สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ วันนี้ เรารู้สึกท้อแท้จังเลย เราไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน ไม่มีใครให้คำปรึกษาอะไรเลย แม้กระทั่งพ่อแม่ เขาก็ไม่เคยเป็นเซฟโซนให้เราได้เลย
เขาไม่เคยคุยดี ไม่เคยให้กำลังใจ เช้ามาเขาเอาแต่บ่น เรื่องนิดๆหน่อยๆเขาก็บ่น เขาจะไม่บ่นก็ต่อเมื่อเรามีเงินให้เขา
คือเมื่อก่อนเรามีแฟน เรากับแฟนช่วยกันทำงาน เก็บเงิน
วันหยุดเราพาพ่อแม่ไปกินข้าวตามคาเฟ่ตลอด แต่เขาไม่เคยพูดให้ใครฟังเลย เขาขอเงินเราเท่าไหร่เราโอนให้ตลอด แต่พอเราเลิกกับแฟน เป็นช่วงที่เราดิ่งที่สุด พ่อแม่กลับเป็นคนที่ทำให้เราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อที่สุด เขาไม่เคยถามว่าเราเป็นอะไร เหนื่อยไหม ไหวหรือเปล่า แม้กระทั่งกับข้าวที่เขาทำเวลาเราจะกิน พ่อก็แสดงออกทางสีหน้าชัดเจนมากว่า ไม่พอใจที่เรากิน จนตอนนี้เราไม่กล้าเข้าบ้าน เราต้องทำโอทีดึกๆเพื่อกลับบ้านไปแล้วจะไม่หิว จะได้ม่กินข้าวที่เขาทำ และเขาไม่คุยกับเราเลยตั้งแต่เราไม่มีเงินให้เขา และเวลามีลูกค้ามากินข้าวที่ร้าน (แม่เปิดร้านขายข้าว)เขาจะชอบพูดว่า เนี้ยลูกชายผมเป็นครู (แต่ลูกชายไม่เคยส่งเงินให้ใช้เลย โทรไปขอทีไรโดนด่าทุกที แล้วชอบมาร้องไห้ และลงกับเราตลอด)จนบางครั้งเราคิดว่า เราเป็นกระโถนใช่มั้ย ทำไมชอบมาลงที่เราตลอดเลย เขาไม่เคยพูดถึงด้วยซ้ำว่า ลูกสาวผมพาไปเที่ยว พาไปกินข้าว ให้เงินใช้ เขาไม่เคยพูดให้ใครฟังเลย (สงสัยเราคงไม่ได้เป็นครู ไม่ได้รับราชการ เรามันเป็นแค่สาวโรงงาน เขาเลยไม่กล้าอวดใคร เขาคงอายมั้ง) ล่าสุดเมื่อเช้า รถเราแบตหมด เราโทรหาพ่อแม่ให้มาดูรถให้หน่อย เขาทั้งด่า ทั้งใส่อารมณ์ บอกว่าเราไม่มีความรับผิดชอบ อายุก็เลข 3 แล้ว ทำไมปล่อยให้รถแบตหมด พูดวนไปวนมา แล้วคือทั้งพ่อและแม่เรานะที่ใส่อารมณ์ ไม่เคยมีใครคนใดคนนึงที่พูดให้กำลังใจ หรือพูดดีๆกับเราเลย พ่อด่าทีไรแม่ด่าตามทุกที พอเราได้ยินแบบนี้ เราวางสาย เราปล่อยโฮเลย ทำไมหรอ เราแค่อยากให้พูดดีๆกับเราบ้าง หรือต้องรอให้เราตายไปก่อน แล้วถ้าเราตาย เขาคงไม่ร้องไห้เสียใจกับเราหรอก เพื่อนๆ เราไม่อยากมีชีวิตอยุ่ต่ออีกแล้วอ่ะ เราเหนื่อย ท้อ เรารู้สึกว่าเราไม่มีใครเลย เวลาเราท้อ มีปัญหา เราแค่อยากมีใครสักคนที่เราสามารถเล่าให้เขาฟังได้ แต่เราไม่มีเลย ไม่มีจริงๆ ทุกวันนี้ที่เราเป็นหนี้ก็เพราะเขา เราอยากให้เขาได้กินของแพงๆ ไปเที่ยวที่สวยๆ เรากู้หนี้ ยืมสินเขามา พอรายได้เราลดลง (พ่อแม่กลับเป็นคนที่ทำเหมือนเราเป็นแมลงสาบ)
