เรามีพี่สาวอยู่คนหนึ่งอายุห่างกันไม่มาก นางเป็นคนเก่งพูดเก่ง แต่เราไม่ค่อยสุงสิงกับใคร พี่สาวเรานางเป็นคนอารมณ์ร้อน โมโหง่าย หงุดหงิดง่าย ขี้วีน แต่แป๊บ ๆ ก็หาย
พี่มักตะคอกใส่เรากับแม่ทุกครั้งที่มีเรื่องขัดใจนาง หรือพูดอะไรไม่เข้าหู เป็นแบบนี้ทุกวัน เราเห็นว่าแม่ไม่ว่าอะไรนาง คนอื่น ๆ ก็ไม่ว่า เราเลยไม่เถียงพี่กลับ ทุกครั้งที่พี่ตะคอกใส่เราก็เงียบฟัง แต่ก็มีบางครั้งที่เราพยายามอธิบายพูดดี ๆ กับพี่ตอนพี่วีน พี่ก็ยิ่งวีน แม่ก็บอกให้เราเงียบ หรือพอพี่วีนใส่เราก็มีบางครั้งที่เราก็เผลอเถียงกลับ นางก็ว่าเราพูดไม่ดีแล้วก็โกรธ

ปัญหาอยู่ที่เราเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย ค่อนข้างอ่อนไหวกับคำพูดคนพอสมควร ร้องไห้แทบทุกครั้งที่พี่ตะคอกใส่ พี่ก็ว่าเราปัญหาอ่อน เลยชอบปลีกตัวมาอยู่คนเดียว แต่ห้านาทีผ่านไปพี่ก็หายหงุดหงิดแล้วมาคุยกับเราปกติ ช่วง ๆ แรกเราไม่คุยด้วย แต่มันยิ่งทำให้พี่โกรธ หลัง ๆ เลยพยายามพูดกับพี่ ถึงจะไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่ แล้วก็โกรธพี่อยู่ในใจ

พอปรึกษาแม่กับพี่ชายและเพื่อน ว่าน้อยใจพี่สาวมากเลย แล้วทุกคนก็พูดคล้ายกันทำนองว่า ทุกคนมีทั้งข้อดีข้อเสีย ข้อดีของพี่คือเป็นคนเก่ง คุยเก่งคุยสนุก ข้อเสียคือขี้วีนไปหน่อย เราต้องยอมรับทั้งข้อดีและข้อเสียของอีกฝ่าย จะมาให้ทุกคนตามใจเรา เป็นแบบที่เราอยากให้เป็นไม่ได้หรอก มันเห็นแก่ตัว แต่ถึงยังไงเราก็ยังน้อยใจพี่อยู่ดี ไม่รู้จะทำยังไงเลยค่ะ เราไม่อยากเป็นเด็กที่แย่ในสายตาคนในครอบครัวและคนรอบข้าง