สวัสดีค่ะตามหัวข้อเลยค่ะอคติกับพ่อตัวเองผิดไหม
ขอเล่าก่อนนะคะว่าตั้งแต่เด็กๆเราเป็นคนที่รักพ่อมากเลยค่ะ เพราะนานๆทีพ่อจะไปทำงานแล้วกลับมาบ้าน ตั้งแต่เล็กจนโตส่วนใหญ่อยู่กับแม่ค่ะ นานๆทีพ่อจะกลับบ้านมาหาสักครั้งมันก็ไม่มีอะไรมากเหมือนครอบครัวปกติสุขทั่วไป จนกระทั่งพ่อได้กับมาอยู่บ้านนานเลยทีนี้ตอนแรกในใจก็นึกมีความสุขว่าจะได้อยู่พร้อมน่ากันครอบครัวอบอุ่นแต่ไม่ใช่สำหรับเราค่ะ มันคือจุดเริ่มที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดีกับพ่อ ย้อนกลับไปประมาณช่วงพ่อกลับบ้าน ตอนนั้นเราอยู่ประมาณมอต้นเกือบๆจะจบแล้ว ช่วงนั้นพ่อก็เริ่มหางานใกล้ๆบ้านและทุกๆวันหลังจากที่พ่อทำงานเสร็จกลับบ้านมาพ่อมักจะเมาจนคุยไม่รู้เรื่องเป็นแบบนี้ทุกๆวัน และเมาแล้วชอบกรางแล้วใช้คำพูดที่ทำให้เรากับแม่เราเสียใจมากแต่พ่อคงไม่รู้ ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่เรารู้สึกเรียนก็ไม่สนุก เพื่อนจากที่เคยคุยกันสนุกก็ไม่สนุก เดินก็เหนื่อย ใจลอย เลิกเรียนกลับบ้านก็ไม่อยากกลับ เพราะในทุกๆวันเราต้องมาเจอสภาพพ่อตัวเองที่เป็นแบบนี้ บ่อยครั้งก็ร้องไห้คนเดียวในห้องเพราะกลัวแม่เป็นห่วงภาพเหตุคำพูดบางคำไม่ควรจะได้ยินก็ได้ยินเรารู้สึกเสียใจมากแต่พูดไม่ได้ จากที่เคยกินข้าวพร้อมน่าพร้อมตากัน เคยคุยสนุกเฮฮามันก็ไม่มี ตอนนั้นเราแทบรีบกินรีบเสร็จหรือบ้างวันไม่กินเลย เพราะไม่อยากทนคำพูดที่แท่งใจดำใส่เราตลอด และจนถึงวันเกิดของเราวันนั้นเราขอพ่อว่าไม่กินเหล้าหนึ่งวันได้ไหม ไม่เมากลับมาได้ไหมวันนี้ไม่ขอเค้กไม่เอาอะไรก็ได้ ในวันนั้นเราก็ลุ้นมากว่าพ่อจะฟังคำขอเราไหม แต่แน่นอนค่ะไม่วันนั้นเรารู้สึกเสียใจมากเป็นความทรงจำที่รู้สึกแย่จนถึงทุกวันนี้ หลังจากนั้นก็เหมือนเดิมเป็นแบบนั้นอยู่นานเลย จนกระทั่งพ่อกลับไปทำงานที่เดิมตอนนั้นเราดีใจยังไม่รู้ รู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น รู้สึกเหมือนความอึดอัดจะค่อยๆหายไป หลังจากที่ไปทำงานพ่อก็จะติดต่อกับแม่โดยการคอลกันตลอด
ก็เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จากวันนั้นที่พ่อกลับไปทำงานเราแทบจะไม่ได้คอลกันกับพ่อเลย เพราะเคยโทรหาพ่อแล้วยังเมาเหมือนเดิมคำพูดก็แท่งใจดำเหมือนเดิมเรารู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ได้คุยกัน หลังจากที่เป็นแบบนั้นหลายๆครั้ง เราเลยเลือกที่จะเลี่ยงไม่คุย ไม่รับสาย ไม่แม้แต่อยากเห็นหน้า นานเข้าเราไม่รับสาย ไม่คุยไม่อะไรเลย จนกระทั่งถึงวันเกิดพ่อแม่บอกให้โทรไปอวยพรพ่อ เราก็คิดอยู่นานว่าจะอวยพรดีไหม เพราะนึกย้อนกลับไปในวันเกิดของเราอย่าว่าแต่คำอวยพรเลย คำขอจากลูกก็ไม่รับฟังภาพยังติดอยู่ในหัวอยู่เลย สรุปวันนั้นเราเลยเลือกที่ไม่อวยพรสักคำ แล้วก็ผ่านไปอีกครั้ง ครั้งนี้แม่บอกไม่ได้คุยกับพ่อนานคุยกันดีๆให้กำลังใจพ่อหน่อย(ในการทำงาน) เราแบบห้ะพ่อไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้กับเราเลย พอทีตอนนี้จะมาต้องการอะไรกับเรา อาจจะเป็นความคิดที่ไม่ดีแต่ในหัวตอนนั้นเราคิดเลยว่า อยากให้คนอื่นทำดีกับตัวเอง แต่ตัวเองไม่เคยทำให้คนอื่นเลย ซึ่งเราเคยทำแล้วแต่ก็ไม่ได้รับพลังเชิงบวกจากพ่อเลย เรารู้สึกตอนนั้นว่ามันไม่แฟร์กับเรามากๆ การที่ต้องการความรักจากคนอื่น ทำไมไม่ลองรักเขาก่อนบ้าง จะมารับอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ได้ไง เสียใจยังไม่หาย คือนั่นแหละค่ะนี่คือเหตุการทั้งหมดที่ทำให้เราอคติกับพ่อมากๆ ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่
