เราควรจะยอมแพ้ไหมคะ.....เราสอบมาเยอะมากแต่อย่างมากสุดๆก็ผ่านไปถึงแค่รอบสัมภาษณ์..

เราเป็นคนเรียนดี, คะแนนอยู่ระดับท็อปของชั้น, แต่พอมาลองสอบทุนทีไรก็ไม่มีครั้งไหนที่จะทำสำเร็จ..
เรารู้สึกเหมือนเป็นกบในกะลาที่พอออกมาเจอโลกก็โดนความจริงตีเข้าหน้าว่าเราคงไม่ได้มีความสามารถอะไรขนาดนั้น.....

ตอนอยู่ ม.3 เราเป็นตัวแทนโรงเรียนไปสอบแข่งขันคณิศาสตร์, อจ และ ผอ.โรงเรียนคาดหวังในตัวเรามาก... แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปต่อถึงระดับประเทศ, หลังจากนั้น ผอ.ก็ทำเหมือนไม่ค่อยอยากพูดกับเราเท่าไหร่, ส่วน อจ ก็ประชดเราต่อหน้ารุ่นน้องที่สอบผ่านในปีถัดมาว่า ตัวเรามันไม่เก่งจริง และ คงไม่มีวันทำอะไรสำเร็จ....

พอ ม.6 เราเลือกที่จะไปสอบแข่งขันอีกครั้งด้วยความหวังที่จะแก้ตัวที่ทำไม่ได้ในครั้งที่แล้ว แม้ว่าตัวเองจะเกลียดวิชานี้มากแค่ไหน  แต่แล้ว.. ผลลัพก็ออกมาแบยเดิมๆ, ตอนนั้นเราเศร้าและผิดหวังกับตัวเองมาก... เอาแต่คิดว่าเราทำคนอื่นผิดหวังอีกแล้ว ทำพ่อแม่ผิดหวังอีกแล้ว..... 

ปีก่อนหน้าเราสมัคทุนและไม่ผ่าน ปีนี้เราตัดสินใจลองสอบอีก แต่ ผลก็ออกมาแบบเดิมแม้ว่าเราจะเตรียมตัวมากขึ้นแล้วก็ตาม....

เราเศร้ามากค่ะ, เพราะการได้ทุนไปต่อนอกไม่ใช่แค่ความฝัน, แต่เป็นเหมือนเป้าหมายในชีวิตที่ต้องทำให้สำเร็จ, ส่วนนึงนั้นเพราะเราไม่อยากให้พ่อแม่ต้องมาจ่ายค่าเทอมอันแพงแสนแพงให้เราอีก เพราะเรายังมีน้องอีกสองคนที่เรียนยังไม่จบมัธยม...

ท้อมากค่ะ....เหนื่อยมาก.. ต้องพยายามอีก มากแค่ไหนนะ, ควรจะ....ยอมแพ้หรือยังนะ ....