คือตอนนี้กำลังเรียนที่community collegeเล็กๆเข้าเทอมที่2เเล้วค่ะที่อเมริกา อาศัยอยู่กับอา ซึ่งเป็นญาติห่างๆที่เค้าอยู่ที่นี่ค่ะ ภรรยาอาเป็นคนอเมริกัน มีลูกติด3คนค่ะ แผนที่เราวางไว้คือหลังจากเรียนที่นี่2ปี เราก็จะtransferไปมหาวิทยาลัยอื่นอีก2ปีค่ะ บอกก่อนนะคะว่าเราเคยมาเเลกเปลี่ยนสองสามปีก่อนค่ะ เป็นเวลา1ปี ตอนนั้นหลังจากกลับไทยไป เราก็รบเร้าคุณพ่อเเม่อยากกลับมาเรียนที่นี่ค่ะ เพราะฉะนั้นการตัดสินใจมาเรียนที่นี่ของเราตอนนั้นคือความสมัครใจเเละความอยากมาของตัวเองล้วนๆค่ะ
ครอบครัวเราไม่ได้รวยนะคะ แต่เเค่พอมีอยู่มีกิน การที่ตัดสินใจมาที่นี่ ฝ่ายคุณพ่อเเละทางฝ่ายญาติๆไม่ค่อยสนับสนุนมากนัก ยกเว้นคุณเเม่ที่สนับสนุนให้มาส่ะเป็นส่วนใหญ่ เราเป็นคนที่ค่อนข้างดันทุรังค่ะ ไม่ชอบอยู่นิ่ง ตอนนั้นอยากกลับมาที่นี่ค่ะ เลยจัดการเรื่องสมัครเข้าเรียน ทำเรื่องทุกอย่างเองหมดเลยค่ะ คิดว่าถ้ามาเรียนที่นี่ ที่community collegeก่อนเเล้วมาอยู่กับอาก็น่าจะช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายทางบ้านไปได้ไม่มากก็น้อย บวกด้วยสกิลภาษาอังกฤษของเราที่ยังไม่ค่อยfluentขนาดนั้น คิดว่ามาเรียนที่นี่ก่อนน่าจะเป็นโอกาสที่ดีเลยตัดสินใจมาค่ะ
พอมาตอนนี้ ได้มาเรียนจริงๆ หลายอย่างๆทำให้เราจิตตกมากๆ ทั้งที่โรงเรียน (เทอมนี้เราลงวิชาที่ยากขึ้นกว่าเทอมที่เเล้วค่ะ เเล้วส่วนใหญ่ก็เป็นวิชาที่เราต้องlectureเอง เราตั้งใจเรียนค่ะ เเต่บางครั้งเราว่าเเค่ความตั้งใจมันไม่พอ เพราะพอนานๆไปเราเริ่มหมดความรู้สึกmotivatedเเล้วค่ะ) ทำให้เริ่มรู้สึกนอยเเละท้อกับการเรียนมากๆ เเละบวกกับไม่มีเพื่อนเยอะเหมือนที่ไทย(อยู่ที่ไทยเป็นคนค่อนข้างติดเพื่อนค่ะ) แล้วด้วยความที่เป็นcollegeเล็กๆ ที่นี่แทบไม่มีเด็กนักเรียนต่างชาติเลยค่ะ และยังไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำมากทั้งในมหาวิทยาลัยเเละในเมือง classmateเราก็รู้จักบ้างแต่เเบบผิวเผินมากๆค่ะ เลิกเรียนเราก็เเทบจะไม่เจอคนรู้จัก เราไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด วันๆเเทบจะไม่พูดกับใครมาก ยกเว้นเเค่กับบรรณารักษ์ในห้องสมุดค่ะ เพราะเราใช้เวลาในห้องสมุดเเทบทุกวัน เพื่อรออามารับกลับบ้านหรือไม่ก็ทำการบ้าน อ่านหนังสือค่ะ นี่เป็นเหตุผลนึงที่เราอยากกลับไทยก็ว่าได้ค่ะเรื่องtransportation เมืองที่เราอยู่คือมันเล็กมากๆ ถ้าไม่มีรถก็เหมือนไม่มีขาค่ะ จะไปไหนมาไหนก็ไม่สะดวก อยากไปไหนก็ไม่ได้ตามที่เราอยากไปเหมือนที่ไทย เเถมเราก็ไม่มีงบพอที่จะaffordรถเเละinsuranceรถที่นี่ที่ต้องจ่ายทุกเดือนด้วยตัวเองได้ค่ะ