จริงๆรู้สึกผิดมากๆที่คิดแบบนี้กับพ่อ รู้สึกว่าตัวเองนิสัยไม่ดีที่ทำตัวแบบนี้ รู้สึกไม่อยากรักใคร เพราะขนาดพ่อตัวเองยังไม่รู้สึกรัก จะไปรักคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัวได้ยังไง มันก็รู้สึกแย่ๆ อึดอัด ถ้าจะกลับไปแก้ไขดูแล้วมันยากจริงๆค่ะ ก็สุดท้ายนี้เป็นเรื่องที่เรารู้สึกนะตอนนี้และที่ผ่านๆมา คำพูดบางคำพูดบางประโยคอาจดูไม่มีวุฒิภาวะหรือดูไม่เหมาะสมก็ขอโทษด้วยนะคะ จริงๆอยากระบายค่ะเลยไม่รู้จะไปที่ไหน ก็อยากจะสอบที่ผู้อ่านว่าคิดเห็นยังกับเรื่องนี้ ถ้ามีคำแนะนำหรือความคิดเห็น ก็สามารถคิดเห็นได้เลยนะคะ ก็อยากแก้นิสัยตัวเองด้วย ถ้ามีเรื่องไหนที่ จขกท. ทำนิสัยไม่เหมาะสมแนะนำมาได้เลยนะคะจะนำไปปรับใช้แน่นอนค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
ปล. ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะสำหรับความคิดเห็นต่างๆ ที่ได้แนะนำมาขอบคุณมากๆไว้ตรงนี้นะคะ เพราะตอบกลับคอมเม้นไม่เป็นค่ะขอโทษด้วยนะคะ
ถ้าแท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ
อคติกับพ่อตัวเองผิดไหม
ขอเล่าก่อนนะคะว่าตั้งแต่เด็กๆเราเป็นคนที่รักพ่อมากเลยค่ะ เพราะนานๆทีพ่อจะไปทำงานแล้วกลับมาบ้าน ตั้งแต่เล็กจนโตส่วนใหญ่อยู่กับแม่ค่ะ นานๆทีพ่อจะกลับบ้านมาหาสักครั้งมันก็ไม่มีอะไรมากเหมือนครอบครัวปกติสุขทั่วไป จนกระทั่งพ่อได้กับมาอยู่บ้านนานเลยทีนี้ตอนแรกในใจก็นึกมีความสุขว่าจะได้อยู่พร้อมน่ากันครอบครัวอบอุ่นแต่ไม่ใช่สำหรับเราค่ะ มันคือจุดเริ่มที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดีกับพ่อ ย้อนกลับไปประมาณช่วงพ่อกลับบ้าน ตอนนั้นเราอยู่ประมาณมอต้นเกือบๆจะจบแล้ว ช่วงนั้นพ่อก็เริ่มหางานใกล้ๆบ้านและทุกๆวันหลังจากที่พ่อทำงานเสร็จกลับบ้านมาพ่อมักจะเมาจนคุยไม่รู้เรื่องเป็นแบบนี้ทุกๆวัน และเมาแล้วชอบกรางแล้วใช้คำพูดที่ทำให้เรากับแม่เราเสียใจมากแต่พ่อคงไม่รู้ ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่เรารู้สึกเรียนก็ไม่สนุก เพื่อนจากที่เคยคุยกันสนุกก็ไม่สนุก เดินก็เหนื่อย ใจลอย เลิกเรียนกลับบ้านก็ไม่อยากกลับ เพราะในทุกๆวันเราต้องมาเจอสภาพพ่อตัวเองที่เป็นแบบนี้ บ่อยครั้งก็ร้องไห้คนเดียวในห้องเพราะกลัวแม่เป็นห่วงภาพเหตุคำพูดบางคำไม่ควรจะได้ยินก็ได้ยินเรารู้สึกเสียใจมากแต่พูดไม่ได้ จากที่เคยกินข้าวพร้อมน่าพร้อมตากัน เคยคุยสนุกเฮฮามันก็ไม่มี ตอนนั้นเราแทบรีบกินรีบเสร็จหรือบ้างวันไม่กินเลย เพราะไม่อยากทนคำพูดที่แท่งใจดำใส่เราตลอด และจนถึงวันเกิดของเราวันนั้นเราขอพ่อว่าไม่กินเหล้าหนึ่งวันได้ไหม