เรากับแฟนคบกันมาปีนี้จะเข้าปีที่ 5 แล้ว จนมาปี66 เรามีลูกคนแรกแม่เราอยากให้เรากับแฟนซื้อบ้านจะได้เอาเงินเช่าบ้านไปผ่อนดีกว่าเช่าบ้านไปวันๆอนาคตจะได้มีบ้านเป็นของตัวเอง ขอบอกก่อนว่าแฟนเราทำงานคนเดียววส่วนเราอยู่บ้านเลี้ยงลูกแล้วแม่เราบอกว่าถ้าซื้อบ้านแล้วเดือนไหนหมุนเงินไม่ทันบอกแม่นะเดี๋ยวแม่ช่วยเอง แต่ต่างจากพ่อแม่แฟนเราคำแรกที่ได้ยินจากปากแม่แฟนวันที่เราตัดสินใจจะซื้อบ้านคือแม่แก่ว่าแฟนเราว่าจะมีเงินผ่อนหรอส่วนพ่อแฟนเราก็พูดว่าจะซื้อทำไมบ้านซึ่งเราก็ไม่ได้คิดอะไร เรากับแฟนตั้งแต่เริ่มคบกันมาก็ช่วยกันหาช่วยกันสร้างมาเรื่อยๆ เวลาช่วงไหนมีงานทำเราก็ไปทำงานช่วยแบ่งเบาภาระแฟนบาง จนมาปีนี้ปี68 เราแค่แอบคิดมากเรื่องนี้ว่าเวลามีปัญหาอะไรทำไมมีแต่ครอบครัวเราอ่ะที่พร้อมช่วยเหลือและซับพอร์ตเรากับแฟน แต่ทำไมเวลามีปัญหาอะไรครอบครัวแฟนไม่เคยช่วยเหลือหรือซับพอร์ตอะไรเรากับแฟนได้เลย เราไม่ได้อะไรมากหรอกกับเรื่องแค่นี้แต่แค่เกรงใจคนที่บ้านเรามากเวลามีปัญหาอะไรก็คอยให้คนที่บ้านเราช่วยเหลือตลอด จนเรากลับมานึกถึงคำนั้นๆที่แม่แฟนเราพูดกับเราว่าเขาแค่หาเช้ากินค่ำนะไม่มีเงินมากมาช่วยอะไรยิ่งเรามาฟังสิ่งที่แฟนเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่เขาบอกกับแฟนเราว่าถ้าใครอยากเรียนต่อคือต้องหาเงินส่งตัวเองเรียนเอานะหลังจบม.6ซึ่งแฟนเราก็หาเงินส่งตัวเองเรียนจนจบปวส.เอง พอได้ฟังจากที่แฟนเล่าให้ฟังเรายิ่งเข้าใจเลยว่าทำไมแม่แฟนเราถึงพูดกับเราแบบนั้น  เราไม่รู้นะว่าความคิดของแต่ละคนแต่ละบ้านคิดกันแบบไหน แต่ตั้งแต่เรามีลูกและการที่เราได้รับจากการกระทำจากแม่เรามาคือได้เข้าใจคำๆนี้อย่างชัดเจนเลยคือ “ต่อให้พ่อแม่ลำบากมากแค่ไหนถ้าพ่อแม่รักลูกมากพอพ่อแม่ก็พร้อมทำทุกอย่างเพื่อลูกได้ ” แม่เราเป็นแม่เลี้ยงเดียวหาเลี้ยงเราคนเดียวโดยที่แม่เราไม่เคยขอความช่วยเหลืออะไรจากพ่อเราเลย แม่เราก็หาเช้ากินค่ำเหมือนพ่อแม่แฟนเรานะแต่แม่เราเวลาเรากับแฟนมีปัญหาอะไรแม่เราก็พร้อมช่วยตามกำลังขอแก่ตลอด ซึ่งต่างจากพ่อแม่แฟนเรามีแต่พูดคำๆนี้ใส่เรากับแฟนทุกครั้งที่เจอหน้ากันว่าช่วงนี้ไม่ค่อยมีเงินเลย เราไม่อคติอะไรกับพ่อแม่แฟนนะแค่อดคิดไม่ได้เลยทำไมต้องเป็นแค่ครอบครัวเราที่สมรารถช่วยเหลือเรากับแฟนได้เวลามีปัญหาอะไร หรือเพียงเพราะพ่อแม่แฟนเราแก่ไม่ได้รักลูกมากขนาดที่สามารถพร้อมช่วยเหลือได้ทุกอย่างแบบนั้นหรอ