…สวัสดีครับ ผมเป็นคนๆหนึ่งที่มีประสบการณ์เเอบรักเพื่อนเหมือนกับคนอื่นๆ อยากให้คนที่กำลังพบเจอได้อ่านแล้วตัดสินใจกับความรู้สึกนี้ดีๆครับอาจจะยาวหน่อยแต่ไหนๆเขียนทั้งที อยากให้detailมันครบ
ย้อนกลับไป3ปีก่อน…ผมได้เริ่มเข้าเรียนม.4 ที่ร.ร.แห่งหนึ่งในหาดใหญ่ ชีวิตของม.4 ก็ใช้ชีวิตแบบนักเรียนสายวิทย์ทั่วๆไป จวนจะจบม.4เทอม2 เวลา5โมงเย็นของวันหนึ่งช่วงกลางเดือนกุมภา ผมที่กำลังรอเเม่มารับ และเพื่อนสนิทก็กลับบ้านกันหมดแล้ว จึงไปเดินเล่นรอบๆร.ร.เพื่อฆ่าเวลา และไปพบเข้ากับเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง ที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่คนเดียว ผมที่ไม่มีอะไรจะทำจึงเข้าไปทักเเละขอนั่งทำการบ้านด้วย นิสัยของเธอ(จากที่ผมเห็น)จะเป็นคนเงียบๆพูดน้อย ขยันเรียน(มากๆ) โซเชียลเเทบไม่เล่น ผมนั่งทำการบ้านเเละคุยกับเธออยู่พักหนึ่ง เราก็เเยกย้ายกันกลับบ้าน ผมเริ่มกลับบ้านมาคิด ว่าทำไมคนๆนี้ดูไปดูมาถึงน่ารักขนาดนี้ ผมสั้นๆ ตัวขาว ใส่เเว่น ตลอดเกือบหนึ่งปีที่อยู่ร่วมห้องกันมา เเทบไม่เคยโฟกัสเลย จากนั้นทุกๆวันหลังจากวันนั้น ผมเริ่มมองเธอมากขึ้น ชอบมากขึ้น เเต่ก็ทำได้เเค่เเอบมอง เเทบไม่ได้คุยกันอีกเลย ช่วงม.5ผมตัดสินใจจะพัฒนาความสัมพันธ์อย่างน้อยก็ขอให้สนิทกันมากกว่านี้ รวมถึงบอกกลุ่มเพื่อนสนิทผมในห้องให้รู้ด้วย ไม่รู้ว่าคิดถูกมั๊ยที่บอก555+ จากเเอบรักเงียบๆก็เป็นเเอบรักเเบบชุลมุนวุ่นวาย เพราะ เพื่อนๆผม เดินผ่านเฉยๆเป็นไม่ได้ต้องเเซวผมตลอด เเถมพูดอย่างดัง ทำให้ช่วงม.5จบลงที่ไม่มีอะไรคืบหน้า เเถมยังทำให้ผมสับสน เพราะว่าที่เพื่อนผมเเซว อาจทำให้เขารู้เเล้วว่าผมคิดกับเขามากกว่าเพื่อน ช่วงปิดเทอมก่อนขึ้นม.6 ผมตัดสินใจว่าจะสารภาพความในใจกับเธอให้ได้ เมื่อเปิดเทอม เหมือนจะมีโอกาสที่ดีสุดในชีวิตเข้ามา เป็นช่วงที่บอร์ดเกมส์กำลังนิยมในห้องผม เป็นครั้งเเรกที่ผมเห็นว่า เธอสนใจกิจกรรมอื่นๆด้วยนอกจากการตั้งใจเรียน นั้นก็คือ บอร์ดเกมส์ ผมเองก็เป็นคนที่เล่นบอร์ดเกมส์ จึงมีโอกาสได้คุยกันมากขึ้น ผมสังเกตตัวเองว่าผมเริ่มจีบรุกหนักขึ้น เช่น การขอนั่งข้างๆทุกรอบที่เล่น การชวนคุย ผมพยายามเต็มที่ เเต่…เหมือนจะสายไป ช่วงม.6 จะมีวันหยุดเยอะขึ้นเนื่องจากต้องเตรียมตัวเพื่อเข้ามหาลัย นั้นหมายถึงผมจะพบกับเธอน้อยลง วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งวันสุดท้ายของการเรียนม.6ซึ่งตรงกับวันวาเลนไทน์ ผมเห็นเธอกำลังจะเดินกลับบ้าน ผมกำช็อคโกเเลตไว้ในมือเเละรีบวิ่งตามเธอไปสุดชีวิต ตัดสินใจบอกความรู้สึกว่าชอบเธอเเค่ไหน พร้อมทั้งให้ช็อคโกเเล็ต เเละผลก็เป็นไปตามที่ผมคาดไว้…ผมอกหักครั้งเเรกในชีวิต…ผมทั้งเศร้าเเละโล่งใจในเวลาเดียวกันที่ได้บอกความรู้สึกออกไป จนตอนนี้ผ่านมา2เดือน เริ่มจะทำใจได้ เเต่มันไม่ง่ายจริงๆที่จะให้ตัดใจ ผมยังรักเธออยู่ดี เเละคิดว่าคงรักต่อไป ผมคงรอโอกาสที่จะจีบเธอใหม่ให้เต็มที่กว่านี้ เเต่ช่วงนี้คงต้องพักยาวๆ ก็เท่านี้เเหละครับ เรื่องราวของผม สุดท้ายนี้ อยากบอกคนที่กำลังเเอบชอบใครสักคนว่า พูดไปเหอะ ย้อนเวลากลับไปผมก็จะบอกอยู่ดี ถึงจะเศร้า เเต่ก็คุ้ม