ไม่เมากลับมาได้ไหมวันนี้ไม่ขอเค้กไม่เอาอะไรก็ได้ ในวันนั้นเราก็ลุ้นมากว่าพ่อจะฟังคำขอเราไหม แต่แน่นอนค่ะไม่วันนั้นเรารู้สึกเสียใจมากเป็นความทรงจำที่รู้สึกแย่จนถึงทุกวันนี้ หลังจากนั้นก็เหมือนเดิมเป็นแบบนั้นอยู่นานเลย จนกระทั่งพ่อกลับไปทำงานที่เดิมตอนนั้นเราดีใจยังไม่รู้ รู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น รู้สึกเหมือนความอึดอัดจะค่อยๆหายไป หลังจากที่ไปทำงานพ่อก็จะติดต่อกับแม่โดยการคอลกันตลอด
ก็เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จากวันนั้นที่พ่อกลับไปทำงานเราแทบจะไม่ได้คอลกันกับพ่อเลย เพราะเคยโทรหาพ่อแล้วยังเมาเหมือนเดิมคำพูดก็แท่งใจดำเหมือนเดิมเรารู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ได้คุยกัน หลังจากที่เป็นแบบนั้นหลายๆครั้ง เราเลยเลือกที่จะเลี่ยงไม่คุย ไม่รับสาย ไม่แม้แต่อยากเห็นหน้า นานเข้าเราไม่รับสาย ไม่คุยไม่อะไรเลย จนกระทั่งถึงวันเกิดพ่อแม่บอกให้โทรไปอวยพรพ่อ เราก็คิดอยู่นานว่าจะอวยพรดีไหม เพราะนึกย้อนกลับไปในวันเกิดของเราอย่าว่าแต่คำอวยพรเลย คำขอจากลูกก็ไม่รับฟังภาพยังติดอยู่ในหัวอยู่เลย สรุปวันนั้นเราเลยเลือกที่ไม่อวยพรสักคำ แล้วก็ผ่านไปอีกครั้ง ครั้งนี้แม่บอกไม่ได้คุยกับพ่อนานคุยกันดีๆให้กำลังใจพ่อหน่อย(ในการทำงาน) เราแบบห้ะพ่อไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้กับเราเลย พอทีตอนนี้จะมาต้องการอะไรกับเรา อาจจะเป็นความคิดที่ไม่ดีแต่ในหัวตอนนั้นเราคิดเลยว่า อยากให้คนอื่นทำดีกับตัวเอง แต่ตัวเองไม่เคยทำให้คนอื่นเลย ซึ่งเราเคยทำแล้วแต่ก็ไม่ได้รับพลังเชิงบวกจากพ่อเลย เรารู้สึกตอนนั้นว่ามันไม่แฟร์กับเรามากๆ การที่ต้องการความรักจากคนอื่น ทำไมไม่ลองรักเขาก่อนบ้าง จะมารับอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ได้ไง เสียใจยังไม่หาย คือนั่นแหละค่ะนี่คือเหตุการทั้งหมดที่ทำให้เราอคติกับพ่อมากๆ ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่
จริงๆรู้สึกผิดมากๆที่คิดแบบนี้กับพ่อ รู้สึกว่าตัวเองนิสัยไม่ดีที่ทำตัวแบบนี้ รู้สึกไม่อยากรักใคร เพราะขนาดพ่อตัวเองยังไม่รู้สึกรัก จะไปรักคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัวได้ยังไง มันก็รู้สึกแย่ๆ อึดอัด ถ้าจะกลับไปแก้ไขดูแล้วมันยากจริงๆค่ะ ก็สุดท้ายนี้เป็นเรื่องที่เรารู้สึกนะตอนนี้และที่ผ่านๆมา คำพูดบางคำพูดบางประโยคอาจดูไม่มีวุฒิภาวะหรือดูไม่เหมาะสมก็ขอโทษด้วยนะคะ จริงๆอยากระบายค่ะเลยไม่รู้จะไปที่ไหน ก็อยากจะสอบที่ผู้อ่านว่าคิดเห็นยังกับเรื่องนี้ ถ้ามีคำแนะนำหรือความคิดเห็น ก็สามารถคิดเห็นได้เลยนะคะ ก็อยากแก้นิสัยตัวเองด้วย ถ้ามีเรื่องไหนที่ จขกท. ทำนิสัยไม่เหมาะสมแนะนำมาได้เลยนะคะจะนำไปปรับใช้แน่นอนค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
ปล. ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะสำหรับความคิดเห็นต่างๆ ที่ได้แนะนำมาขอบคุณมากๆไว้ตรงนี้นะคะ เพราะตอบกลับคอมเม้นไม่เป็นค่ะขอโทษด้วยนะคะ
ถ้าแท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