นี่เป็นกระทู้แรกของหนูนะคะเรื่องมีอยู่ว่า
ตั้งแต่จำความได้พ่อแม่ก็ทะเลาะกันต่อหน้าหนูมาโดนตลอด ด้วยทัศนคติที่ต่างกันมาก พวกแกพลาดมีหนูเลยต้องอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว แม่อายุ18เป็นเด็กกำพร้าไร้ญาติ พ่อเป็นลูกคนโตผ่านครอบครัวมาเยอะแต่มีไม่ลูกมีหนูช่วง30ต้นๆ จนตอนนี้หนูอายุ19 เรื่องทะเลาะมันหนักมาตลอดแหละค่ะ พ่อเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เวลาสั่งสอนพวกหนูก็ชอบตวาดด่ากราดเลยค่ะ ทั้งคำหยาบทั่งด่าโครตแม่หนู แม่หนูอดทนเก่งมากและไม่มีที่ไป ไม่มีงาน ไม่มีญาติ เคยหนีออกจากบ้านนับครั้งไม่ถ้วนเลยค่ะ เพราะพ่อไล่ ข่มขู่ฆ่า
ล่าสุดก็ปีที่แล้ว แม่หนีไปทำงานที่ชลบุรี บ้านหนูวุ่นวายมากค่ะ พ่อขับรถตามหาแม่ทุกวันตั้งแต่เช้าจรดเย็น หนูต้องดูแลน้อง2คนอายุ16กับ6ปี ต่อมาพ่อก็ทำตัวดีมากค่ะ บอกจะไม่ทำนี่นั่นอีกแล้วจริงๆพ่อบอกว่าน้องคนเล็กร้องหาแม่ แม่จะไม่อยากติดต่อกลับมาด้วยซ้ำแต่ก็เป็นห่วงน้องคนเล็ก พ่อทำตัวดีบอกจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ดีจนน่าตกใจจริงๆค่ะ แม้กระทั่งญาติฝั่งพ่อที่ช่วยแม่หนี ยังโทรไปขอร้องให้แม่เห็นใจพ่อกลับมาดูแลลูกๆช่วงนั้นหนูนอนร้องไห้ทุกวันพยายามเข้มแข็งดูแลน้องๆหนูกลัวทุกอย่างเลยค่ะกลัวพ่อหาแม่เจอแล้วฆ่าแม่ กลัวว่าพ่อจะฆ่าตัวเองกับน้องด้วย หนูกลัวมากทั้งเหนื่อยใจ หนูบอกพ่อว่าถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็แค่เลิกรากันไม่ต้องอยู่ทะเลาะกันอีก พ่อไม่ยอมรับรับความจริงค่ะ ตามไปถึงที่ทำงานแม่ อ้อนวอนจนพาแม่กลับมาได้ แต่กลับก็สภาพเดิมค่ะ ที่นี้แม่ก็ชอบบ่นกับหนูว่าไม่น่ากลับมาเลยทำไมวันนั้นหนูไม่เข้มแข็ง หนูได้แต่รู้สึกผิดถ้าไม่ติดต่อกับแม่มันคงไม่เป็นแบบนี้ เรื่องเงินก็ไม่มีใช้พ่อเป็นคนขี้โม้เจ้ากี้เจ้าการมากอยากให้คนอื่นเป็นตามที่ตัวเองต้องการพ่อทำงานปีล่ะ2-3ครั้ง เป็นงานรับเหมาที่กทม. รายได้ครั้งล่ะ2-3หมื่น ครั้ง1ประมาณเดือนเศษๆ เวลาที่เหลือก็กลับมาอยู่บ้าน รายได้แค่นี้ไม่พอเลี้ยงลูก3คนแม่1คนหรอกค่ะ พ่อบังคับไม่ให้แม่ทำงาน ไม่ให้พวกหนูทำพาร์ทไทม์ด้วย หนูเรียนดีนะคะ เกรดนี่3.99 