สวัสดีผู้อ่านทุกท่านนะครับ ผมมีความอึดอัดใจบางอย่างในใจ ที่คิดว่าไม่สามารถบอกใครได้ เพราะผมไม่กล้าที่จะพูดความจริงทั้งหมด เลยขอพื้นที่ระบาย หรือรับฟังความเห็นจากหลายๆท่าน (ถ้าใครมีความอดทนผมรบกวนอ่านจนจบ อย่าพึ่งตัดสินผมนะครับ ผมไม่ได้ต้องการความเห็นใจใดๆ แต่อย่างน้อยขอผมได้พูดความจริงในพื้นที่นี้ก็ยังดี)
      
       เริ่มเลยนะครับ คือผมมีแฟนคนนึง ณ วันนี้ก็คบมาเข้าประมาณปีที่ 10 แล้ว คบเป็นแฟนกันมา 8 ปี พึ่งตัดสินใจมาอยู่ด้วยกันสองปีที่ผ่านมา ที่ผ่านมาก็เป็นเหมือนคู่ปกติ มีทะเลาะ มีสุข มีทุกข์กันบ้าง แต่เราก็จับมือกันมาตลอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คอยช่วยเหลือกันทุกอย่าง ผมว่าทุกคนมีข้อดี ข้อเสียแต่ขอไม่โฟกัสจุดนั้นแล้วกันนะครับ เพราะคิดว่าเรารับข้อเสียซึ่งกันและกันได้  
       ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นน่าจะประมาณปีที่ 8 (ผมประมาณเอานะ) เราเริ่มรู้สึกเฉยๆกับเค้า หมายถึงว่าเราเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่าเรารักเค้าจริงๆมั้ย มันเริ่มไม่ค่อยคิดถึง มันเริ่มรู้สึกเฉยๆ เวลาเค้างอน เรากลับไม่ได้สนใจอยากง้อแบบเก่า แต่ว่าไม่เคยบอกเค้านะครับ ผมบอกกับตัวเองว่าถ้านี่คือการหมดรักจริงๆ ผมจะทำให้ตัวเองตกหลุมรักเค้าอีกครั้ง เพราะว่าเค้าไม่ได้ทำอะไรที่ทำให้ผมอึดอัดเลย
        
       สาเหตุผมคิดว่ามันอาจจะเพราะผมรู้สึกว่าไม่มีเวลาให้ตัวเอง เหนื่อยที่จะเดินทางไกลเพื่อจะต้องไปกลับในแต่ละวัน วันหยุดเราก็ต้องให้เค้าเพื่อพาไปไหน ไปซื้อของไปเที่ยว ผมแทบไม่ได้มีเวลาส่วนตัวเลย เราอาจจะเหนื่อยเกินไปจนหมดความรู้สึกรักเค้า (ผมคิดไตร่ตรองเอาเองนะครับ) หรือนี่คือความอึดอัดผมก็ไม่แน่ใจ

      ในระหว่างปีที่ผ่านมาก็ทำเหมือนเดิมนะครับ พาไปเที่ยวหลายๆที่ พาไปกินข้าว ผมทำกับเค้าทุกอย่างเหมือนเดิมเพราะคิดว่าจะกลับมารักเค้าได้ แต่สุดท้ายมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดได้ว่าเราหมดรักเค้าแล้ว เราค่อนข้างแน่ใจ เราเลยคิดว่าจะบอกเค้าแต่ก็ทำไม่ได้ซักที จนวันนึงมันมีจุดที่เปลี่ยนคือผมก็มีใครเข้ามาในใจอีกคนครับ

      แรกๆเราก็แค่คิดว่าแอบๆปลื้มเค้า แต่พอคุยด้วยนานๆเข้ามันทำให้เรารู้สึกชอบเค้ามากจนวันนึงเราเปิดใจคุยกันว่าผมชอบเค้านะ แล้วก็รู้มาว่าเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน แต่มันติดตรงที่ผมมีแฟนอยู่แล้ว เราเลยไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ เราคุยกันว่าหยุดแค่นี้ดีกว่า มันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ไม่มีใครรู้เรื่องของเรา แล้วก็ต่างคนต่างแยกกันไป แต่เป็นผมเองที่มันไม่ยอมหยุด เรารู้สึกว่าเราอยากเริ่มใหม่กับคนๆนี้