ทำไม พ่อแม่ไม่เคยเป็นเซฟโซนให้เราบ้าง
เขาไม่เคยคุยดี ไม่เคยให้กำลังใจ เช้ามาเขาเอาแต่บ่น เรื่องนิดๆหน่อยๆเขาก็บ่น เขาจะไม่บ่นก็ต่อเมื่อเรามีเงินให้เขา
คือเมื่อก่อนเรามีแฟน เรากับแฟนช่วยกันทำงาน เก็บเงิน
วันหยุดเราพาพ่อแม่ไปกินข้าวตามคาเฟ่ตลอด แต่เขาไม่เคยพูดให้ใครฟังเลย เขาขอเงินเราเท่าไหร่เราโอนให้ตลอด แต่พอเราเลิกกับแฟน เป็นช่วงที่เราดิ่งที่สุด พ่อแม่กลับเป็นคนที่ทำให้เราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อที่สุด เขาไม่เคยถามว่าเราเป็นอะไร เหนื่อยไหม ไหวหรือเปล่า แม้กระทั่งกับข้าวที่เขาทำเวลาเราจะกิน พ่อก็แสดงออกทางสีหน้าชัดเจนมากว่า ไม่พอใจที่เรากิน จนตอนนี้เราไม่กล้าเข้าบ้าน เราต้องทำโอทีดึกๆเพื่อกลับบ้านไปแล้วจะไม่หิว จะได้ม่กินข้าวที่เขาทำ และเขาไม่คุยกับเราเลยตั้งแต่เราไม่มีเงินให้เขา และเวลามีลูกค้ามากินข้าวที่ร้าน (แม่เปิดร้านขายข้าว)เขาจะชอบพูดว่า เนี้ยลูกชายผมเป็นครู (แต่ลูกชายไม่เคยส่งเงินให้ใช้เลย โทรไปขอทีไรโดนด่าทุกที แล้วชอบมาร้องไห้ และลงกับเราตลอด)จนบางครั้งเราคิดว่า เราเป็นกระโถนใช่มั้ย ทำไมชอบมาลงที่เราตลอดเลย เขาไม่เคยพูดถึงด้วยซ้ำว่า ลูกสาวผมพาไปเที่ยว พาไปกินข้าว ให้เงินใช้ เขาไม่เคยพูดให้ใครฟังเลย (สงสัยเราคงไม่ได้เป็นครู ไม่ได้รับราชการ เรามันเป็นแค่สาวโรงงาน เขาเลยไม่กล้าอวดใคร เขาคงอายมั้ง) ล่าสุดเมื่อเช้า รถเราแบตหมด เราโทรหาพ่อแม่ให้มาดูรถให้หน่อย เขาทั้งด่า ทั้งใส่อารมณ์ บอกว่าเราไม่มีความรับผิดชอบ อายุก็เลข 3 แล้ว ทำไมปล่อยให้รถแบตหมด พูดวนไปวนมา แล้วคือทั้งพ่อและแม่เรานะที่ใส่อารมณ์ ไม่เคยมีใครคนใดคนนึงที่พูดให้กำลังใจ หรือพูดดีๆกับเราเลย พ่อด่าทีไรแม่ด่าตามทุกที พอเราได้ยินแบบนี้ เราวางสาย เราปล่อยโฮเลย ทำไมหรอ เราแค่อยากให้พูดดีๆกับเราบ้าง หรือต้องรอให้เราตายไปก่อน แล้วถ้าเราตาย เขาคงไม่ร้องไห้เสียใจกับเราหรอก เพื่อนๆ เราไม่อยากมีชีวิตอยุ่ต่ออีกแล้วอ่ะ เราเหนื่อย ท้อ เรารู้สึกว่าเราไม่มีใครเลย เวลาเราท้อ มีปัญหา เราแค่อยากมีใครสักคนที่เราสามารถเล่าให้เขาฟังได้ แต่เราไม่มีเลย ไม่มีจริงๆ ทุกวันนี้ที่เราเป็นหนี้ก็เพราะเขา เราอยากให้เขาได้กินของแพงๆ ไปเที่ยวที่สวยๆ เรากู้หนี้ ยืมสินเขามา พอรายได้เราลดลง (พ่อแม่กลับเป็นคนที่ทำเหมือนเราเป็นแมลงสาบ)