พ่อบอกว่าจะให้ไปต่อราชภัฏประจำจังหวัด ที่อื่นไม่ให้ไปไกลบ้าน หนูมีความหวังในคำพูดของพ่อนิดหน่อยค่ะ สุดท้ายสอบติดก็ไม่ได้เรียน หนูไม่ได้สมัครที่ไหนแม้กระทั่งสอบชิงทุน หนูคิดน้อยมากจริงๆ เพราะพ่อยังขอเงินย่าอยู่เลยชอบด่าย่าอีก ชอบโทษทุกคนแต่ไม่โทษตัวเอง ตอนนี้ปิดเทอมได้ครึ่งเดือนแล้วค่ะ หนูมีความคิดว่าจะไปทำงานส่งตัวเองเรียน แต่พ่อไม่ให้ไปทั้งยังด่าทุกคน ด่าแม่ว่าเป็นพวกส่งลูกไปทำงานเอาเงินลูก หนูท้อมากค่ะ เหนื่อยมากด้วยจะให้หนูนอนอยู่บ้านไปวันๆ หนูไม่รู้ว่าแกคิดอะไรนะคะ ทุกคำที่พูดหนูรับรู้ได้แค่อารมณ์ฉุนเฉียวไม่เคยรู้เจตนาที่แท้จริงเลยค่ะ หนูไม่ได้เรียน ทั้งยังไม่มีอนาคตอีก จะออกจากจุดเดิมๆก็มีแต่คำพูดขู่ฆ่า หนูรักพ่อนะ ไม่อยากให้แกเป็นแบบนี้เลย แกบอกที่ทำทุกอย่างก็เพื่อครอบครัว แต่หนูรู้สึกว่าทั้งที่อยู่กันพร้อมหน้า ใจหนูมันไม่รู้สึกอบอุ่นเลย😟หนูแค่อยากระบายค่ะ
ปล.อย่าซ้ำเติมแม่หนูเลยนะคะ แม่มาเจอกับพ่อตอนยังเด็ก ทั้งหัวอ่อนทั้งใจอ่อนมากค่ะ หนูเปลี่ยนแปลงใครไม่ได้ด้วยค่ะ😭
พ่อไม่อยากให้คนในครอบครัวออกบ้านไปทำงาน แต่ตัวเองไม่หาเลี้ยง ขู่ฆ่าต่างๆนาๆพาอแม่ทะเลาะกันบ่อย หนูเหนื่อยมากค่ะ
ตั้งแต่จำความได้พ่อแม่ก็ทะเลาะกันต่อหน้าหนูมาโดนตลอด ด้วยทัศนคติที่ต่างกันมาก พวกแกพลาดมีหนูเลยต้องอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว แม่อายุ18เป็นเด็กกำพร้าไร้ญาติ พ่อเป็นลูกคนโตผ่านครอบครัวมาเยอะแต่มีไม่ลูกมีหนูช่วง30ต้นๆ จนตอนนี้หนูอายุ19 เรื่องทะเลาะมันหนักมาตลอดแหละค่ะ พ่อเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เวลาสั่งสอนพวกหนูก็ชอบตวาดด่ากราดเลยค่ะ ทั้งคำหยาบทั่งด่าโครตแม่หนู แม่หนูอดทนเก่งมากและไม่มีที่ไป ไม่มีงาน ไม่มีญาติ เคยหนีออกจากบ้านนับครั้งไม่ถ้วนเลยค่ะ เพราะพ่อไล่ ข่มขู่ฆ่า
ล่าสุดก็ปีที่แล้ว แม่หนีไปทำงานที่ชลบุรี บ้านหนูวุ่นวายมากค่ะ พ่อขับรถตามหาแม่ทุกวันตั้งแต่เช้าจรดเย็น หนูต้องดูแลน้อง2คนอายุ16กับ6ปี ต่อมาพ่อก็ทำตัวดีมากค่ะ บอกจะไม่ทำนี่นั่นอีกแล้วจริงๆพ่อบอกว่าน้องคนเล็กร้องหาแม่ แม่จะไม่อยากติดต่อกลับมาด้วยซ้ำแต่ก็เป็นห่วงน้องคนเล็ก