ตอนนี้กิจวัตรเราทุกๆวันคือไปเรียนตอนเช้า ไปห้องสมุดทำการบ้าน กลับบ้านมาอีกที่ก็ตอนเย็น เราพยายามหลีกเลี่ยงไม่อยากกลับบ้านค่ะ เพราะเราไม่ชอบนิสัยน้องผู้ชาย(อายุ12)ที่เป็นลูกของอามากๆ ทำให้เราอึดอัดค่ะ เค้าเป็นอเมริกัน นิสัยส่วนตัวไม่ดีเอามากๆ เรารู้ค่ะว่าอาจจะเพราะน้องยังเด็ก เเต่พอเรากลับบ้านทุกครั้ง ทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมดเพราะน้องๆชอบเถียง ชอบทะเลาะกัน จนเราไปห้าม ก็ไม่หยุดค่ะ และไม่นานมานี้น้องผู้ชายทำให้เรารู้สึกเเย่กับนิสัยเขามากๆค่ะ เขาเอามือถือเราไปซ่อนค่ะ เราก็รู้ว่าเขาทำ เพราะเขาเป็นคนเดียวที่ชอบเเกล้งอะไรเเบบนี้กับเรา เเต่บางครั้งมันสร้างความวุ่นวายให้กับเราค่ะ ที่เเย่กว่าคือเขาทำโทรศัพท์เราหน้าจอเเตก เราถามเขา เเค่อย่างน้อยขอให้ได้ยินคำขอโทษสักคำก็ยังดี เเต่เขาก็บอกไม่ได้ทำ เเล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและปราศจากคำขอโทษค่ะ หลังจากนั้นความรู้สึกที่ไม่ชอบน้องมันเหมือนเริ่มกลายเป็นความรู้สึกเกลียด เราเลยพยายามออกห่างเพราะเราเป็นคนประเภทที่ว่าถ้าไม่ชอบหรือเกลียดอะไร เราจะพยายามไม่เข้าใกล้เพราะรู้ว่ามันจะสร้างความหงุดหงิดให้ตัวเองค่ะ ทุกวันๆนี้เรากลับบ้านมา เราก็เดินตรงเข้าห้อง อยู่เเต่ในห้องนอนอย่างเดียวเลย เรื่องนี้ก็เป็นเหตุผลนึงที่เราอยากกลับไทยค่ะ เรารู้นะคะว่ามาอาศัยเขาอยู่ฟรีๆเราไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรมากอยู๋เเล้ว เราเกลียดที่จะกลับบ้านเพราะคนในบ้านค่ะ เราเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกค่ะตอนนี้
เราคิดว่าตัวเองน่าเกิดอาการhomesickหรือไม่ก็ culture shockร่วมด้วยค่ะ ทั้งๆที่ตอนเราเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนไม่เคยเป็น ตอนนี้ทุกอย่างๆแม้กระทั่งอะไรเล็กๆน้อยๆ ก็สามารถทำให้เราหดหู่เเล้วเพิ่มความรู้สึกอยากกลับไทยค่ะ เราพยายามไม่คิดเรื่องนี้เพราะกว่าเราจะมาที่นี่ได้ เราก็พยายามมากเหมือนกัน ตอนนี้ที่ทำได้คืออดทน เเล้วตั้งใจเรียนเพื่อรอเวลา