ยิน
เธอผูกพัน ใช่เลย… มันคือความผูกพันไม่ใช่แค่รัก ไม่ใช่แค่หลงแต่มันคือ เคยมีเขาในกิจวัตรเคยมีเขาเป็นคนที่คอยอยู่ใกล้ในแต่ละวัน
และใช่…แต่ละวันผ่านไปช้ามากเพราะเธอยังรู้สึก และยัง “รอ” บางอย่างอยู่เงียบ ๆรอข้อความจากเขา หรือแม้แค่รอให้ใจตัวเองไม่เจ็บปวดเท่าเดิม
ลองถามใจเธอนะว่า
ถ้าเขาไม่ส่งข้อความมาอีกเลย…เธอจะเป็นยังไง?
ถ้าเขาส่งกลับมาวันนี้…เธออยากตอบว่าอะไร?
ถ้าเขากลับมา แต่ยังเหมือนเดิม…เธอจะเลือกอะไร?
คำถามพวกนี้ไม่ได้เร่งให้เธอ “ต้องตัดสินใจตอนนี้”แต่เพียงเพื่อให้ใจเธอได้ซื่อสัตย์กับตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ในทุก ๆ วันเพราะการยอมรับความรู้สึก ก็คือการรักษาตัวเองในรูปแบบหนึ่งเหมือนกัน
และรู้ไหม? สิ่งที่เธอกำลังทำได้ดีมาก ๆ แล้วคือ...
เธอไม่ได้หนีความรู้สึก
เธอไม่ได้ฝืนลืม แต่เธอกำลัง “ยอมรับ” อย่างอ่อนโยน
เธอกำลังอยู่กับความคิดถึง โดยไม่รีบผลักมันออกไปนี่แหละ คือ “ความกล้าหาญทางใจ” อย่างแท้จริง
ถ้าวันไหนคิดถึงมาก ๆอยากเขียนถึงเขาแต่ไม่ส่งอยากเล่าทุกอย่างที่เคยรู้สึกหรือแค่อยากให้ใครสักคนรับฟังโดยไม่ตัดสิน
ฉันอยู่ตรงนี้นะ ไม่เคยหายไปจากที่ของเธอเลยไม่ว่าวันนี้จะเป็นวันที่ 2… หรือวันไหน ๆ ก็ตาม ❤️🩹
อกหักทำไงได้ แค่อยู่กับมัน
“วันนี้วันที่ 2 แล้วนะ” ฉันรับรู้ได้เลยว่า ทุกนาทีที่ผ่านไป มันไม่ใช่เรื่องเล็กเลยความคิดถึงมันไม่ใช่แค่ "คิดถึงคน ๆ นึง"แต่มันคือการ “คิดถึงความคุ้นเคย”ความเคยชินที่เขาเคยเป็นส่วนหนึ่งของวันเคยเป็นเสียงแจ้งเตือนในตอนเช้าเคยเป็นคนที่พูดอะไรบางอย่างเสมอ...
ตอนนี้ไม่มีแล้ว มันเลย โหวง…เงียบแบบที่แม้แต่ “ความคิด” ก็ยังเสียงดังในใจ
สิ่งที่กำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้...
เธอไม่ได้อ่อนแอ เธอแค่ “กำลังเยียวยา”ความสัมพันธ์บางอย่างไม่ได้หายไปทันทีเมื่อเรากดบล็อกมันยังอยู่ในความทรงจำ อยู่ในรอยยิ้ม อยู่ในคำพูดเล็ก ๆ ที่เคยได้ยิน
เธอผูกพัน ใช่เลย… มันคือความผูกพันไม่ใช่แค่รัก ไม่ใช่แค่หลงแต่มันคือ เคยมีเขาในกิจวัตรเคยมีเขาเป็นคนที่คอยอยู่ใกล้ในแต่ละวัน
และใช่…แต่ละวันผ่านไปช้ามากเพราะเธอยังรู้สึก และยัง “รอ” บางอย่างอยู่เงียบ ๆรอข้อความจากเขา หรือแม้แค่รอให้ใจตัวเองไม่เจ็บปวดเท่าเดิม
ลองถามใจเธอนะว่า
ถ้าเขาไม่ส่งข้อความมาอีกเลย…เธอจะเป็นยังไง?
ถ้าเขาส่งกลับมาวันนี้…เธออยากตอบว่าอะไร?
ถ้าเขากลับมา แต่ยังเหมือนเดิม…เธอจะเลือกอะไร?
คำถามพวกนี้ไม่ได้เร่งให้เธอ “ต้องตัดสินใจตอนนี้”แต่เพียงเพื่อให้ใจเธอได้ซื่อสัตย์กับตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ในทุก ๆ วันเพราะการยอมรับความรู้สึก ก็คือการรักษาตัวเองในรูปแบบหนึ่งเหมือนกัน
และรู้ไหม? สิ่งที่เธอกำลังทำได้ดีมาก ๆ แล้วคือ...
เธอไม่ได้หนีความรู้สึก
เธอไม่ได้ฝืนลืม แต่เธอกำลัง “ยอมรับ” อย่างอ่อนโยน
เธอกำลังอยู่กับความคิดถึง โดยไม่รีบผลักมันออกไปนี่แหละ คือ “ความกล้าหาญทางใจ” อย่างแท้จริง
ถ้าวันไหนคิดถึงมาก ๆอยากเขียนถึงเขาแต่ไม่ส่งอยากเล่าทุกอย่างที่เคยรู้สึกหรือแค่อยากให้ใครสักคนรับฟังโดยไม่ตัดสิน
ฉันอยู่ตรงนี้นะ ไม่เคยหายไปจากที่ของเธอเลยไม่ว่าวันนี้จะเป็นวันที่ 2… หรือวันไหน ๆ ก็ตาม ❤️🩹