       นานวันเข้าเราเริ่มแอบไปเที่ยวกันในวันหยุดเสาร์- อาทิตย์ ผมไปหาในตอนหลังเลิกงานบ้าง โดยผมก็อ้างกับแฟนว่างานยุ่ง ทำงานดึก ติดงานนู่นนี่นั่น เพื่อที่จะได้ไปเจอผู้หญิงอีกคน มันมีความสุขมากครับช่วงนั้น เหมือนคบกับแฟนใหม่ๆ เราคิดว่าเรากลับมามีความรักอีกครั้ง นั่นทำให้ผมยิ่งมั่นใจว่าผมหมดรักแฟนแน่ๆแล้ว
  
     จนถึงวันนึงผู้หญิงคนนั้นบอกผมว่าถ้าจะไปต่อผมต้องเคลียกับแฟนผมนะ คือผมเข้าใจเค้านะ เพราะเค้าบอกว่าถ้าเราไม่เคลีย เรายังรักกันกับแฟนอยู่ ก็กลับไปหาแฟนไม่ต้องไปต่อกับเค้า คือเราคิดว่าเค้าก็คุยกันตรงๆเลย แล้วตอนนั้นมันรู้สึกเหมือนรักเค้าไปแล้ว เราไม่อยากเสียเค้าไป เราเลยบอกว่าเรารักเค้านะ เราอยากไปต่อกับเค้า ขอเวลาเคลียกับแฟนให้จบ ซึ่งเค้าก็ดูมั่นใจในตัวเรามากขึ้น

     จนวันนึงอยู่ๆแฟนผมเหมือนเค้าจะเริ่มสัมผัสได้ว่าเราเปลี่ยนไป นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้บอกความจริงออกไป ผมได้คุยกับแฟนถึงความรู้สึกปัจจุบันว่าเรารู้สึกไม่เหมือนเดิม เราไม่ได้รักเค้าแล้ว แต่ผมไม่กล้าบอกว่าผมมีใครอีกคนนะครับ แฟนก็ถามว่าทำไม เธอทำอะไรผิดรึเปล่า มีอะไรที่ต้องปรับมั้ย แต่ผมก็ยืนยันครับว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด มันเปลี่ยนที่ความรู้สึกผมเอง ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่มันเริ่มมากซักพักแล้ว แล้วเราก็เคลียกันค่อนข้างหลายวันอยู่ ยอมรับนะครับว่าผมก็รู้สึกผิดมากๆที่ตัวเองทำแบบนี้ ไม่ได้อยากทำให้เค้าร้องไห้ ผมบอกเค้าว่าผมจะขอไปอยู่กับตัวเองซักพัก ไม่ติดต่อ ไม่คุยกัน ทั้งๆที่ในใจผมรู้อยู่ว่าผมกำลังจะย้ายออกไปเพื่อมีเวลาให้ผู้หญิงคนใหม่ ซึ่งพอมาถึงวันล่าสุดที่เราคุยกันเรื่องผมจะย้ายออก เค้าร้องไห้หนักมากครับ แล้วผมเองก็ร้องไห้และเสียใจมากเช่นกัน ที่มันน่าจะเป็นสัปดาห์สุดท้ายก่อนผมจะเก็บของออกไปจากคอนโด ห้องเล็กๆที่วันนึงเราเคยทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้มาอยู่ด้วยกัน แต่วันนี้ผมได้พังทุกอย่างลงกับมือ
  