P
เรื่องวุ่นๆของวัยรุ่นแอบชอบเพื่อน
ย้อนกลับไป3ปีก่อน…ผมได้เริ่มเข้าเรียนม.4 ที่ร.ร.แห่งหนึ่งในหาดใหญ่ ชีวิตของม.4 ก็ใช้ชีวิตแบบนักเรียนสายวิทย์ทั่วๆไป จวนจะจบม.4เทอม2 เวลา5โมงเย็นของวันหนึ่งช่วงกลางเดือนกุมภา ผมที่กำลังรอเเม่มารับ และเพื่อนสนิทก็กลับบ้านกันหมดแล้ว จึงไปเดินเล่นรอบๆร.ร.เพื่อฆ่าเวลา และไปพบเข้ากับเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง ที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่คนเดียว ผมที่ไม่มีอะไรจะทำจึงเข้าไปทักเเละขอนั่งทำการบ้านด้วย นิสัยของเธอ(จากที่ผมเห็น)จะเป็นคนเงียบๆพูดน้อย ขยันเรียน(มากๆ) โซเชียลเเทบไม่เล่น ผมนั่งทำการบ้านเเละคุยกับเธออยู่พักหนึ่ง เราก็เเยกย้ายกันกลับบ้าน ผมเริ่มกลับบ้านมาคิด ว่าทำไมคนๆนี้ดูไปดูมาถึงน่ารักขนาดนี้ ผมสั้นๆ ตัวขาว ใส่เเว่น ตลอดเกือบหนึ่งปีที่อยู่ร่วมห้องกันมา เเทบไม่เคยโฟกัสเลย จากนั้นทุกๆวันหลังจากวันนั้น ผมเริ่มมองเธอมากขึ้น ชอบมากขึ้น เเต่ก็ทำได้เเค่เเอบมอง เเทบไม่ได้คุยกันอีกเลย ช่วงม.5ผมตัดสินใจจะพัฒนาความสัมพันธ์อย่างน้อยก็ขอให้สนิทกันมากกว่านี้ รวมถึงบอกกลุ่มเพื่อนสนิทผมในห้องให้รู้ด้วย ไม่รู้ว่าคิดถูกมั๊ยที่บอก555+ จากเเอบรักเงียบๆก็เป็นเเอบรักเเบบชุลมุนวุ่นวาย เพราะ เพื่อนๆผม เดินผ่านเฉยๆเป็นไม่ได้ต้องเเซวผมตลอด เเถมพูดอย่างดัง ทำให้ช่วงม.5จบลงที่ไม่มีอะไรคืบหน้า เเถมยังทำให้ผมสับสน เพราะว่าที่เพื่อนผมเเซว อาจทำให้เขารู้เเล้วว่าผมคิดกับเขามากกว่าเพื่อน ช่วงปิดเทอมก่อนขึ้นม.6 ผมตัดสินใจว่าจะสารภาพความในใจกับเธอให้ได้ เมื่อเปิดเทอม เหมือนจะมีโอกาสที่ดีสุดในชีวิตเข้ามา เป็นช่วงที่บอร์ดเกมส์กำลังนิยมในห้องผม เป็นครั้งเเรกที่ผมเห็นว่า เธอสนใจกิจกรรมอื่นๆด้วยนอกจากการตั้งใจเรียน นั้นก็คือ บอร์ดเกมส์ ผมเองก็เป็นคนที่เล่นบอร์ดเกมส์ จึงมีโอกาสได้คุยกันมากขึ้น ผมสังเกตตัวเองว่าผมเริ่มจีบรุกหนักขึ้น เช่น การขอนั่งข้างๆทุกรอบที่เล่น การชวนคุย ผมพยายามเต็มที่ เเต่…เหมือนจะสายไป ช่วงม.6 จะมีวันหยุดเยอะขึ้นเนื่องจากต้องเตรียมตัวเพื่อเข้ามหาลัย นั้นหมายถึงผมจะพบกับเธอน้อยลง วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งวันสุดท้ายของการเรียนม.6ซึ่งตรงกับวันวาเลนไทน์ ผมเห็นเธอกำลังจะเดินกลับบ้าน ผมกำช็อคโกเเลตไว้ในมือเเละรีบวิ่งตามเธอไปสุดชีวิต ตัดสินใจบอกความรู้สึกว่าชอบเธอเเค่ไหน พร้อมทั้งให้ช็อคโกเเล็ต เเละผลก็เป็นไปตามที่ผมคาดไว้…ผมอกหักครั้งเเรกในชีวิต…ผมทั้งเศร้าเเละโล่งใจในเวลาเดียวกันที่ได้บอกความรู้สึกออกไป จนตอนนี้ผ่านมา2เดือน เริ่มจะทำใจได้ เเต่มันไม่ง่ายจริงๆที่จะให้ตัดใจ ผมยังรักเธออยู่ดี เเละคิดว่าคงรักต่อไป ผมคงรอโอกาสที่จะจีบเธอใหม่ให้เต็มที่กว่านี้ เเต่ช่วงนี้คงต้องพักยาวๆ ก็เท่านี้เเหละครับ เรื่องราวของผม สุดท้ายนี้ อยากบอกคนที่กำลังเเอบชอบใครสักคนว่า พูดไปเหอะ ย้อนเวลากลับไปผมก็จะบอกอยู่ดี ถึงจะเศร้า เเต่ก็คุ้ม
P