พ่อทำตัวดีบอกจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ดีจนน่าตกใจจริงๆค่ะ แม้กระทั่งญาติฝั่งพ่อที่ช่วยแม่หนี ยังโทรไปขอร้องให้แม่เห็นใจพ่อกลับมาดูแลลูกๆช่วงนั้นหนูนอนร้องไห้ทุกวันพยายามเข้มแข็งดูแลน้องๆหนูกลัวทุกอย่างเลยค่ะกลัวพ่อหาแม่เจอแล้วฆ่าแม่ กลัวว่าพ่อจะฆ่าตัวเองกับน้องด้วย หนูกลัวมากทั้งเหนื่อยใจ หนูบอกพ่อว่าถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็แค่เลิกรากันไม่ต้องอยู่ทะเลาะกันอีก พ่อไม่ยอมรับรับความจริงค่ะ ตามไปถึงที่ทำงานแม่ อ้อนวอนจนพาแม่กลับมาได้ แต่กลับก็สภาพเดิมค่ะ ที่นี้แม่ก็ชอบบ่นกับหนูว่าไม่น่ากลับมาเลยทำไมวันนั้นหนูไม่เข้มแข็ง หนูได้แต่รู้สึกผิดถ้าไม่ติดต่อกับแม่มันคงไม่เป็นแบบนี้ เรื่องเงินก็ไม่มีใช้พ่อเป็นคนขี้โม้เจ้ากี้เจ้าการมากอยากให้คนอื่นเป็นตามที่ตัวเองต้องการพ่อทำงานปีล่ะ2-3ครั้ง เป็นงานรับเหมาที่กทม. รายได้ครั้งล่ะ2-3หมื่น ครั้ง1ประมาณเดือนเศษๆ เวลาที่เหลือก็กลับมาอยู่บ้าน รายได้แค่นี้ไม่พอเลี้ยงลูก3คนแม่1คนหรอกค่ะ พ่อบังคับไม่ให้แม่ทำงาน ไม่ให้พวกหนูทำพาร์ทไทม์ด้วย หนูเรียนดีนะคะ เกรดนี่3.99 พ่อบอกว่าจะให้ไปต่อราชภัฏประจำจังหวัด ที่อื่นไม่ให้ไปไกลบ้าน หนูมีความหวังในคำพูดของพ่อนิดหน่อยค่ะ สุดท้ายสอบติดก็ไม่ได้เรียน หนูไม่ได้สมัครที่ไหนแม้กระทั่งสอบชิงทุน หนูคิดน้อยมากจริงๆ เพราะพ่อยังขอเงินย่าอยู่เลยชอบด่าย่าอีก ชอบโทษทุกคนแต่ไม่โทษตัวเอง ตอนนี้ปิดเทอมได้ครึ่งเดือนแล้วค่ะ หนูมีความคิดว่าจะไปทำงานส่งตัวเองเรียน แต่พ่อไม่ให้ไปทั้งยังด่าทุกคน ด่าแม่ว่าเป็นพวกส่งลูกไปทำงานเอาเงินลูก หนูท้อมากค่ะ เหนื่อยมากด้วยจะให้หนูนอนอยู่บ้านไปวันๆ หนูไม่รู้ว่าแกคิดอะไรนะคะ ทุกคำที่พูดหนูรับรู้ได้แค่อารมณ์ฉุนเฉียวไม่เคยรู้เจตนาที่แท้จริงเลยค่ะ หนูไม่ได้เรียน ทั้งยังไม่มีอนาคตอีก จะออกจากจุดเดิมๆก็มีแต่คำพูดขู่ฆ่า หนูรักพ่อนะ ไม่อยากให้แกเป็นแบบนี้เลย แกบอกที่ทำทุกอย่างก็เพื่อครอบครัว แต่หนูรู้สึกว่าทั้งที่อยู่กันพร้อมหน้า ใจหนูมันไม่รู้สึกอบอุ่นเลย😟หนูแค่อยากระบายค่ะ
ปล.อย่าซ้ำเติมแม่หนูเลยนะคะ แม่มาเจอกับพ่อตอนยังเด็ก ทั้งหัวอ่อนทั้งใจอ่อนมากค่ะ หนูเปลี่ยนแปลงใครไม่ได้ด้วยค่ะ😭