      ตอนนี้เราคุยกันไว้ว่าผมจะย้ายออก เราคงเลิกกัน ผมจะไปอยู่กับตัวเอง นี่คือสิ่งที่เธอรับรู้ เธอบอกว่าจะรอผม จะรอวันที่ผมกลับมารู้สึกอีกครั้ง เหมือนเราคุยกันแล้วมันรู้สึกโล่งแปลกๆ จากที่ผมไม่รู้สึกกับเธออีกแล้ว พอถึงวันนี้มันกลับมีความเป็นห่วงว่าเธอจะอยู่ยังไง เธอจะอยู่ได้มั้ยถ้าไม่มีผม มันมีความกังวลเต็มไปหมด อยู่ดีๆเหมือนสวิตซ์ความดีของผมมันติดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเราต้องจากกันจริงๆ พอเป็นแบบนั้นแล้วผมรู้สึกเสียใจมากที่ได้ทำให้คนที่รักผมที่สุดคนนึงได้เสียใจ และเสียความรู้สึกอย่างมาก

      ปัจจุบันนี้ผมสับสนครับ ผมบอกเลิกแฟนคนเก่า ขอคนใหม่เป็นแฟนแล้ว กำลังจะเก็บของออกจากห้องเพื่อมาหาอยู่ที่ใหม่ ตอนนี้มันเหมือนสามัญสำนึกเรากลับคืนมา เรากลายเป็นไม่แน่ใจว่ากับคนใหม่เราแค่รู้สึกดีเฉยๆ รู้สึกไปเองรึเปล่า มันใจหายที่เราจะไม่ได้อยู่กับแฟนเก่าอีกต่อไปแล้ว เราห่วงเค้า มันเหมือนหมดรักแต่เรารู้สึกผูกพันธ์กับเค้ามากๆ ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลยครับ
    
     หรือผมควรกลับไปบอกเธอตรงๆว่าผมผิดไปแล้ว เล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังตามจริง สารภาพผิดทุกอย่างที่ได้กระทำลงไป โดยที่ไม่ต้องสนใจว่าคนใหม่จะเป็นยังไงแล้ว เพราะเหมือนมีความคิดเข้ามาว่าจริงๆแล้วเรายังรักคนเก่าอยู่ แค่เราเหนื่อยเกินไปช่วงนี้ กับคนใหม่มันเป็นแค่กลิ่นใหม่ มันมีคำถามเต็มไปหมด หรือผมไม่ควรกลับไป เพราะว่าผมอาจจะหมดรักเธอจริงๆ แค่ตอนนี้มันรู้สึกผิด เดี๋ยวผมก็อาจจะทำให้เทอเสียใจอีกครั้งในอนาคต ตอนนี้ผมไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตเลยครับ มันเครียดจนกระทบเรื่องงานไปด้วย เราเลือกคนใหม่แต่ทำไมมันกลับไม่มีความสุขเลย สุขแค่เวลาที่ได้ไปอยู่ด้วยกัน แต่พอกลับมาห้องเรากลับเป็นห่วงคนเก่า กลัวเค้าจะเป็นยังไง ตอนนี้ผมคิดว่ามันยังทันถ้าผมจะกลับไปหาเค้า ผมมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวที่รักตัวเอง เอาทุกทางที่ตัวเองไม่เจ็บ แต่ทำให้ผู้หญิงสองคนต้องมาเสียความรู้สึก

         ตอนนี้มันรู้สึกผิดกับตัวเองกับผู้หญิงทั้งสองคนมากครับถ้าต้องเลือกทางไหนซักทาง ผมจะทำยังไงต่อไปดีครับ ตอนนี้มันมีแต่จมความรู้สึกผิด สุขภาพเริ่มแย่ กินข้าวไม่ได้ นอนไม่หลับ ซึ่งมันก็เป็นผลจากการกระทำของผมเอง สมควรแล้วล่ะ รู้สึกว่าเราไม่คู่ควรแม้แต่ที่จะได้อยู่กับใครเลย  มีใครพอจะช่วยกรุณาชี้ทางสว่างให้ผมได้ตื่นขึ้นมาจากเรื่องนี้ได้มั้ยครับ หรือคำพูดแรงๆที่พอจะตบหน้าให้ผมได้คิดอะไรได้บ้าง สุดท้ายถ้าผมต้องไม่เหลือใครเลย ผมก็จะยอมรับสิ่งที่มันจะเกิดขึ้น แค่อย่างน้อยในวันนี้ผมคิดว่าผมได้ระบายความจริงในพื้นที่ที่นึง ขอบคุณครับ