ยอมรับว่าไม่มีปัญญาย้ายออกไปอยู่ที่อื่น จำต้องอยู่ด้วยกันจนกว่าจะตายกันไปข้าง
ตอนนี้พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าเกลียดนาง เห็นแก่ตัว กวนบาทา
ทุกวันนี้ก็ไม่มองหน้า ไม่คุยด้วยถ้าไม่จำเป็น
เคยพยายามคิดในแง่ดีว่านางอาจเป็นมารผจญที่เข้ามาในชีวิต
เป็นโอกาสให้เราได้ฝึกฝนความอดทน ความเมตตา เข้าหาทางธรรม
แต่ก็รู้สึกว่าช่างยากเย็นเหลือเกิน จะเมตตาอย่างไรในเมื่อนางกวนบาทา
เราอยู่คนเดียวของเราดีๆ มาตั้งนาน ปกติชีวิตก็แย่อยู่แล้ว
นางดันเข้ามาร่วมบ้าน ก็ยิ่งพรากความสุขที่มีน้อยนิดของเราไป
กลายเป็นทุกข์ทรมาน ซึมเศร้า จิตใจมัวหมอง ขาดสมาธิทำงาน
ยุ่งแต่กับงานบ้าน เพิ่มภาระงาน ค่าใช้จ่ายเพิ่ม เสียตังค์หาจิตแพทย์อีก มันใช่เรื่องไหม
รู้สึกแย่ ไม่ยุติธรรม เราทำกรรมอะไร ทำไมเราต้องเป็นฝ่ายอดทน
สวดมนต์ทุกครั้งเพื่อไม่ให้โกรธเวลาที่เห็นความไม่เป็นระเบียบในบ้าน หรือเวลาได้ยินเสียงคลิปที่นางเปิดลั่นบ้านตั้งแต่เช้ายัน 4-5 ทุ่ม จะบ้า
เพราะพูดไปนางก็ไม่คิดจะปรับปรุงตัว หาว่าเราเรื่องมากอีก
ทั้งที่ถ้านางเป็นฝ่ายปรับตัว มีสำนึกความเกรงใจ มีความเป็นระเบียบมากขึ้น ทุกอย่างก็จะราบรื่นกว่านี้ ไม่ต้องมาเกลียด มาเมินใส่กัน
คนอื่นอาจมองเหมือนนี่เป็นเรื่องเล็กน้อย ก็แค่ความไม่เป็นระเบียบ ทำไมต้องถึงขั้นเกลียด
ใช่ เรายอมรับว่าตัวเองโรคจิต และเคยบอกนางแล้วว่าเราชอบความเป็นระเบียบ
แต่นางก็เมินเฉย บอกว่าอะไรรกก็ไม่ต้องมอง (ตลกอะ ของของนางตั้งอยู่กลางบ้าน เต็มหน้าประตูอีก ไม่มองก็ต้องเห็นมั้ย)
เราเคยพูดดีๆ กับนางเรื่องล้างจาน เพราะเราไม่ชอบให้แช่จานทิ้งในอ่าง นางก็วีนใส่เราทันที แถมทำตึงตัง เหมือนเราเป็นคนผิด
และอีกหลายเรื่องที่บอกแล้วนางก็แสดงความรำคาญจนเราแอบไปร้องไห้
พอโดนแบบนี้ตลอดจะอยากพูดอีกมั้ยล่ะ พูดไปก็ไร้ประโยชน์ บางทีนางก็โรคจิตหาว่าเราประชดใส่อีก ทั้งที่เราถามดีๆ งงเลย
เรามองว่านางไม่มีความเกรงใจ ค่อนไปทางเห็นแก่ตัวไง
เพราะตั้งแต่แรกเราก็ไม่ได้เป็นฝ่ายขอร้องอ้อนวอนให้นางมาอยู่ด้วยซะหน่อย
หรือไม่ได้เป็นฝ่ายไปขออยู่กับนางแล้วเจ้ากี้เจ้าการให้นางจัดระเบียบบ้าน
แต่นางมาขออยู่ด้วย (อาจไม่ได้เรียกว่าขอ แต่เข้ามาอยู่เลย) นางควรเป็นฝ่ายปรับตัวมั้ยอ่า
ควรมีความเกรงใจมั้ยว่า การมาอยู่ของนางอาจทำให้เราใช้ชีวิตไม่สะดวกขึ้นหลายอย่าง
แต่นี่มาถึงก็ทำเหมือนนางพญาเจ้าบ้าน เรากลายเป็นนังแจ๋วไปเลยทุกวันนี้
ไล่ก็ไม่ได้ เพราะนี่เป็นบ้านของแม่ แต่แม่ไม่ได้อยู่บ้านนี้ ส่วนนางคือพี่สาว เลิกกับสามีเลยย้ายมาอยู่กับเราโดยบอกล่วงหน้า 2 วัน!!
(ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวไม่มีคนอยู่เปิดประตูให้ นางคงมาวันนั้นเลย ไม่โทรบอก)
กลายเป็นว่าที่นางเลิกกับสามี สามีทำไม่ดีกับนาง เราเห็นใจไม่ลงไปเลย ก็นางทำตัวแบบเนี้ย
แต่พอรู้สึกแบบนี้ก็เกลียดตัวเองอีก เหมือนตัวเองใจจืดใจดำ
ทุกวันนี้เห็นนางอยู่ในบ้านแล้วรมณ์เสีย เกลียด
อยู่ร่วมบ้านกับคนที่เราเกลียดยังไงดี
ตอนนี้พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าเกลียดนาง เห็นแก่ตัว กวนบาทา
ทุกวันนี้ก็ไม่มองหน้า ไม่คุยด้วยถ้าไม่จำเป็น
เคยพยายามคิดในแง่ดีว่านางอาจเป็นมารผจญที่เข้ามาในชีวิต
เป็นโอกาสให้เราได้ฝึกฝนความอดทน ความเมตตา เข้าหาทางธรรม
แต่ก็รู้สึกว่าช่างยากเย็นเหลือเกิน จะเมตตาอย่างไรในเมื่อนางกวนบาทา
เราอยู่คนเดียวของเราดีๆ มาตั้งนาน ปกติชีวิตก็แย่อยู่แล้ว
นางดันเข้ามาร่วมบ้าน ก็ยิ่งพรากความสุขที่มีน้อยนิดของเราไป
กลายเป็นทุกข์ทรมาน ซึมเศร้า จิตใจมัวหมอง ขาดสมาธิทำงาน
ยุ่งแต่กับงานบ้าน เพิ่มภาระงาน ค่าใช้จ่ายเพิ่ม เสียตังค์หาจิตแพทย์อีก มันใช่เรื่องไหม
รู้สึกแย่ ไม่ยุติธรรม เราทำกรรมอะไร ทำไมเราต้องเป็นฝ่ายอดทน
สวดมนต์ทุกครั้งเพื่อไม่ให้โกรธเวลาที่เห็นความไม่เป็นระเบียบในบ้าน หรือเวลาได้ยินเสียงคลิปที่นางเปิดลั่นบ้านตั้งแต่เช้ายัน 4-5 ทุ่ม จะบ้า
เพราะพูดไปนางก็ไม่คิดจะปรับปรุงตัว หาว่าเราเรื่องมากอีก
ทั้งที่ถ้านางเป็นฝ่ายปรับตัว มีสำนึกความเกรงใจ มีความเป็นระเบียบมากขึ้น ทุกอย่างก็จะราบรื่นกว่านี้ ไม่ต้องมาเกลียด มาเมินใส่กัน
คนอื่นอาจมองเหมือนนี่เป็นเรื่องเล็กน้อย ก็แค่ความไม่เป็นระเบียบ ทำไมต้องถึงขั้นเกลียด
ใช่ เรายอมรับว่าตัวเองโรคจิต และเคยบอกนางแล้วว่าเราชอบความเป็นระเบียบ
แต่นางก็เมินเฉย บอกว่าอะไรรกก็ไม่ต้องมอง (ตลกอะ ของของนางตั้งอยู่กลางบ้าน เต็มหน้าประตูอีก ไม่มองก็ต้องเห็นมั้ย)
เราเคยพูดดีๆ กับนางเรื่องล้างจาน เพราะเราไม่ชอบให้แช่จานทิ้งในอ่าง นางก็วีนใส่เราทันที แถมทำตึงตัง เหมือนเราเป็นคนผิด
และอีกหลายเรื่องที่บอกแล้วนางก็แสดงความรำคาญจนเราแอบไปร้องไห้
พอโดนแบบนี้ตลอดจะอยากพูดอีกมั้ยล่ะ พูดไปก็ไร้ประโยชน์ บางทีนางก็โรคจิตหาว่าเราประชดใส่อีก ทั้งที่เราถามดีๆ งงเลย
เรามองว่านางไม่มีความเกรงใจ ค่อนไปทางเห็นแก่ตัวไง
เพราะตั้งแต่แรกเราก็ไม่ได้เป็นฝ่ายขอร้องอ้อนวอนให้นางมาอยู่ด้วยซะหน่อย
หรือไม่ได้เป็นฝ่ายไปขออยู่กับนางแล้วเจ้ากี้เจ้าการให้นางจัดระเบียบบ้าน
แต่นางมาขออยู่ด้วย (อาจไม่ได้เรียกว่าขอ แต่เข้ามาอยู่เลย) นางควรเป็นฝ่ายปรับตัวมั้ยอ่า
ควรมีความเกรงใจมั้ยว่า การมาอยู่ของนางอาจทำให้เราใช้ชีวิตไม่สะดวกขึ้นหลายอย่าง
แต่นี่มาถึงก็ทำเหมือนนางพญาเจ้าบ้าน เรากลายเป็นนังแจ๋วไปเลยทุกวันนี้
ไล่ก็ไม่ได้ เพราะนี่เป็นบ้านของแม่ แต่แม่ไม่ได้อยู่บ้านนี้ ส่วนนางคือพี่สาว เลิกกับสามีเลยย้ายมาอยู่กับเราโดยบอกล่วงหน้า 2 วัน!!
(ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวไม่มีคนอยู่เปิดประตูให้ นางคงมาวันนั้นเลย ไม่โทรบอก)
กลายเป็นว่าที่นางเลิกกับสามี สามีทำไม่ดีกับนาง เราเห็นใจไม่ลงไปเลย ก็นางทำตัวแบบเนี้ย
แต่พอรู้สึกแบบนี้ก็เกลียดตัวเองอีก เหมือนตัวเองใจจืดใจดำ
ทุกวันนี้เห็นนางอยู่ในบ้านแล้วรมณ์เสีย เกลียด