transferไปมหาวิทยาลัยอื่นปีหน้า2019ค่ะ เพราะเราคิดว่าพอย้ายไปUจริงๆ มันคงมีอะไรให้เราทำเเละเรียนรู้อะไรใหม่ๆมากกว่านี้ สังคมใหม่ๆ กิจกรรมclubต่างๆคงมีมากกว่าที่นี่แน่นอน แต่เรากลัวว่ากว่าจะถึงตอนนั้น เราจะป่วยจิตส่ะก่อน อาทิตย์หลังๆมานี่ ความคิดที่จะกลับไทย กลับไปเรียนมหาวิทยาลัยที่ไทยมันเลยเริ่มเข้ามาในหัวค่ะ เราแค่คิดว่าทุกอย่างมันคงง่ายกว่านี้ที่ไทย อาจจะมีอะไรที่เราไม่ชอบเเละขัดใจเราบ้างที่ไทย แต่เราปฏิเสธไม่ได้เลยว่าบ้านก็คือบ้าน home is where the heart isจริงๆค่ะ เราคิดว่าบางทีเราอาจจะยังโตไม่พอหรือไม่พร้อมที่จะมาอยู่ที่น่ี่ เราไม่อยากโทษตัวเองว่าคิดผิดที่มาที่นี่ คิดผิดที่ไม่เรียนที่ไทยตามที่พ่อบอก เราไม่รู้จะพูดหรืออธิบายสถานการณ์ตอนนี้ให้ใครรอบข้างเราฟังค่ะ เราเลี่ยงจะโทรคุยกับคุณพ่อคุณเเม่ที่ไทยเรื่องที่เรารู้สึกอยู่ตอนนี้ เพราะเราคงร้องไห้ออกมาเเน่ๆถ้าได้ยินเสียงพ่อกับเเม่ เเละไม่อยากทำให้ท่านเครียดค่ะ เราเลยตัดสินใจเขียนกระทู้นี้ค่ะ เราไม่รู้ว่าที่เขียนไปจะวกวนไปมาหรือเปล่า เเต่ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงต่อจริงๆค่ะ อยากกลับไทยก็อยาก อีกใจก็อยากเรียนที่นี่ต่อเพราะเสียดายความพยายามก่อนหน้านี้ที่เราทำมา เสียดายเงินที่จ่ายค่าเทอมไปแล้วด้วยค่ะ แต่ความอดทนอดกลั้นมันเริ่มค่อยๆหาย ทำให้เราเสียความเป็นตัวเองไปเรื่อยๆค่ะ เราควรจัดการกับเรื่องนี้ยังไงดีคะ
กำลังเรียนที่อเมริกาค่ะ รู้สึกท้อ อยากกลับไทยค่ะ
ครอบครัวเราไม่ได้รวยนะคะ แต่เเค่พอมีอยู่มีกิน การที่ตัดสินใจมาที่นี่ ฝ่ายคุณพ่อเเละทางฝ่ายญาติๆไม่ค่อยสนับสนุนมากนัก ยกเว้นคุณเเม่ที่สนับสนุนให้มาส่ะเป็นส่วนใหญ่ เราเป็นคนที่ค่อนข้างดันทุรังค่ะ ไม่ชอบอยู่นิ่ง ตอนนั้นอยากกลับมาที่นี่ค่ะ เลยจัดการเรื่องสมัครเข้าเรียน ทำเรื่องทุกอย่างเองหมดเลยค่ะ คิดว่าถ้ามาเรียนที่นี่ ที่community collegeก่อนเเล้วมาอยู่กับอาก็น่าจะช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายทางบ้านไปได้ไม่มากก็น้อย บวกด้วยสกิลภาษาอังกฤษของเราที่ยังไม่ค่อยfluentขนาดนั้น คิดว่ามาเรียนที่นี่ก่อนน่าจะเป็นโอกาสที่ดีเลยตัดสินใจมาค่ะ
