ล้มจนท้อ อยากยอมแพ้

ชีวิตผมเจอแต่เรื่องหนัก ๆ ตลอด แล้วชอบมาเจอเอาช่วงที่มีภาระงานต้องทำอีก ทุกอย่างมาจากความผิดหวังในคะแนนวิชาภาษาที่ตัวเองเคยทำได้ดีมาตลอด แต่มาเทอมนี้กลับทำได้แย่ลง คะแนนรวมมิดเทอม 29/50 (14.5/25) คะแนนควิซก็ 7/10 รู้สึกคล้ายฟ้าผ่ากลางหัว ยอมรับว่าวันนั้นเศร้ามากจนแทบอยากจะออกไปจากห้องทันที แต่ทำไมไม่รู้เรายังถึงนั่งอยู่ในห้องทนทำข้อสอบควิซทั้งความรู้สึกเจ็บปวด (ได้ 7 เหมือนกัน) มันตั้งคำถามกับตัวเองว่าเราจะพอแค่นี้หรือเดินไปต่อ ในใจก็รู้สึกอยากเดินไปบอกอาจารย์ว่าผมไม่เอาแล้ว มันไม่เหมาะกับผมอีกต่อไปแล้ว เพราะคะแนนอันน้อยที่ได้รับมา ซึ่งเป็นคะแนนที่แย่ที่สุดในวิชาภาษานี้ที่เคยได้รับมา มัน...ไม่รู้ว่าผมจะทำยังไง จะไปบอกใครว่าผมรู้ด้านนีก็ไม่ได้เพราะ..นั่นแหละครับ เลยรู้สึกอยากยอมแพ้ขึ้นมาในใจไม่อยากไปทำมันอีก แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากทิ้งมันไป ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่าคนเก่งๆเขาเคยล้มแบบเรามั้ยนะ และผมคิดในใจว่าคงไม่หรอกคงได้คะแนนสูงๆตลอดตั้งแต่เริ่มจนจบ ต่างจากเราที่มีแต่จะแย่ลง ๆ ผมสับสนกับโลกใบนี้สุด ๆ ว่าผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง ในวันที่ผมพลาดพลั้งล้มเหลว แล้วยังต้องข่มใจทำนั่นนี่อีก .... ผมมันผิดพลาดใช่มั้ย ผมไม่ควรเดินบนเส้นทางนี้ต่อไปแล้วใช่รึเปล่า