ถ้ารู้สึกไม่มีใครเข้าใจต้องทำยังไง? ระบายเยอะหน่อยนะคะ

ถ้าเรากำลังรู้สึกท้อแท้ รู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจเรา เราต้องรักษามันยังไงคะ?

คือทางครอบครัวเรา เราก็รู้ดีค่ะว่าเขารักเรา แต่เราคิดว่าเขาไม่ได้เข้าใจเราเลยค่ะ อย่างแรกเลยคือเราอยู่ที่ตปท.ค่ะ แล้วเราเลี้ยงหมาไว้ที่บ้านเก่าสองตัว เราคิดที่อยากจะกลับบ้านไปหาเขาจริงๆค่ะ

(อยากให้เข้าใจว่าหมาสองตัวนี้สำคัญกับเราจริงๆค่ะ ตอนเด็กๆตั้งแต่อนุบาลถึงป.3เลยเนี่ย เขาคอยไปรับไปส่งทุกวันเลยค่ะ แทนที่จะเป็นผู้ปกครองสักคน แล้วตอนเด็กโดนบลูลี่ ตายายทะเลาะกันทุกวัน บ้านเป็นหนี้ ก็มีเขาคอยเป็นกำลังใจ เราไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจไหมว่าเวลาที่เราร้องให้มันเศร้าหรืออะไร แต่เขาก็วิ่งเข้ามาพร้อมรอยยิ้มแล้วก็ส่ายหางให้ตลอด ตอนนี้ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว มันยากที่จะยอมรับว่าความตายมันใกล้เข้ามาแล้วจริงๆค่ะ)

แต่เรายังไวรุ่นอยู่หรืออะไรไม่รู้ เขาก็ไม่ให้เรากลับค่ะ อันนี้เข้าใจได้ระดับหนึ่งเพราะค่าตั๋วก็แพงด้วยค่ะ

ทีนี้เราอยู่ในช่วงที่ต้องเรียนหนักเลยค่ะ ภาษาที่เป็นศัพท์เฉพาะของประเทศนี้ก็ไม่รู้ค่ะ เหมือนต้องเริ่มเรียนใหม่เลยค่ะ เราหยุดเรียนไป 2 ปีเพราะต้องเรียนภาษาค่ะ ทีนี้น่าจะเข้าใจนะคะว่ามันห่างกับเด็กวัยเดียวกันแค่ไหน พอกลับมาเรียนมันก็ปลายเทมอแล้วอีก มันยากมากเลยค่ะ พอกลับบ้านมาก็ห้าโมงครึ่งแล้ว ต้องมาอ่านหนังสือเพิ่มอีกเพื่อที่จะตามเพื่อนให้ทัน แต่พวกเขาก็ยังจะบอกให้ไปเที่ยวทั้งที่ไม่อยากเลยค่ะ อยากให้ใช้เวลากับครอบครัว ทั้งที่มันอยู่ช่วงที่ต้องเรียนมากที่สุดเนี่ยนะคะ พยายามบอกแล้วว่ามันต้องเรียนเขาก็บอกว่าไปเรียนบนรถก็ได้ เรียนที่โรงแรมก็ได้ มันก็ใช่ค่ะ แต่มันไม่เหมือนกัน เราก็อยากจะพักบ้าง เราอินโทรเวิร์ดชอบอยู่คนเดียวค่ะ พอย้ายที่อยู่มันก็ระแวงแบบอึดอัดมากค่ะ จะมาเรียนอีกสมองคงกระจุยไปเลยมั้งคะ

แล้วเพื่อน เพื่อนคนนี้อยู่ไทยนะคะ พอย้ายโรงเรียนมาเวลาก็ไม่ตรงกันสุดๆเลยค่ะ พอเราเลิกเรียนเธอก็นอนไปซะแล้ว เธอเอาแต่บอกให้ส่งไฟบ้านั่น ก็บอกไปแล้วนะคะว่ายุ่ง พยายามที่จะส่งไฟให้ได้ตลอด แต่บางครั้งกลับบ้านมามันก็เผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ต้องไปโรงเรียนอีกแล้วค่ะ ทีนี้ก็โดนเพื่อนว่า ว่าขนาดแค่ลูกไฟยังรักษาไม่ได้ ทำไมไม่ส่งไฟ

บางทีมันก็เจ็บจริงๆค่ะ มันไม่ท้อเลยแต่เหนื่อยมากๆเลยค่ะตอนนี้ มันเหมือนกับจะหยุดก้าวให้ได้เลยค่ะ ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดผิดคิดถูกที่มาที่นี่ ถ้าอยู่ที่นู่นมีทุนไปเรียนที่อื่นอีกก็ถือว่าเป็นโรงเรียนที่ดีเลยค่ะ ภาษาที่บ้านกับเกรดของฉันที่บ้านก็ดีเลยค่ะ สอบเข้าก็ได้ที่ห้าของโรงเรียน แต่ก่อนนี้ฉันพูดอิ้งไม่ได้สักคำค่ะ ตอนนี้ก็งูๆปลาๆ ฉันน่ะไม่ใช่สายภาษาเอาสะเลยค่ะ ตอนสอบอังกฤษก็มั่วทุกข้อ บอกก่อนนะคะว่าภาษาหลักไม่ใช่อังกฤษค่ะ อันนี้ต้องเรียนคู่ไป ผู้ปกครองก็ยังให้เรียนกีฬาอีก เรียนมวยไปทำไมในเมื่อไม่ได้ใช้ กว่าจะถึงบ้านขาก็จะลากแล้วค่ะ แล้วหกโมงก็เรียนต่อ เหนื่อยจริงๆ หลังจากนั้นทบทวนนู่นนี่นั่น ซึ่งในชั้นเราไม่เข้าใจที่ครูพูดสักคำ ขนาดคำว่าโซเดียมมันยังเปลี่ยนเป็นอะไรไม่รู้เลยค่ะ

สรุปก็คือทั้งคิดถึงหมาสุดๆ+อะไรไม่รู้ที่บีบอัดเข้ามา มันทำให้รู้สึกเหมือนว่าไม่มีใครเข้าใจเลยค่ะ มันรู้สึกเหมือนว่าอยากจะถูกฝังลงดินไปซะตอนนี้เลย