พอมาตอนนี้ ได้มาเรียนจริงๆ หลายอย่างๆทำให้เราจิตตกมากๆ ทั้งที่โรงเรียน (เทอมนี้เราลงวิชาที่ยากขึ้นกว่าเทอมที่เเล้วค่ะ เเล้วส่วนใหญ่ก็เป็นวิชาที่เราต้องlectureเอง เราตั้งใจเรียนค่ะ เเต่บางครั้งเราว่าเเค่ความตั้งใจมันไม่พอ เพราะพอนานๆไปเราเริ่มหมดความรู้สึกmotivatedเเล้วค่ะ) ทำให้เริ่มรู้สึกนอยเเละท้อกับการเรียนมากๆ เเละบวกกับไม่มีเพื่อนเยอะเหมือนที่ไทย(อยู่ที่ไทยเป็นคนค่อนข้างติดเพื่อนค่ะ) แล้วด้วยความที่เป็นcollegeเล็กๆ ที่นี่แทบไม่มีเด็กนักเรียนต่างชาติเลยค่ะ และยังไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำมากทั้งในมหาวิทยาลัยเเละในเมือง classmateเราก็รู้จักบ้างแต่เเบบผิวเผินมากๆค่ะ เลิกเรียนเราก็เเทบจะไม่เจอคนรู้จัก เราไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด วันๆเเทบจะไม่พูดกับใครมาก ยกเว้นเเค่กับบรรณารักษ์ในห้องสมุดค่ะ เพราะเราใช้เวลาในห้องสมุดเเทบทุกวัน เพื่อรออามารับกลับบ้านหรือไม่ก็ทำการบ้าน อ่านหนังสือค่ะ นี่เป็นเหตุผลนึงที่เราอยากกลับไทยก็ว่าได้ค่ะเรื่องtransportation เมืองที่เราอยู่คือมันเล็กมากๆ ถ้าไม่มีรถก็เหมือนไม่มีขาค่ะ จะไปไหนมาไหนก็ไม่สะดวก อยากไปไหนก็ไม่ได้ตามที่เราอยากไปเหมือนที่ไทย เเถมเราก็ไม่มีงบพอที่จะaffordรถเเละinsuranceรถที่นี่ที่ต้องจ่ายทุกเดือนด้วยตัวเองได้ค่ะ
ตอนนี้กิจวัตรเราทุกๆวันคือไปเรียนตอนเช้า ไปห้องสมุดทำการบ้าน กลับบ้านมาอีกที่ก็ตอนเย็น เราพยายามหลีกเลี่ยงไม่อยากกลับบ้านค่ะ เพราะเราไม่ชอบนิสัยน้องผู้ชาย(อายุ12)ที่เป็นลูกของอามากๆ ทำให้เราอึดอัดค่ะ เค้าเป็นอเมริกัน นิสัยส่วนตัวไม่ดีเอามากๆ เรารู้ค่ะว่าอาจจะเพราะน้องยังเด็ก เเต่พอเรากลับบ้านทุกครั้ง ทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมดเพราะน้องๆชอบเถียง ชอบทะเลาะกัน จนเราไปห้าม ก็ไม่หยุดค่ะ และไม่นานมานี้น้องผู้ชายทำให้เรารู้สึกเเย่กับนิสัยเขามากๆค่ะ เขาเอามือถือเราไปซ่อนค่ะ เราก็รู้ว่าเขาทำ เพราะเขาเป็นคนเดียวที่ชอบเเกล้งอะไรเเบบนี้กับเรา เเต่บางครั้งมันสร้างความวุ่นวายให้กับเราค่ะ ที่เเย่กว่าคือเขาทำโทรศัพท์เราหน้าจอเเตก เราถามเขา เเค่อย่างน้อยขอให้ได้ยินคำขอโทษสักคำก็ยังดี เเต่เขาก็บอกไม่ได้ทำ เเล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและปราศจากคำขอโทษค่ะ หลังจากนั้นความรู้สึกที่ไม่ชอบน้องมันเหมือนเริ่มกลายเป็นความรู้สึกเกลียด เราเลยพยายามออกห่างเพราะเราเป็นคนประเภทที่ว่าถ้าไม่ชอบหรือเกลียดอะไร เราจะพยายามไม่เข้าใกล้เพราะรู้ว่ามันจะสร้างความหงุดหงิดให้ตัวเองค่ะ ทุกวันๆนี้เรากลับบ้านมา เราก็เดินตรงเข้าห้อง อยู่เเต่ในห้องนอนอย่างเดียวเลย เรื่องนี้ก็เป็นเหตุผลนึงที่เราอยากกลับไทยค่ะ เรารู้นะคะว่ามาอาศัยเขาอยู่ฟรีๆเราไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรมากอยู๋เเล้ว เราเกลียดที่จะกลับบ้านเพราะคนในบ้านค่ะ เราเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกค่ะตอนนี้
เราคิดว่าตัวเองน่าเกิดอาการhomesickหรือไม่ก็ culture shockร่วมด้วยค่ะ ทั้งๆที่ตอนเราเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนไม่เคยเป็น ตอนนี้ทุกอย่างๆแม้กระทั่งอะไรเล็กๆน้อยๆ ก็สามารถทำให้เราหดหู่เเล้วเพิ่มความรู้สึกอยากกลับไทยค่ะ เราพยายามไม่คิดเรื่องนี้เพราะกว่าเราจะมาที่นี่ได้ เราก็พยายามมากเหมือนกัน ตอนนี้ที่ทำได้คืออดทน เเล้วตั้งใจเรียนเพื่อรอเวลา transferไปมหาวิทยาลัยอื่นปีหน้า2019ค่ะ เพราะเราคิดว่าพอย้ายไปUจริงๆ มันคงมีอะไรให้เราทำเเละเรียนรู้อะไรใหม่ๆมากกว่านี้ สังคมใหม่ๆ กิจกรรมclubต่างๆคงมีมากกว่าที่นี่แน่นอน แต่เรากลัวว่ากว่าจะถึงตอนนั้น เราจะป่วยจิตส่ะก่อน อาทิตย์หลังๆมานี่ ความคิดที่จะกลับไทย กลับไปเรียนมหาวิทยาลัยที่ไทยมันเลยเริ่มเข้ามาในหัวค่ะ เราแค่คิดว่าทุกอย่างมันคงง่ายกว่านี้ที่ไทย อาจจะมีอะไรที่เราไม่ชอบเเละขัดใจเราบ้างที่ไทย แต่เราปฏิเสธไม่ได้เลยว่าบ้านก็คือบ้าน home is where the heart isจริงๆค่ะ เราคิดว่าบางทีเราอาจจะยังโตไม่พอหรือไม่พร้อมที่จะมาอยู่ที่น่ี่ เราไม่อยากโทษตัวเองว่าคิดผิดที่มาที่นี่ คิดผิดที่ไม่เรียนที่ไทยตามที่พ่อบอก เราไม่รู้จะพูดหรืออธิบายสถานการณ์ตอนนี้ให้ใครรอบข้างเราฟังค่ะ เราเลี่ยงจะโทรคุยกับคุณพ่อคุณเเม่ที่ไทยเรื่องที่เรารู้สึกอยู่ตอนนี้ เพราะเราคงร้องไห้ออกมาเเน่ๆถ้าได้ยินเสียงพ่อกับเเม่ เเละไม่อยากทำให้ท่านเครียดค่ะ เราเลยตัดสินใจเขียนกระทู้นี้ค่ะ เราไม่รู้ว่าที่เขียนไปจะวกวนไปมาหรือเปล่า เเต่ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงต่อจริงๆค่ะ อยากกลับไทยก็อยาก อีกใจก็อยากเรียนที่นี่ต่อเพราะเสียดายความพยายามก่อนหน้านี้ที่เราทำมา เสียดายเงินที่จ่ายค่าเทอมไปแล้วด้วยค่ะ แต่ความอดทนอดกลั้นมันเริ่มค่อยๆหาย ทำให้เราเสียความเป็นตัวเองไปเรื่อยๆค่ะ เราควรจัดการกับเรื่องนี้ยังไงดีคะ